Przejdź do zawartości

Plan Pabsta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
„Nowe niemieckie miasto Warszawa” (plan Pabsta) – projekt powstały pod kierunkiem Friedricha Pabsta z 6 lutego 1940, autorstwa niemieckich architektów Huberta Grossa i Otto Nurnbergera

Plan Pabsta (niem. Pabst-Plan) – plan urbanistyczny dla miasta Warszawy z czasów II wojny światowej, będący obok innych projektów elementem polityki niemieckiej w stosunku do stolicy Polski w latach 1939–1945.

  • Zwykle nazwą „plan Pabsta” określa się plan autorstwa niemieckich architektów Huberta Großa i Ottona Nurnbergera z 1940 roku, wykonany na polecenie Hansa Franka pod kierunkiem[1] Friedricha Pabsta (od 1939 r. naczelnego architekta miasta Warszawy, projektującego modelowe osiedla dla Niemców rozmieszczone wokół centrum miasta). Przewidywał on zburzenie większości zabudowy Warszawy[2][3] i zamienienie jej w prowincjonalne miasto[4], służące Niemcom w charakterze ogromnego węzła komunikacyjnego[5] i ośrodka, w którym zamieszkiwałaby niemiecka elita i grupa polityczna (niem. Ortsgruppe), licząca ok. 40 000 ludzi[6], zarządzająca podbitymi przez III Rzeszę terenami na wschodzie.

Obecnie ustalenie rzeczywistego zasięgu tzw. planu Pabsta, w wielu źródłach historycznych odnoszącego się umownie do całości zamierzeń nazistowskiej urbanistyki w Warszawie w latach 1939–1945 (niektóre opinie sugerują, iż nazwę plan Pabsta należy odnosić tylko do projektu z 1942 r.[9]), jest problematyczne – projekty niemieckie odnośnie do Warszawy były wielokrotnie korygowane i przekształcane w latach okupacji, co uniemożliwia precyzyjną ocenę realności i zasięgu tych zamierzeń.

Wersja „planu Pabsta” (współautorstwa Pabsta, Grossa i Nurnbergera) z 1940 roku przechowywana jest w archiwach Instytutu Pamięci Narodowej. Oryginał „planu Pabsta” z 1942 roku wraz z dokumentacją znajduje się obecnie w Archiwum Państwowym m.st. Warszawy.

Założenia urbanistyczne z 1940

[edytuj | edytuj kod]

Po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie 28 września 1939 roku, Friedrich Pabst, ówczesny kierownik Urzędu Budownictwa Rzeszy, został mianowany 1 października 1939 roku naczelnym architektem miasta Warszawy. Na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka, który uzyskał aprobatę Adolfa Hitlera[10] odnośnie do planów w stosunku do Warszawy, w szczególności w kwestii nieodbudowywania miasta – w grudniu 1939 roku przystąpiono do opracowywania planów zniszczenia większości powierzchni zabudowanej miasta i przekształcenia go w podrzędny ośrodek tranzytowy. Z polecenia niemieckiego prezydenta Warszawy Oskara Rudolfa Dengela projekt przygotował nazistowski architekt Hubert Groß sprowadzony z Würzburga.

Planowanemu nowemu ośrodkowi miejskiemu miano nadać nazwę „Nowe niemieckie miasto Warszawa” (niem. Die neue Deutsche Stadt Warschau). Plan przewidywał dwa etapy, planowe wyburzanie miasta nazywane eufemistycznie „rozbiórką polskiego miasta” (niem. Der Abbau der Polen-Stadt) oraz „budowę miasta niemieckiego” (niem. Der Aufbau der Deutschen Stadt). Planowano również dziesięciokrotnie zmniejszyć liczbę mieszkańców do 100 tys.[11] lub 130 tys. osób (przed wojną Warszawa liczyła ok. 1,3 miliona ludności), na Pradze miał znajdować się obóz dla ok. 30 tys. ludności polskiej[9] lub, jak podają inni autorzy, 80 tys. niewolniczej ludności polskiej[11].

