Otus
| Otus[1] | |||||
| Pennant, 1769[2] | |||||
 Przedstawiciel rodzaju – syczek zwyczajny (O. scops) | |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | |||||
| Typ | |||||
| Podtyp | |||||
| Gromada | |||||
| Podgromada | |||||
| Infragromada | |||||
| Rząd | |||||
| Rodzina | |||||
| Podrodzina | |||||
| Rodzaj |
Otus | ||||
| Typ nomenklatoryczny | |||||
|
Otus bakkamoena Pennant, 1769 | |||||
| |||||
| Gatunki | |||||
| |||||
Otus – rodzaj ptaków z podrodziny puszczyków (Striginae) w obrębie rodziny puszczykowatych (Strigidae).
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji, Afryce i Oceanii[17].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała 15–35 cm, rozpiętość skrzydeł 40–66 cm; masa ciała 45–310 g[17].
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Etymologia
[edytuj | edytuj kod]- Otus: łac. otus „mała, uszata sowa”, od gr. ωτος ōtos „uszata sowa”[18].
- Scops: gr. σκωψ skōps, σκωπος skōpos „mała uszata sowa”[19]. Gatunek typowy: Strix scops Linnaeus, 1758.
- Zorca: epitet gatunkowy Strix zorca J.F. Gmelin, 1788[d]; nazwa Zonca oznaczająca w dialekcie używanym na Sardynii syczka zwyczajnego[20]. Gatunek typowy: Zorca arborea C.T. Wood, 1835 (= Strix scops Linnaeus, 1758).
- Ephialtes: gr. εφιαλτης ephialtēs „demon, zmora”[21]. Gatunek typowy: Strix scops Linnaeus, 1758.
- Acnemis (Aenemis): gr. ακνημος aknēmos „bez łydki u nóg, cienkonogi”, od negatywnego przedrostka α- a-; κνημη knēmē „noga, goleń”[22]. Gatunek typowy: Ephialtes gymnopodus G.R. Gray, 1848 (= Scops sunia Hodgson, 1836).
- Pisorhina: gr. πιηζω piēzō „ściskać, kruszyć”; ῥις rhis, ῥινος rhinos „nos”[23]. Gatunek typowy: Scops manadensis Quoy & Gaimard, 1830.
- Lempijius (Lempijus): epitet gatunkowy Strix lempiji Horsfield, 1821; jawajska nazwa Lempi ji dla syczka obrożnego[24]. Gatunek typowy: Srix lempiji[e] Horsfield, 1821.
- Athenoptera: rodzaj Athene Boie, 1822, pójdźka; gr. πτερον pteron „skrzydło”[25]. Gatunek typowy: Ephialtes spilocephalus Blyth, 1846.
- Gymnoscops: gr. γυμνος gumnos „goły, nagi”; rodzaj Scops Brünnich, 1772[26]. Gatunek typowy: Gymnoscops insularis Tristram, 1880.
- Scototheres: gr. σκοτος skotos „ciemność”; -θηρας -thēras „łowca”, od θηραω thēraō „polować”, od θηρ thēr, θηρος thēros „bestia, zwierzę”[27].
- Heteroscops: gr. ἑτερος heteros „różny, inny”; rodzaj Scops Brünnich, 1772[28]. Gatunek typowy: Scops luciae[f] Sharpe, 1888.
- Mimizuku: japońska nazwa Mimizuku dla uszatki[29]. Gatunek typowy: Pseudoptynx gurneyi Tweeddale, 1879.
- Pyrroglaux: gr. πυρρος purrhos „koloru płomienia, czerwony”, od πυρ pur, πυρος puros „ogień”; γλαυξ glaux, γλαυκος glaukos „sóweczka”[30]. Gatunek typowy: Noctua podargina Hartlaub & Finsch, 1872.
- Mascarenotus: Maskareny (ang. Mascarene Islands); łac. otus „mała, uszata sowa”[31]. Gatunek typowy: †Strix sauzieri E. Newton & Gadow, 1893.
