Roman Polko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Roman Polko
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia 8 listopada 1962
Tychy
Przebieg służby
Lata służby 1981-2009[1]
Siły zbrojne POL Wojska Lądowe.svg – Siły Zbrojne RP
Stanowiska Dowódca JW 4115, 1328, 2305, Zastępca Szefa BBN, p.o. Szefa BBN
Główne wojny i bitwy UNPROFOR, KFOR, II wojna w Zatoce Perskiej
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Pochwalny Sił Lądowych (Stany Zjednoczone) Medal ONZ za misję UNPROFOR Medal NATO za służbę w Kosowie
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Prezydent Lech Kaczyński wręcza płk. Romanowi Polko nominację na stopień generała brygady (Warszawa, 31 marca 2006)
Generał Roman Polko podczas oficjalnego zakończenia służby wojskowej 29 stycznia 2009

Roman Polko (ur. 8 listopada 1962 w Tychach) – generał dywizji Wojska Polskiego, oficer dyplomowany wojsk powietrznodesantowych i sił specjalnych, doktor nauk wojskowych w specjalności kierowanie organizacją.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

W latach 1981–1985 studiował w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu na kierunku rozpoznawczym, specjalność – działania specjalne (kurs działań specjalnych ukończył w 1985 w Ośrodku Szkolenia Wojsk Lądowych w Elblągu).

Jest również absolwentem Akademii Obrony Narodowej w Warszawie (lata 1994–1996).

W drugiej połowie lat 90 XX w. przeszedł specjalistyczne szkolenia w 75 Pułku Rangersów Armii Stanów Zjednoczonych w Fort Benning.

W 2002 odbył Wyższy Międzynarodowy Kurs Zarządzania Zasobami Obronnymi (ang. Senior Defense Management International Course) w Ośrodku Podyplomowym Marynarki Wojennej w Monterey (Stany Zjednoczone), natomiast w 2003 ukończył Podyplomowe Studia Strategiczno-Obronne w Akademii Obrony Narodowej.

28 kwietnia 2008 uzyskał stopień naukowy doktora nauk wojskowych w specjalności kierowania organizacją (tytuł rozprawy doktorskiej: "Zarządzanie i dowodzenie wojskową formacją specjalną GROM"). Jest instruktorem spadochronowym, strzeleckim i narciarskim.

Służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

W 1981 rozpoczął służbę w Siłach Zbrojnych PRL. Podczas służby wojskowej dowodził jednostkami wojskowymi: 6 Batalionem Desantowo-Szturmowym, 18 Bielskim Batalionem Desantowo-Szturmowym oraz Wojskową Formacją Specjalną GROM.

Na pierwsze stanowisko służbowe skierowano go do 1 Batalionu Szturmowego w Dziwnowie. Po zmianie lokalizacji JW 4101 służy w Lublińcu. Z czasem JW 4101 zmienia nazwę na 1 Pułk Specjalny Komandosów. W tym okresie dowodził grupą, plutonem i kompanią specjalną oraz brał udział w misji pokojowej na terenie byłej Jugosławii (kwiecień 1992 – grudzień 1993) (UNPROFOR).

W 1996 został starszym oficerem operacyjnym w sztabie 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen. bryg. Stanisława Sosabowskiego w Krakowie, a od 1998 był dowódcą 6 Batalionu Desantowo-Szturmowego im. gen. dyw. Edwina Rozłubirskiego w Niepołomicach (obecnie jednostka garnizonu Gliwice). W latach 1999-2000 dowodził 18 Bielskim Batalionem Desantowo-Szturmowym im. kpt. Ignacego Gazurka podczas operacji w Kosowie (KFOR).

Od 2000 do 2004 pełnił funkcję Dowódcy Wojskowej Formacji Specjalnej GROM w Warszawie. Po konflikcie z kierownictwem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego odszedł do rezerwy na własną prośbę.

W czasie gdy był dowódcą GROM, zrealizował misję na pograniczu kosowsko-macedońskim, rozpoczął działania w Afganistanie, a w marcu 2003 wziął udział w II wojnie w Zatoce Perskiej oraz rozpoczął służbę na misji stabilizacyjnej w Iraku.

