Panzerzug 75
Panzerzug 75 – niemiecki pociąg pancerny z okresu II wojny światowej, który uczestniczył w tłumieniu powstania warszawskiego[1][2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pociąg pancerny „Panzerzug 75” typu BP-44 został przekazany załodze Wehrmachtu 15 kwietnia 1944 roku, w bazie niemieckich pociągów pancernych znajdującej się na stacji kolejowej Rembertów. 15 lipca uzyskał gotowość bojową, po czym przydzielony do Grupy Armii „Środek”, od 28 lipca operował w Modlinie[1].
Po wybuchu powstania, stacjonując od 5 sierpnia[2] na stacji kolejowej Warszawa Gdańska ostrzeliwał pozycje powstańców. Operując na kolei obwodowej ostrzeliwał Stare Miasto i Żoliborz oraz pozycje powstańców w innych dzielnicach Warszawy, między innymi na Powiślu. W czasie powstańczego natarcia na Dworzec Gdański w dniach 20–22 sierpnia znacząco przyczynił się do niepowodzenia ataku, którego celem było połączenie się oddziałów powstańczych ze Starego Miasta z Żoliborzem[1].
We wrześniu 1944 roku stacjonował w Radomiu, przemianowany na „Lehr Panzerzug 5” i skierowany do Milowic, następnie w lutym 1945 roku wysłany został do Grupy Armii „Wisła”. 5 marca podczas odwrotu z Pomorza został zniszczony pod Białogardem przez oddziały ludowego Wojska Polskiego[1].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Pociąg składał się z załogi liczącej 194 żołnierzy[1], lokomotywy oraz dziesięciu wagonów chronionych pancerzem o grubości około 30 mm[2]. Etatowe uzbrojenie pociągu składało się z[1]:
- 2 armat 7,62 cm FK 295/1(r),
- 2 haubic 10-cm leFH 14/19(p),
- 2 dział przeciwlotniczych 2 cm Flakvierling 38,
- 2 moździerzy,
- 4 ciężkich i 26 lekkich karabinów maszynowych,
- 26 pistoletów maszynowych,
- 102 karabinów,
- 71 pistoletów.