Podział systematyczny
[edytuj | edytuj kod]Do rodzaju należą następujące współcześnie występujące gatunki[32]:
- Otus podarginus (Hartlaub & Finsch, 1872) – syczek mikronezyjski
- Otus sagittatus (Cassin, 1849) – syczek białoczelny
- Otus rufescens (Horsfield, 1821) – syczek sundajski
- Otus thilohoffmanni Warakagoda & Rasmussen, 2004 – syczek cejloński
- Otus icterorhynchus (Shelley, 1873) – syczek cynamonowy
- Otus ireneae Ripley, 1966 – syczek brunatny
- Otus balli (Hume, 1873) – syczek andamański
- Otus alfredi (E. Hartert, 1897) – syczek rdzawy
- Otus spilocephalus (Blyth, 1846) – syczek górski
- Otus angelinae (Finsch, 1912) – syczek jawajski
- Otus mirus Ripley & Rabor, 1968 – syczek osobliwy
- Otus longicornis (Ogilvie-Grant, 1894) – syczek luzoński
- Otus mindorensis (J. Whitehead, 1899) – syczek wyżynny
- Otus hartlaubi (Giebel, 1872) – syczek groźny
- Otus grucheti (Mourer-Chauviré, Bour, Moutou & Ribes, 1994) – uszatnik mały – takson wymarły
- Otus murivorus (A. Milne-Edwards, 1873) – uszatnik średni – takson wymarły
- Otus sauzieri (E. Newton & Gadow, 1893) – uszatnik duży – takson wymarły
- Otus rutilus (Pucheran, 1849) – syczek malgaski
- Otus mayottensis Benson, 1960 – syczek komorski
- Otus pauliani Benson, 1960 – syczek stokowy
- Otus capnodes (J.H. Gurney, 1889) – syczek krótkouchy
- Otus moheliensis Lafontaine & Moulaert, 1998 – syczek złowrogi
- Otus pamelae G.M. Bates, 1937 – syczek białobrewy
- Otus bikegila Melo, Freitas, Verbelen, da Costa, Pereira, Fuchs, Sangster, Correia, de Lima & Crottini, 2022 – syczek książęcy
- Otus pembaensis Pakenham, 1937 – syczek ognisty
- Otus scops (Linnaeus, 1758) – syczek zwyczajny
- Otus brucei (Hume, 1872) – syczek arabski
- Otus senegalensis (Swainson, 1837) – syczek afrykański
- Otus socotranus (Ogilvie-Grant & H.O. Forbes, 1899) – syczek sokotrzański
- Otus sunia (Hodgson, 1836) – syczek indyjski
- Otus elegans (Cassin, 1852) – syczek wschodni
- Otus jolandae Sangster, B.F. King, Verbelen & Trainor, 2013 – syczek kraterowy
- Otus magicus (S. Müller, 1841) – syczek molucki
- Otus mendeni Neumann, 1939 – syczek zmienny
- Otus sulaensis (E. Hartert, 1898) – syczek sulański
- Otus tempestatis (E. Hartert, 1904) – syczek leśny
- Otus beccarii (Salvadori, 1875) – syczek papuaski
- Otus siaoensis (Schlegel, 1873) – syczek brązowy
- Otus manadensis (Quoy & Gaimard, 1830) – syczek jasnobrzuchy
- Otus collari F.R. Lambert & Rasmussen, 1998 – syczek długoskrzydły
- Otus mantananensis (Sharpe, 1892) – syczek rafowy
- Otus insularis (Tristram, 1880) – syczek seszelski
- Otus alius Rasmussen, 1998 – syczek nikobarski
- Otus umbra (Richmond, 1903) – syczek mroczny
- Otus mentawi Chasen & Kloss, 1926 – syczek atolowy
- Otus brookii (Sharpe, 1892) – syczek białouchy
- Otus bakkamoena Pennant, 1769 – syczek długouchy
- Otus lettia (Hodgson, 1836) – syczek jasnolicy
- Otus semitorques Temminck & Schlegel, 1844 – syczek półobrożny
- Otus lempiji (Horsfield, 1821) – syczek obrożny
- Otus gurneyi (Tweeddale, 1879) – syczek wielki
- Otus megalotis Walden, 1875 – syczek duży
- Otus nigrorum Rand, 1950 – syczek rdzawogłowy
- Otus everetti (Tweeddale, 1879) – syczek wyspowy
- Otus fuliginosus (Sharpe, 1888) – syczek palawański
- Otus silvicola (Wallace, 1864) – syczek płowy
- Otus frutuosoi[33] Rando, Alcover, Olson & Pieper, 2013 – takson wymarły
- Otus mauli[34] Rando, Pieper, Alcover & Olson, 2012 – takson wymarły
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Otus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ T. Pennant: Indian zoology. London: 1769, s. 3. (ang.).