Na początku 2006 został przywrócony do służby czynnej i ponownie wyznaczony dowódcą Wojskowej Formacji Specjalnej GROM. Decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej 7 września 2006 zastąpił adm. floty Ryszarda Łukasika na stanowisku zastępcy szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

Od 8 sierpnia 2007 do 19 listopada 2007 p.o. Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

29 stycznia 2009 generał dywizji Roman Polko zakończył zawodową służbę wojskową i odszedł do rezerwy[1].

Służba państwowa[edytuj | edytuj kod]

W 2005 był doradcą ds. bezpieczeństwa Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawa Lecha Kaczyńskiego. Poparł kandydaturę Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich w 2005 i został członkiem jego Komitetu Honorowego. Po zwycięstwie Prawa i Sprawiedliwości w wyborach parlamentarnych w 2005 objął posadę doradcy Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Ludwika Dorna ds. zwalczania terroryzmu. 15 kwietnia 2011 powołany przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego do zespołu zajmującego się Strategicznym Przeglądem Bezpieczeństwa Narodowego[2].

Dnia 7 września 2006 został Zastępcą Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego, a od 8 sierpnia 2007 do 19 listopada 2007 p.o. Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego. 25 lipca 2008 podał się do dymisji ze stanowiska Zastępcy Szefa BBN. Dymisja została przyjęta[3].

Inna działalność[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec 2004 prowadził reality show "Nieustraszeni" w telewizji Polsat.

Jest członkiem Rady Patronackiej Instytutu Jagiellońskiego[4].

Od 2009 do 2013 był członkiem rady Fundacji Byłych Żołnierzy i Funkcjonariuszy Sił Specjalnych „Szturman”[5].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

W 2005 została wydana książka pt.: "Gromowładny", będąca wywiadem-rzeką Magdaleny Łukaszewicz z Romanem Polko. W 2008 ukazała się jego publikacja – koncepcja systemu zwalczania terroryzmu "GROM w działaniach przeciwterrorystycznych"[6] oraz napisana wspólnie z żona książka – poradnik "Armia. Instrukcja obsługi"[7]. W styczniu 2012 roku ukazała się jego kolejna publikacja napisana wspólnie z żoną Pauliną Polko pt.: "RozGROMić konkurencję"[8], a w 2014 roku kontynuacja – "Szefologika, czyli logika szefowania"[9].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Pożegnanie z mundurem
  2. ↑ I konferencja plenarna Strategicznego Przeglądu Bezpieczeństwa Narodowego - Wydarzenia - Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, www.bbn.gov.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  3. ↑ Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, www.bbn.gov.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  4. ↑ Rada Patronacka. jagiellonski.pl. [dostęp 4 maja 2014].
  5. ↑ Fundacja Byłych Żołnierzy i Funkcjonariuszy Sił Specjalnych „Szturman”. imsig.pl. [dostęp 4 maja 2014].
  6. ↑ [1]
  7. ↑ [2]
  8. ↑ RozGROMić konkurencję. Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania Książka, kurs - Paulina Polko, Roman Polko - Księgarnia ekonomiczna Onepress.pl, książ..., onepress.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  9. ↑ [3]
  10. ↑ M.P. z 2006 r. nr 30, poz. 322
  11. ↑ M.P. z 2007 r. nr 59, poz. 667
  12. ↑ M.P. z 2003 r. nr 3, poz. 20 – pkt 20.
  13. ↑ Odznaczeni Order of Saint Maurice
  14. ↑ Roman Polko. [dostęp 2010-02-25].
  15. ↑ Komunikat JW GROM. [dostęp 2010-06-13].
  16. ↑ Informacja prasowa
  17. ↑ Artykuł w dzienniku Zachodnim
  18. ↑ maratonypolskie.pl

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Wojska Lądowe
Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych • Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych
Struktura
Szkoły Wojsk Lądowych
Pozostałe
p • d • e
Szefowie Biura Bezpieczeństwa Narodowego
Jerzy Milewski (1991–1994) • Henryk Goryszewski (1994–1995) • Jerzy Milewski (1996–1997) • Marek Siwiec (1997–2004) • Jerzy Bahr (2005) • Władysław Stasiak (2006–2007, 2007–2009) • Aleksander Szczygło (2009–2010) • Stanisław Koziej (2010–2015) • Paweł Soloch (od 2015)
BBN.png
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Polko&oldid=54613224”