Dodatkowo realizowano inne projekty których celem była zmiana charakteru i przeznaczenia Warszawy. Docelowo zamierzano stopniowo przekształcić miasto w ośrodek produkcyjny na potrzeby armii niemieckiej – od września 1940 do czerwca 1941 administracja niemiecka Warszawy realizowała tzw. plan Otto[12], który miał na celu rozbudowę infrastruktury zbrojeniowej, głównie fabryk broni i węzła kolejowego oraz budowę nowych koszar dla Wehrmachtu. Plan ten był jedną z wielu korekt pierwotnych założeń tzw. planu Pabsta – opartego na projektach Grossa i Nurnbergera, zmierzających do stopniowego zniszczenia miasta Warszawy.

Nowe niemieckie miasto Warschau

[edytuj | edytuj kod]

Docelowe zamierzenia urbanistyczne, łączące nazistowskie projekty z lat 1940 i 1942, wpisywały się w ogólne założenia większego nazistowskiego założenia przesiedleńczo-germanizacyjnego, Generalnego Planu Wschodniego[13]. W celu realizacji projektu Niemcy zamierzali wysiedlić większość ludności Warszawy do obozów koncentracyjnych, poddawać ją eksterminacji w kompleksie obozowym KL Warschau[14] funkcjonującym od 1943 roku w lewobrzeżnej części miasta, oraz wyburzyć ok. 95% zabudowy[15] stolicy. Zamierzano pozostawić ul. Krakowskie Przedmieście, przemianowując ją na Siegesstraße (ulica Zwycięstwa) oraz Aleje Jerozolimskie, którym nadano by nazwę Bahnhofsstraße (ulica Dworcowa). Stare Miasto w Warszawie zamierzano pozostawić jako dowód rzekomej „ciągłości niemieckiego osadnictwa”[16][11][9] na wschodzie. Z kolei plac Piłsudskiego przy Pałacu Saskim zostałby zamieniony na plac Adolfa Hitlera (niem. Adolf-Hitler-Platz), a Belweder na jego rezydencję[12].

W wyburzonym centrum stolicy Polski zamierzano postawić monumentalne budowle nazistowskie, w charakterystycznym stylu spełniającym wymogi nazistowskiej architektury stworzonej przez Alberta Speera, określanej jako uproszczony klasycyzm, m.in.:

  • Hala Ludowa lub Hala Kongresowa NSDAP (niem. Volkshalle lub Parteivolkshalle) – zaprojektowana przez Friedricha Pabsta, ogromny budynek nakryty kopułą miał powstać w miejscu wysadzonego w powietrze Zamku Królewskiego w Warszawie – decyzję o zniszczeniu zamku podjął osobiście Adolf Hitler już w listopadzie 1939 (po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie 28 września 1939).
  • Pomnik Germanii – statua, która miała stanąć w miejscu kolumny Zygmunta, mająca podobne rozmiary, wzorowana na podobnym obiekcie znajdującym się wówczas w dolinie Renu, w mieście Rüdesheim – tzw. Niederwald Germania lub Niederwalddenkmal.
  • Kompleks nazwany „zabudową przyczółka mostu miejskiego” (niem. Brückenkopfbebauung an der Stadtbrücke) – budowla miała być postawiona w miejscu ówczesnego mostu Kierbedzia, u wylotu z lewobrzeżnej części Warszawy w kierunku wschodnim i wkomponować się w ciąg architektoniczny zabudowań Hali Ludowej.
  • Kompleks zwany Gauforum – wystawiony jako miejsce narodowosocjalistycznego kultu i identyfikacji kompleks budynków partyjnych NSDAP wraz z górującą nad otoczeniem wieżą i placem masowych zgromadzeń – projekt autorstwa Huberta Grossa.
  • Osiedla mieszkaniowe dla członków SS i SA, każde składające się z 2 domów dla młodzieży z Hitlerjugend, szkoły, oraz budynków mieszkalnych dla niemieckiej elity (niem. Ortsgruppenhaus) – planowano wybudowanie 10 takich kompleksów w okręgu usytuowanym wokół centrum, z precyzyjną siatką ulic rozmieszczonych prostopadle bądź równolegle i domach w formie kwadratów lub prostokątów.
  • Obiekt koszarowy Zitadelle – wystawiony na bazie Cytadeli Warszawskiej (planowano zachować jedynie mury zewnętrzne fortyfikacji).

