Orkiestra Jednej Góry Matragona

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Orkiestra Jednej Góry Matragona
Ilustracja
Grupa podczas koncertu w 2015
Rok założenia

pocz. lat 90.

Pochodzenie

 Polska, Sanok

Gatunek

folk

Powiązania

KSU

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Orkiestra Jednej Góry Matragona – polski zespół folkowo-etniczny powstały w 1992 roku w Sanoku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pomysłodawcą i liderem zespołu jest Maciej Harna[1]. Nazwa grupy pochodzi od szczytu Matragona w Bieszczadach Zachodnich[2]. Pierwszy koncert zagrali w Sanockim Domu Kultury w 1994 (w tej instytucji grupa działała do 2004[3]). W 1997 roku Sanocki Dom Kultury wydał kasetę grupy „Budzenie góry”, która w 1998 roku uzyskała nominację na ogólnopolskim konkursie fonograficznym „Folkowy Fonogram Roku 1998” na ogólnopolskim festiwalu „Mikołajki Folkowe” w Lublinie. W 1999 roku ukazała się wersja CD „Budzenie góry”, również wydana przez SDK.

W 2002 roku ukazało się nagranie live z koncertu Matragona Live/Tańce zmierzchu wydane z okazji jubileuszu 10-lecia zespołu. Nagrań dokonano w maju 2001 w podziemiach kościoła Kamedułów na Bielanach w Warszawie.

W 2000 członkowie Matragony wcielili się w role muzyków Nerona grających na złotych trąbach podczas produkcji filmu Quo vadis Jerzego Kawalerowicza z 2001[4].

21 grudnia 2002 w Sanockim Domu Kultury odbył się koncert zespołu z okazji 10-lecia jego istnienia[5].

Od września 2004 roku zespół działa w ramach Towarzystwa Artystyczno-Edukacyjnego AURA-ART. W 2005 wyszła ich trzecia płyta „Trans Silvaticus”. Została nagrana na przełomie 2004/2005 w naturalnej akustyce świątyni kościoła Franciszkanów w Sanoku na kilkudziesięciu akustycznych instrumentach z całego świata. Album promował teledysk do utworu „Hoquetus”.

W 2012 ukazała się ostatnia płyta Balnicki księżyc wydana przez AURA-ART[6].

Zespół tworzy muzykę teatralną, dla programów telewizyjnych i radiowych. Latem prowadzi warsztaty muzyczne, m.in. muzyczne warsztaty w Osławicy i Balnicy[7].

Muzyka[edytuj | edytuj kod]

W 2015 grupa zainicjowała projekt muzyczny „Anarti-Muzyka Zaginionego Świata” inspirowany folklorem celtyckim[8]. W 2018 wydano płytę CD, pt. Anarti – muzyka zaginionego świata[9] zawierającą 11 utworów związanych z tym projektem.

Instrumentarium[edytuj | edytuj kod]

Członkowie zespołu[edytuj | edytuj kod]

  • Ewa Wojtyńska-Kiczorowska
  • Malwina Zych-Oklejewicz
  • Ernest „Gulek” Drelich
  • Jacek Dusznik
  • Maciej Harna
  • Jakub Kowalewicz
  • Konrad „Iron” Oklejewicz
  • Antoni Wisłocki (pierwszy skład)
  • Artur Wojnarowski (pierwszy skład)
  • Antoni Wisłocki (pierwszy skład)
  • Daniel „Mona” Michałkiewicz (pierwszy skład)
  • Tomasz „Siniak” Gawlewicz (pierwszy skład)
  • Paweł Zarzyka (pierwszy skład)
  • Katarzyna Sobkowicz-Malec (wcześniejszy skład)
  • Marcin Stachowicz (wcześniejszy skład)
  • Katarzyna Smiszkiewicz (wcześniejszy skład)
  • Wojciech Lubertowicz (wcześniejszy skład)
  • Wojciech Krawiec (wcześniejszy skład)
  • Krystian Sidor (wcześniejszy skład)
  • Dominika Witowicz (wcześniejszy skład)
  • Wojciech Sokołowski (wcześniejszy skład)
  • Dominika Hołowaty (wcześniejszy skład)
  • Aleksandra Bodziak (wcześniejszy skład)