- ↑ M.J.C. Savigny: Description de l’Égypte, ou, Recueil des observations et des recherches qui ont été faites en Égypte pendant l’expédition de l’armée française. T. 1: Histoire naturelle. Paris: Imprimerie impériale, 1809, s. 69, 107. (fr.).
- ↑ Ch.T. Wood: The ornithological guide: in which are discussed several interesting points in ornithology. London: Whittaker, 1835, s. 187. (ang.).
- ↑ E. von Keyserling & J.H. Blasius: Die wirbelthiere Europa’s. Braunschweig: F. Vieweg und sohn, 1840, s. xxxiii, 88. (niem.).
- ↑ a b J.J. Kaup. Uebericht der Gulen (Strigidae). „Isis von Oken”. Jahrgang 1848, s. 769, 1848. (niem.).
- ↑ J.J. Kaup: Monograph of the Owls – Strigidae. W: W. Jardine: Contributions to ornithology for 1848-1853. Cz. 4. Edinburgh: W.H. Lizars, 1852, s. 129. (ang.).
- ↑ Ch.-L. Bonaparte. Conspectus Systematis Ornithologie. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Quatrième Série. 1, s. 112, 1854. (fr.).
- ↑ Ch.-L. Bonaparte. Tableau des Oiseaux de proie. „Revue et Magasin de Zoologie pure et Appliquée”. 2e Série. 6, s. 542, 1854. (fr.).
- ↑ A.O. Hume: My scrap book: or rough notes on Indian zoology and ornithology. Calcutta: C.B. Lewis, Baptist Mission Press, 1869, s. 392. (ang.).
- ↑ H.B. Tristram. Description of a new Genus and Species of Owl from the Seychelles Islands. „Ibis”. Fourth Series. 4, s. 458, 1880. (ang.).
- ↑ F. Heine & A. Reichenow: Nomenclator Musei Heineani Ornithologici; Verzeichniss der Vogel-Sammlung des Kgl. Oberamtmanns Ferdinand Heine. Berlin: R. Friedländer & Sohn, 1882–1890, s. 249. (niem.).
- ↑ R.B. Sharpe. On the Ornithology of Northern Borneo. „Ibis”. Sixth Series. 1, s. 77, 1889. (ang.).
- ↑ H. Hachisuka: The Birds of the Philippine Islands with Notes on the Mammal Fauna. London: H.F. & G. Witherby, 1934, s. 50. (ang.).
- ↑ Y. Yamashina. A new genus of the owl. „Tori”. 10 (46), s. 1, 1938.
- ↑ C. Mourer-Chauviré, C.R. Bour, F. Moutou & S. Ribes. Mascarenotus Nov. Gen. (Aves: Strigiformes) Genre Endémique Éteint des Mascareignes et M. grucheti N. Sp. Espèce Éteinte de la Réunion. „Comptes Rendus Hebdomadaires des Séances de l’Académie des Sciences”. Série II. 318, s. 1700, 1994. (fr.).
- ↑ a b D.W. Winkler, S.M. Billerman & I.J. Lovette: Owls (Strigidae), version 1.0. W: S.M. Billerman, B.K. Keeney, P.G. Rodewald & T.S. Schulenberg (red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.strigi1.01. [dostęp 2020-06-08]. (ang.).
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Otus [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Scops [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Zorca [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Ephialtes [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Acnamis [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Pisorhina [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Lempijius [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Athenoptera [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Gymnoscops [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Scototheres [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Heteroscops [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Mimizuku [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Pyrroglaux [dostęp 2023-04-25].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Mascarenotus [dostęp 2023-04-25].
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Striginae Leach, 1820 – puszczyki (wersja: 2023-04-02). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-25].
- ↑ J.C. Rando, J.A. Alcover, S.L. Olson & H. Pieper. A new species of extinct scops owl (Aves: Strigiformes: Strigidae: Otus) from São Miguel Island (Azores Archipelago, North Atlantic Ocean). „Zootaxa”. 3647 (2), s. 343–357, 2013. DOI: 10.11646/zootaxa.3647.2.6. (ang.).
- ↑ J.C. Rando, H. Pieper, J.A. Alcover & S.L. Olson. A new species of extinct fossil scops owl (Aves: Strigiformes: Strigidae: Otus) from the Archipelago of Madeira (North Atlantic Ocean). „Zootaxa”. 3182, s. 29–42, 2012. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).