Osiedle SM Przy SGGW
52°08′08″N 21°03′35″E/52,135556 21,059722 Budynek przy ul. Przy Bażantarni 11 widziany od al. Komisji Edukacji Narodowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| Data budowy |
1998–2000 |
| Architekt |
Stanisław Sołtyk[1] |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°08′08″N 21°03′35″E/52,135556 21,059722
| |
Osiedle SM Przy SGGW (także: osiedle mieszkaniowe Bażanty[1]) – osiedle mieszkaniowe w dzielnicy Ursynów w Warszawie.
Położenie i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Osiedle SM Przy SGGW znajduje się na warszawskim Ursynowie, w północnej części obszaru Miejskiego Systemu Informacji Kabaty[2][3]. Składają się na nie trzy budynki pod adresami ul. Przy Bażantarni 11 i 13[3][4], położone w rejonie alei Komisji Edukacji Narodowej, ulicy Karola Borsuka[3] i alei Kasztanowej[5].
Osiedle zostało wybudowane w latach 1998–2000 według projektu pracowni Sołtyk & Sołtyk Architekci Sp. z o.o.[1][6] Głównym architektem był Stanisław Sołtyk, a za konstrukcję odpowiadał Andrzej Krawczyk[1]. Jego projekt powstał w latach 1998–1999[1]. Wybudowane zostało w dwóch etapach – pierwszy powstał budynek przy ul. Przy Bażantarni 13[4]. Łączna powierzchnia działek to 16 588,1 m² (odpowiednio 7420 m² pod nr 11 i 9168 m² pod nr 13)[7][8]. Inwestorem była powstała w 1998 roku Spółdzielnia Mieszkaniowa Przy Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego[1][9].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Budynek pod adresem Przy Bażantarni 13 (pierwotny nr to 9[10][1]) powstał na trójkątnej działce ograniczonej ulicami: Przy Bażantarni, Karola Borsuka (wcześniejsza nazwa to ul. Gminna) i aleją Kasztanową[11]. Mieści 159 mieszkań o łącznej powierzchni użytkowej wynoszącej 11 122,3 m²[7]. Zaprojektowano także lokale usługowe o powierzchni 1137,5 m²[11]. Kubatura budynku to 88 287 m³[1]. Pod obiektem o 7 kondygnacjach nadziemnych znajduje się jednopoziomowy garaż podziemny mieszczący 223 miejsca postojowe[11][1]. Zaprojektowano także 70 miejsc parkingowych wokół budynku[1]. Dziedziniec otwarty jest na tereny zielone[11].
Pod adresem Przy Bażantarni 11 znajdują się dwa budynki, o maksymalnie 7 kondygnacjach wraz z poddaszem, z wewnętrznym dziedzińcem z placem zabaw[11][7]. Mieszczą one 108 mieszkań o łącznej powierzchni 8537,2 m²[7][11]. Dwie pierwsze kondygnacje zajęte są przez lokale usługowe[11]. Całkowita powierzchnia użytkowa budynków to 16 555 m²[11]. Pod działką znajduje się dwupoziomowy garaż podziemny ze 193 miejscami parkingowymi[11].
Budynki mają elewacje w kolorze żółtym z seledynowymi elementami konstrukcyjnymi uzupełnionymi ceglanym licowaniem[12]. Zdobione są dużą ilością detali architektonicznych, takimi jak m.in. ramy okienne, balustrady balkonów i słupy dźwigające piętro[12]. Dachy są wysokie z wysokimi kominami[12]. Występują trójkątne balkony i wykusze[12][4]. W budynku pod adresem Przy Bażantarni 11 narożniki zostały tak zaplanowane, że według autorów przypominają motyw kostki Rubika[11]. Jedna ze ścian została specjalnie wygięta, aby pozostawić przestrzeń dla kasztanowca[11]. Od strony al. Komisji Edukacji Narodowej skrzydło ma formę szklanej wieży[4]. Część usługowa, o wysokości dwóch kondygnacji, od tej strony także jest przeszklona[4][7]. Z kolei budynek pod numerem 13 wieńczy ostry narożnik, mający cechy architektury ekspresjonistycznej[4].
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Osiedle zostało ujęte w książce Aleksandry Stępień-Dąbrowskiej „Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90.”, nominowanej do Nagrody Architektonicznej Prezydenta m.st. Warszawy 2022, wśród 94 wyselekcjonowanych i opisanych obiektów w Warszawie, które najpełniej ukazują styl architektoniczny, trendy i różnorodność architektoniczną tego okresu w stolicy[4]. Autorka nazwała go „jedną z bardziej niesamowitych postmodernistycznych realizacji dekady”[4]. Z kolei Anna Cymer w książce „Długie lata 90. Architektura w Polsce czasów transformacji” zawróciła uwagę na wyrazisty pomysł na architekturę wielorodzinną z „uderzającą kolorystyką”[12].
Osiedle otrzymało nagrodę Złotego Żurawia za lata 1999–2000[8] w ramach dorocznego konkursu architektonicznego dotyczącego południowej części aglomeracji warszawskiej organizowanego przez tygodnik „Pasmo”[13].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
|
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j „Plany na przyszłość”, 1999 (2. edycja), Warszawa: Centrum Łowicka, 1999, s. 46, ISSN 1643-7861.
- ↑ Dzielnica Ursynów – Zarząd Dróg Miejskich w Warszawie [online] [dostęp 2023-07-15].
- ↑ a b c Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2024-03-10].
- ↑ a b c d e f g h Aleksandra Stępień-Dąbrowska, Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90., Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2021, s. 8–9, 226–227, ISBN 978-83-960286-8-6.
- ↑ Osiedle SM SGGW ul. Przy Bażantarni 13 [online] [dostęp 2024-03-09] [zarchiwizowane z adresu 2003-04-05].
- ↑ Budynki mieszkalno-usługowe [online] [dostęp 2024-03-14].
- ↑ a b c d e Osiedle SM SGGW ul. Przy Bażantarni 11 [online] [dostęp 2024-03-09] [zarchiwizowane z adresu 2003-04-05].
- ↑ a b Osiedle SM SGGW ul. Przy Bażantarni 13 [online] [dostęp 2024-03-09] [zarchiwizowane z adresu 2005-02-10].
- ↑ KRS Spółdzielnia Mieszkaniowa Przy Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego 0000058856
- ↑ Osiedle SM SGGW. Klatka schodowa garażu [online] [dostęp 2024-03-09].
- ↑ a b c d e f g h i j k Osiedle mieszkaniowe [online] [dostęp 2024-03-09] [zarchiwizowane z adresu 2005-02-10].
- ↑ a b c d e Anna Cymer, Długie lata 90. Architektura w Polsce czasów transformacji., wyd. I, Warszawa: Fundacja Centrum Architektury, 2024, s. 91, ISBN 978-83-969081-2-4.
- ↑ Konkurs Złoty Żuraw, „Mokotów − co słychać. Wkładka do Południa 6/2008” (6), Urząd Dzielnicy Mokotów, 20 listopada 2008, III, ISSN 1231-353X [dostęp 2023-07-15] [zarchiwizowane z adresu 2023-07-15].