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy
  • Budzenie góry (SDK 1998)
  • Trans Silvaticus (Aura Art 2005)
  • Anarti – muzyka zaginionego świata (deBies 2018)
Minialbumy
  • Tańce zmierzchu (EP, Matragona 2002)
  • Legenda (EP, Aura Art 2007)
  • Balnicki księżyc (EP, Aura Art 2012)

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • I nagroda w konkursie na Festiwal Muzyki Inspirowanej Folklorem, Radom 1994.
  • I nagroda w konkursie "Scena Otwarta" Mikołajków Folkowych, Lublin 1994.
  • III nagroda w ogólnopolskim konkursie Folkowy Fonogram Roku, Lublin 1998[11].
  • I nagroda w II Konkursie Muzyki Folkowej Polskiego Radia „Nowa Tradycja” – ex aequo z Dikandą (24 kwietnia 1999)[12][13].
  • Nagroda Miasta Sanoka w dziedzinie kultury i sztuki za rok 2001[14][15][16][17][18].
  • Wyróżnienie w I Krajowym Konkursie Promocji Artystycznej „Artes” (2000)[4][19].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Pieśń z Góry Niedźwiedzia – z Maciejem Harną rozmawia Grzegorz Bożek [online], Pracownia na rzecz wszystkich istot, sierpień 1999 [dostęp 2014-06-10] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-01].
  2. ↑ Piotr Piegza, Matragona uczy tolerancji. Wywiad z Maciejem Harną, „Tygodnik Sanocki”, Nr 14 (282), 4 kwietnia 1997, s. 7.
  3. ↑ Franciszek Oberc, Sanocki Dom Kultury 1990–2010, „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”, 2014, s. 471, ISSN 1731-870X.
  4. ↑ a b Jolanta Ziobro, Matragona, czyli od konkursu do złotych trąb, „Tygodnik Sanocki”, Nr 37 (462), 15 września 2000, s. 5.
  5. ↑ Zbigniew Osenkowski, Kalendarium sanockie 2001–2004, „Rocznik Sanocki”, IX, Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej, 2006, s. 432, ISSN 0557-2096.
  6. ↑ Płyty. Matragona.
  7. ↑ Otwarte warsztaty artystyczne pod Matragoną. Balnica 2014 [online], Bieszczadersi [dostęp 2015-07-06] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-07].
  8. ↑ Anarti – muzyka zaginionego świata [online], iSanok, 23 października 2015 [dostęp 2016-01-29] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-16].
  9. ↑ Miesięcznik Dzikie Życie poleca płytę „Anarti – muzyka zaginionego świata” zespołu Matragona Orkiestra Jednej Góry. Miesięcznik Dzikie Życie, 2018-07-05.
  10. ↑ Instrumenty [online], Matragona [dostęp 2013-05-20].
  11. ↑ Joanna Kozimor. Gwiazdy nad Matragoną. „Tygodnik Sanocki”. Nr 2 (374), s. 1, 9, 8 stycznia 1999. 
  12. ↑ Folkowa aura Matragony. „Tygodnik Sanocki”. Nr 18 (390), s. 1, 30 kwietnia 1999. 
  13. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”, s. 356, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  14. ↑ Joanna Kozimor. Laureaci Nagród Miasta Sanoka. „Tygodnik Sanocki”. Nr 23 (552), s. 2, 7 czerwca 2002. 
  15. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 429, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  16. ↑ Artur Olechniewicz – bibliografia. muzeum.sanok.pl. [dostęp 2015-05-18].
  17. ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 542, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  18. ↑ Marian Struś, Nagrody dla zasłużonych [online], nowiny24.pl, 5 czerwca 2002 [dostęp 2015-12-25] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-25].
  19. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”, s. 372, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Franciszek Oberc. Sanocki Dom Kultury 1990–2010. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 471, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  • Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 542, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Orkiestra_Jednej_Góry_Matragona&oldid=72950110”