Piotr Patalong

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Patalong
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1962
Katowice

Przebieg służby
Lata służby

od 1981

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Formacja

Wojska Specjalne

Jednostki

16 batalion rozpoznawczy
56 kompania specjalna

więcej patrz tekst

Stanowiska

Inspektor Wojsk Specjalnych DG RSZ
Dowódca Wojsk Specjalnych
Dowódca JW 2305
Dowódca 1 PSK
Dowódca 18 Bielski bdsz

Główne wojny i bitwy

UNPROFOR, SFOR, Stabilizacja Iraku,

Odznaczenia
Znak Spadochronowy
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Zasługi za Dzielność (od 1992) Brązowy Krzyż Zasługi Gwiazda Iraku Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal „Pro Patria” Odznaka „Honoris Gratia” Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku Medal Dowództwa Operacji Specjalnych USA Medal NATO za służbę w Jugosławii

Piotr Adam Patalong (ur. 24 grudnia 1962 w Katowicach) – polski wojskowy, żołnierz Wojsk Specjalnych, generał dywizji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył katowickie liceum ogólnokształcące. Po uzyskaniu matury kontynuował naukę jako podchorąży w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu, którą ukończył w 1985[1] i został mianowany na pierwszy stopień oficerskipodporucznika. Początkowo zawodową służbę wojskową pełnił w 12 Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej na stanowisku dowódcy grupy specjalnej w 16 Batalionie Rozpoznawczym, następnie był dowódcą plutonu specjalnego, potem dowódcą zespołu kadrowego w 56 Kompanii Specjalnej[1].

W latach 1992–1993 pełnił funkcję oficera operacyjnego na misji UNPROFOR w b. SFR Jugosławii. W 1994 został skierowany na podyplomowe studia w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie, po ukończeniu których został oficerem dyplomowanym, obejmując w 1996 r. w 6 Brygadzie Desantowo-Szturmowej stanowisko starszego oficera wydziału rozpoznawczego[1].

W okresie 1996–1997 pełnił funkcję Zastępcy Dowódcy Polskiego Kontyngentu Wojskowego BiH pełniącego służbę na w SFOR w Bośni i Hercegowinie. W latach 1997–2002 pełnił służbę w 25 Dywizji Kawalerii Powietrznej, gdzie obejmował kolejno stanowiska: zastępca szefa szkolenia 25DKPow., szef szkolenia 1 Pułku Kawalerii Powietrznej, dowódca 7 batalionu Kawalerii Powietrznej[1]. W 2004 był dowódcą 1 Batalionowej Grupy Bojowej stacjonującej w Al-Hilla Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku. W 2005 był dowódcą 1 Pułku Specjalnego Komandosów w Lublińcu, w czerwcu 2006 został dowódcą GROM, gdzie nim był do 25 marca 2008[1].

Z dniem 25 marca 2008 został po raz drugi w swojej karierze wyznaczony na stanowisko dowódcy 18 BbDSz w Bielsku-Białej. Płk dypl. Patalong pełnił służbę Dowódcy JW 1328 do października 2008. Po czym rozpoczął służbę w Dowództwie Wojsk Specjalnych, gdzie najpierw pełnił obowiązki szefa sztabu w Dowództwie Wojsk Specjalnych, a od 15 sierpnia 2010 roku – Dowódcy Wojsk Specjalnych[1].

Ukończył wiele wojskowych kursów i szkoleń, m.in. kurs Pathfinder, kurs Ranger, kurs instruktorsko-spadochronowy w USA, a także kurs operacyjny w Nederlandse Defensie Academie w Holandii. Ukończył Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów (spadochronowy). Ponadto w 2005 roku Studium Operacyjno-Strategiczne na Akademii Obrony Narodowej. W 2009 roku ukończył studia podyplomowe polityki obronnej w Royal College of Defence Studies w Londynie[1].

15 sierpnia 2010 prezydent Bronisław Komorowski wyznaczył go na stanowisko Dowódcy Wojsk Specjalnych. 9 listopada 2010 został awansowany do stopnia generała brygady[2]. W styczniu 2014 roku został wyznaczony na stanowisko Inspektora Wojsk Specjalnych[1]. W dniu 15 sierpnia 2014 Prezydent RP awansował go na stopień generała dywizji[3]. 7 września 2016 został odwołany ze stanowiska szefa Inspektoratu Wojsk Specjalnych w Dowództwie Generalnym RSZ przez ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza[4].

Z dniem 19 września 2016 został przeniesiony do rezerwy kadrowej[1]. Z dniem 31 stycznia 2018 został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy[5].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Pożegnanie Inspektora Wojsk Specjalnych [online], defence24.pl, 13 września 2016 [dostęp 2017-07-29] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-23].
  2. M.P. z 2010 r. nr 96, poz. 1123
  3. M.P. z 2014 r. poz. 821
  4. Ewa Korsak, Dymisje w wojskach specjalnych [online], polska-zbrojna.pl, 7 września 2016 [dostęp 2017-07-29].
  5. Generał Patalong odchodzi do cywila [online], defence24.pl, 31 stycznia 2018 [dostęp 2023-01-12].
  6. M.P. z 2005 r. nr 10, poz. 197 – pkt 14.
  7. M.P. z 2004 r. nr 36, poz. 633 – pkt 172.
  8. M.P. z 2000 r. nr 31, poz. 641 – pkt 831.
  9. Minister na święcie Wojska Polskiego w Sztabie Generalnym [online], mon.gov.pl, 14 sierpnia 2012 [dostęp 2012-08-14] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-02].
  10. Żołnierze Wojsk Specjalnych na obchodach 70 rocznicy utworzenia Batalionu AK „Zośka” [online], wojskaspecjalne.mil.pl, 10 października 2013 [dostęp 2013-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-11].
  11. Zarządzenie Nr 1430/2013 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 22 maja 2013 r. w sprawie nadania odznak Honoris Gratia zasłużonym żołnierzom Wojsk Specjalnych [online], bip.krakow.pl, 22 maja 2013 [dostęp 2014-09-13].
  12. Medal USSOCOM dla polskiego generała [online], mon.gov.pl, 29 października 2014 [dostęp 2014-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-29].
  13. Amerykanie docenili generała Patalonga [online], polska-zbrojna.pl, 29 października 2014 [dostęp 2014-10-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]