Docelowo realizacja projektu miała na celu dziesięciokrotne zmniejszenie powierzchni zabudowy Warszawy do 6 km² w lewobrzeżnej części i 1 km² na Pradze – planowano wybudowanie nowego Dworca Centralnego i wybudowanie Dworca Towarowego w prawobrzeżnej części miasta, a także Stadionu nad Wisłą, dzielnicy willowej dla elity niemieckiej na południe od miasta oraz przebudowę portu Praskiego.

Opinie urbanistów

[edytuj | edytuj kod]

W opinii autorów raportu opracowanego na zlecenie prezydenta Warszawy Lecha Kaczyńskiego z 2004 roku, pt. Straty wojenne Warszawy 1939–1945. Raport[17], m.in. architekta prof. Krzysztofa Pawłowskiego, członka Międzynarodowej Rady Zabytków i Miejsc Zabytkowych – plan zniszczenia Warszawy z 1940 roku „należy do najhaniebniejszych dokumentów w dziejach cywilizacji europejskiej”[18].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Plan Generalny Warszawy. Warszawa: Prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy, 1965, s. 7. Cytat: Zniszczenie Warszawy (...) zostało postanowione przez Niemców już w roku 1939, kiedy to (...) grupa urbanistów niemieckich z Würzburga i Berlina przystąpiła na polecenie Hansa Franka do opracowywania założeń i dokumentacji technicznej (...) Plany te znane są u nas obecnie pod potoczną nazwą „planu Pabsta”, od nazwiska niemieckiego „oberbaurata”, który nadzorował ich wykonanie w wydzielonej pracowni urbanistyczno-architektonicznej na okupowanym Ratuszu warszawskim.
  2. „(...) niewiarygodna koncepcja zburzenia milionowego miasta i wzniesienia na jego miejsce nowego (...) zamysł tego planu (...) jego konsekwencji (...) polegających na wymuszaniu kolejnych masowych wyburzeń całych dzielnic miasta...”, praca zbiorowa, Straty wojenne Warszawy 1939–1945. Raport, Zespół Doradców Prezydenta miasta stołecznego Warszawy, Warszawa 2004.
  3. Marian Marek Drozdowski, Marian Zahorski, Historia Warszawy, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2004, s. 322.
  4. „(...) w ślad za tym szły z najwyższego szczebla decyzje polityczne. „Führer życzy sobie, aby Warszawa spadła do rzędu miast prowincjonalnych” – zapisał w swoim dzienniku Hans Frank w lipcu 1940 roku...”, praca zbiorowa, Straty wojenne Warszawy 1939–1945. Raport, Zespół Doradców Prezydenta miasta stołecznego Warszawy, Warszawa 2004.
  5. „(...) sieć kolejowa łącząca Warszawę z całym krajem ma być zniszczona i zastąpiona tranzytowymi liniami kolejowymi i autostradami biegnącymi z zachodu na wschód”, Adolf Ciborowski, Stanisław Jankowski, Warszawa 1945 i dziś, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1971, s. 23.
  6. „(...) wielkość tzw. Ortsgruppe ustalają nieco później przepisy organizacyjne NSDAP: „1500 rodzin przeciętnie czteroosobowych, a więc 6000 mieszkańców”. Jej infrastruktura ogranicza się do dwóch domów Hitlerjugend, dwóch szkół i ośrodka zwanego „Ortsgruppenhaus”. Ponieważ „nowe niemieckie miasto” liczy 10 takich komórek po jednej szkole i jednym domu Hitlerjugend, można przyjąć, że liczba jego mieszkańców nie miała przekraczać 30–40 000” – cytat: Aleksandra Polisiewicz, Wartopia I. Berlin518. Moskwa 1122, katalog wystawy, s. 45. (na podstawie Niels Gutschow, Barbara Klain, Urbanistyka Warszawy w latach 1939–1945, Wydawnictwo Deutscher Werkbund e.V., Frankfurt nad Menem 1995).
  7. Plany i dokumentacja zniszczeń oraz odbudowy Warszawy (Plan Pabsta, archiwa BOS), 1942–1950. Archiwum Państwowe miasta stołecznego Warszawy, 2000-2007.
  8. Decyzję tę podjął Adolf Hitler w listopadzie 1939, jednak ostateczne zniszczenie Zamku Królewskiego nastąpiło dopiero pod koniec 1944, po upadku powstania warszawskiego.
