Parafia Ewangelicko-Augsburska w Ściborzycach Wielkich
50°01′09″N 18°01′54″E/50,019167 18,031667 Kościół ewangelicki | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Adres |
48-130 Ściborzyce Wielkie 28A |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diecezja | |
| Kościół | |
| Administrator |
ks. Michał Matuszek[1] |
Położenie na mapie gminy Kietrz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa opolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu głubczyckiego  | |
| 50°01′09″N 18°01′54″E/50,019167 18,031667
| |
Parafia Ewangelicko-Augsburska w Ściborzycach Wielkich – parafia luterańska w Ściborzycach Wielkich, należąca do diecezji katowickiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1523 księstwo karniowskie zostało zakupione przez Jerzego Hohenzolerna, który wprowadził wyznanie luterańskie. Ściborzyce Wielkie z sąsiednimi Rozumicami jako jedne z nielicznych w okolicy zachowały charakter ewangelicki po okresie kontrreformacji[2].
Szkoła ewangelicka istniała tu od 1765[3][4][5]. Administracyjnie miejscowi luteranie należeli do ewangelickiej parafii w Rozumicach, przy czym Rozumice były niemieckojęzyczne, a Ściborzyce Wielkie - morawskojęzyczne. Nabożeństwa w kościele w Rozumicach odbywały się w obu językach[2][6]. Z tego powodu w 1873 poświęcono tu własny filialny kościół ewangelicki, w którym nabożeństwa odbywały się w języku czeskim. Zbór ściborzycki liczył wówczas około 800 członków[2].
U schyłku XIX stulecia na 1077 mieszkańców Ściborzyc Wielkich było 1047 ewangelików[3][4][5]. Po drugiej wojnie światowej Morawców uznano za ludność polską i pozwolono im pozostać. Po 1956 nastąpiła fala emigracji do Niemiec[6].
W 2008 parafia liczyła około 30 członków, a w samych Ściborzycach zamieszkiwały dwie rodziny ewangelickie[7]. W 2022 do parafii należało 18 dorosłych osób, nie wliczając młodzieży i dzieci[8].
Parafia nie posiada własnego duszpasterza, administrowana jest przez proboszcza parafii w Rybniku. Nabożeństwa odbywają się w każdą drugą i czwartą niedzielę miesiąca oraz w święta[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wiadomości urzędowe 2023 [online], bik.luteranie.pl [dostęp 2023-09-03].
- ↑ a b c Krzysztof Gładkowski. Rösnitz/Rozumice. Polifoniczność górnośląskiej tradycji protestanckiej. „Zeszyty Naukowe KUL”. 60, s. 265-282. Wydawnictwo KUL. ISSN 0044-4405.
- ↑ a b Krzysztof Gładkowski: Kanzel/ambona. Protestancka wspólnota lokalna na Górnym Śląsku. Olsztyn: Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, 2008.
- ↑ a b Krzysztof Gładkowski. Protestanci na ziemi głubczyckiej. „Kalendarz Głubczycki”. 13, s. 109-114, 2006. ISSN 1231-4803.
- ↑ a b Kurt Kuklik. Über die Evangelische Kirche in Steuberwitz. „Leobschützer Heimatblatt”. 1 (27), s. 34, 1994.
- ↑ a b Mariusz Kowalski: Morawianie (Morawcy) w Polsce. [w:] Studia z Geografii Politycznej i Historycznej [on-line]. 2016. [dostęp 2020-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Grzegorz Bębnik. Od "Górala" do "Gustawa" - zwierzchnicy Kościoła ewangelicko-augsburskiego na Górnym Śląsku wobec aparatu bezpieczeństwa w świetle dokumentów z archiwów Instytutu Pamięci Narodowej (szkic problemu). „Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944-1989”. 1 (6)/2008, s. 48, 2008. Instytut Pamięci Narodowej. Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Oddział w Rzeszowie. ISSN 1733-6996.
- ↑ Lubię pogodać z parafianami. Wywiad z ks. Mirosławem Sikorą - proboszczem parafii ewangelicko-augsburskiej w Rybniku. nowiny.pl. [dostęp 2022-08-15].
- ↑ Ściborzyce Wielkie. Kościół Ewangelicko-Augsburski (Luterański) w Polsce. [dostęp 2020-10-27].
