Piotr Rewaker
| Data śmierci | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
kupiec, ławnik, rajca, burmistrz |
Piotr Rewaker (także: Rewacker, Rawacker, Runackir, Rawmacker, Rwacker, Runak[1], zm. po 1470[2]) – poznański mieszczanin, burmistrz Poznania, jeden z najbardziej aktywnych kupców poznańskich swojego czasu[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Nie ustalono skąd pochodził on i jego rodzina. Wymieniany jest w dokumentach źródłowych w latach 1434-1441, a potem zapewne przebywał w długiej podróży. Powrócił do miasta w 1447, nawiązując wówczas ścisłe kontakty handlowe z Łukaszem Górką I, który był starostą generalnym wielkopolski oraz wojewodą poznańskim i dyplomatą. W latach 1447-1448 i 1451-1454 był członkiem rady miejskiej. Od 1452 do 1454 sprawował godność burmistrza Poznania. W 1453 był uczestnikiem rozmów z wysłannikami Związku Pruskiego, które odbyły się w Poznaniu, a poświęcone były kwestiom przynależności Pomorza do Polski. W czasie wojny trzynastoletniej podejrzewany był o współpracę z Krzyżakami[3], ale sądownie oczyszczono go z tych zarzutów. Mimo to jego rada miejska bez poparcia Górki, który był w krzyżackiej niewoli, upadła. Jako jedyny ze starej rady otrzymał urząd rajcy w nowej radzie (od 1454). Od 1459 do 1469 corocznie piastował jakiś urząd w samorządzie miejskim, był albo rajcą, albo ławnikiem. Żył na pewno 25 maja 1470, a wkrótce potem zmarł[2].
Działalność kupiecka[edytuj | edytuj kod]
Miał kontakty z kupcami z Sandomierza, Radomia, Warszawy, Gdańska, Torunia, Wrocławia oraz ze Lwowa, Norymbergi i Brunszwiku. Handlował głównie futrami, pieprzem, winem i innymi towarami. Miał kamienicę na poznańskim Starym Rynku (obecny numer 65[1]), winnicę na Nowych Ogrodach i grunty na Świętym Marcinie[1]. Od 1456 dzierżawił podmiejską wieś Luboń (m.in. trzy młyny). Wraz z Janem Lubickim miał przywilej wyłączności na wyszynk win zagranicznych w Poznaniu, a także prawo pierwokupu win zagranicznych przywożonych do miasta przez kupców obcych. Dzierżawił również ungelt (podatek od napojów alkoholowych)[2].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Miał żonę, Helenę (Elenę), kramarkę, która go przeżyła[1]. Nie miał dzieci. Majątek odziedziczył po nim siostrzeniec, Kasper Binder[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Internetowy Polski Słownik Biograficzny, Piotr Rewaker
- ↑ a b c d e Antoni Gąsiorowski, hasło w: Wielkopolski Słownik Biograficzny, PWN, Warszawa-Poznań, 1981, s.621, ISBN 83-01-02722-3
- ↑ Antoni Gąsiorowski, Walki o władzę w Poznaniu u schyłku wieków średnich, s.260