  9. a b c Straty wojenne Warszawy 1939–1945. Raport. Warszawa: Zespół Doradców Prezydenta miasta stołecznego Warszawy, 2004.
  10. Dziennik Hansa Franka z 4 października 1939: „Führer omówił z generalnym gubernatorem ogólną sytuację, zaaprobował jego pracę w Polsce, w szczególności zburzenie zamku w Warszawie, nieodbudowanie tego miasta, wywóz dzieł sztuki”.
  11. a b c Stanisław Jankowski, Adolf Ciborowski: Warszawa 1945 i dziś. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1971, s. 23.
  12. a b Marian Marek Drozdowski, Marian Zahorski: Historia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Jeden Świat, 2004, s. 322. ISBN 83-89632-04-7.
  13. (…) projekt dotyczący Warszawy był tylko częścią Generalnego Planu Wschód (Generalplan Ost) – zasiedlenia ludnością niemiecką terenów sięgających Wołgi i Donu. Na ziemiach polskich planuje się nowe miasta (...) według jednego wzoru” – cytat: Aleksandra Polisiewicz, Wartopia I. Berlin518. Moskwa 1122, katalog wystawy, s. 45. (na podstawie Niels Gutschow, Barbara Klain, Urbanistyka Warszawy w latach 1939–1945, Wydawnictwo Deutscher Werkbund e.V., Frankfurt nad Menem 1995).
  14. „(..) Zburzenie getta i założenie obozu koncentracyjnego jest konieczne, gdyż inaczej nigdy nie osiągniemy spokoju w Warszawie (…). W każdym razie należy spowodować, aby miejsce zamieszkania 500 000 podludzi (niem. Untermenschen) absolutnie nie nadające się dla Niemców całkowicie znikło i aby miasto Warszawa z jego milionem mieszkańców, będące zawsze niebezpiecznym centrum powstania, zostało zmniejszone do tej wielkości” – rozkaz Heinricha Himmlera z dnia 16 lutego 1943, za: Encyklopedia Białych Plam, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2003, tom 10.
  15. „(...)nowy wariant niemieckiej Warszawy przewidywał pozostawienie 1/20 dotychczasowego obszaru – od Ujazdowa do Starego Miasta. Plan ten zakładał likwidację wszystkich warszawskich zabytków z wyłączeniem Belwederu (...) i Starego Miasta” – cytat: Marian Marek Drozdowski, Marian Zahorski, Historia Warszawy, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2004, s. 322, ISBN 83-89632-04-7.
  16. Aleksandra Polisiewicz, Wartopia I. Berlin518. Moskwa 1122, katalog wystawy, s. 44, na podstawie: Niels Gutschow, Barbara Klain, Urbanistyka Warszawy w latach 1939–1945, Wydawnictwo Deutscher Werkbund e.V., Frankfurt nad Menem 1995.
  17. Straty wojenne Warszawy 1939–1945. Raport. um.warszawa.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-25)]., Zespół Doradców Prezydenta miasta stołecznego Warszawy, Warszawa 2004.
  18. Ibidem. um.warszawa.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-25)]..

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Straty wojenne Warszawy 1939–1945. Raport. um.warszawa.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-25)]., Zespół Doradców Prezydenta miasta stołecznego Warszawy, Warszawa 2004.
  • Adolf Ciborowski, Stanisław Jankowski, Warszawa 1945 i dziś, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1971.
  • Praca zbiorowa, Plan Generalny Warszawy, Prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy, Warszawa 1965.
  • Niels Gutschow, Barbara Klain, Urbanistyka Warszawy w latach 1939–1945, Wydawnictwo Deutscher Werkbund e.V., Frankfurt nad Menem 1995.
  • Marian Marek Drozdowski, Marian Zahorski, Historia Warszawy, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2004.
  • Krzysztof Pawłowski: Niemieckie zamiary urbanistyczne wobec Warszawy.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]