Pola Raksa
| |
| Imię i nazwisko |
Apolonia Raksa |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Andrzej Kostenko (rozwód) |
| Lata aktywności |
1960–1993 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Pola Raksa, właściwie Apolonia Raksa (ur. 14 kwietnia 1941 w Lidzie) – polska aktorka.
Życiorys
Córka Edwarda Raksy. Urodziła się w Lidzie (obecnie Białoruś) w 1941 r. W rodzinnym domu spędziła tylko pierwsze dwa lata swego życia, bo w 1943 r. jej rodzice podjęli decyzję o wyjeździe z Lidy. Po II wojnie światowej państwo Raksowie razem z córką zamieszkali we Wrocławiu - Leśnicy.
Jest absolwentką I Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu. Kariera Poli Raksy zaczęła się pod koniec lat 50., kiedy jej twarz pojawiła się na okładce tygodnika dla młodzieży „Dookoła Świata”. Uroda dziewczyny zwróciła uwagę Marii Kaniewskiej, reżyserki kompletującej obsadę do reżyserowanego przez siebie filmu Szatan z siódmej klasy (1960), który stał się filmowym debiutem Poli Raksy. W tym czasie była studentką polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim.
W 1960 roku dostała dość dużą rolę w filmie Rzeczywistość. W rezultacie przerwała studia polonistyczne i rozpoczęła naukę na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi. Ukończyła szkołę w 1964 r. i do 1968 r. była aktorką łódzkiego Teatru Powszechnego (zadebiutowała 6 marca 1964). W 1968 r. przeniosła się do warszawskiego Teatru Współczesnego, gdzie występowała do 1986 roku.
Do końca lat 80. pojawiała się też na scenie Teatru TV. Po latach przerwy zagrała w 1993 r. w filmie Uprowadzenie Agaty, i – jak dotychczas – była to jej ostatnia rola filmowa. Z kolei jej ostatnim występem teatralnym był udział w 1997 r. w spektaklu Teatru Dramatycznego w Warszawie (były to Listy naszych czytelników Zbigniewa Herberta w reżyserii Zdzisława Wardejna).
Obecnie Pola Raksa nie pracuje jako aktorka. Zajmuje się natomiast różnymi formami plastyki (w tym również strojami). Jej dziełem były kostiumy w recitalu Ewy Błaszczyk w Teatrze Studio w Warszawie (1999). Od początku 1998 r. przez kilka kolejnych lat prowadziła w „Rzeczpospolitej” rubrykę o modzie.
Życie prywatne
W latach 1964–1970 była żoną Andrzeja Kostenki (reżyser, scenarzysta, operator filmowy), z którym ma syna Marcina (ur. 1967)[1].
Filmografia
- Szatan z siódmej klasy (Wanda, bratanica profesora Gąsowskiego, 1960) – debiut filmowy
- Rzeczywistość (Marysia, 1960)
- Klub kawalerów (Marynia, 1962)
- Ich dzień powszedni (Grażyna, 1963)
- Rozwodów nie będzie odc. Zdarzenie II (Krysia, 1963)
- Beata (Beata Kłosowicz, 1964)
- Panienka z okienka (Hedwiga – Marysia Kalinowska, wychowanica Johannesa Szulca, 1964)
- Rękopis znaleziony w Saragossie (Inezilia, siostra Camilli, 1964)
- Kapitan Sowa na tropie odc. 4. Cichy pokoik (Zuzanna Gawlik, 1965)
- Opowieści niezwykłe odc. Błękitny pokój (Izabella, 1965)
- Popioły (Helena de With, miłość Olbromskiego, 1965)
- Bicz boży (Hania, ukochana Pawła, 1966)
- Czterej pancerni i pies odc. 4. Psi pazur, 5. „Rudy”, miód i krzyże, 6. Most, 7. Rozstajne drogi, 8. Brzeg morza (Marusia, 1966)
- Paryż – Warszawa bez wizy (Elżbieta, 1967)
- Zosia (Zosia, 1967)
- Czterej pancerni i pies odc. 9. Zamiana (Marusia, 1968)
- Przygoda z piosenką (Mariola Brońska, 1968)
- Czterej pancerni i pies odc. 12. Fort Olgierd, 13. Zakład o śmierć, 14. Czerwona seria, 15. Wysoka fala, 16. Daleki patrol (Marusia, 1969)
- Czterej pancerni i pies odc. 18. Pierścienie, 20. Brama, 21. Dom (Marusia, 1970)
- Oszlopos simeon (1970)
- Pogoń za Adamem (Kama, w Ameryce Południowej Zofia Zabłocka, 1970)
- Hószakadás – Śnieżyca (spadochroniarka, 1973)
- Aria dla atlety (Cecylia, żona Góralewicza, 1979)
- Nic nie stoi na przeszkodzie (Irena, żona Pawła, 1980)
- Elveszett illúziók – Stracone złudzenia (sąsiadka, 1982)
- Tulipan odc. 6. (Barbara Kubicka, 1986)
- Uprowadzenie Agaty (matka Agaty, 1993)
Odznaczenia i nagrody
- Złoty Krzyż Zasługi (1974)
- Odznaka Zasłużony Działacz Kultury (1979)
- Srebrne Odznaczenie im. Janka Krasickiego[2]
- Nagroda indywidualna II Telewizyjnego Festiwalu Teatrów Dramatycznych za rolę Julii w przedstawieniu Romeo i Julia Shakespeare’a w Teatrze Powszechnym w Łodzi podczas II Telewizyjnego Festiwalu Teatrów Dramatycznych (1965)
- Nagroda Srebrna Maska najpopularniejsza aktorka (1967, 1969, 1970)
- Nagroda Ministra Obrony Narodowej I stopnia za serial telewizyjny Czterej pancerni i pies (1967)
- Międzynarodowy Festiwal Filmowy Moskwa nagroda pisma Sowietskij Ekran za Zosia (1967)
Odniesienia w kulturze
- Za jej Poli Raksy twarz każdy by się zabić dał – tak o urodzie Poli śpiewał Grzegorz Markowski z zespołu Perfect w piosence Autobiografia. Autorem tekstu jest Bogdan Olewicz.
- ↑ Pola Raksa – Filmweb. filmweb.pl. [dostęp 2013-11-11].
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 799. ISBN 83-223-2073-6.
Linki zewnętrzne
- Pola Raksa w bazie IMDb (ang.)
- Pola Raksa w bazie Filmweb
- Pola Raksa w bazie filmpolski.pl
- Szablon:E-teatr
- Szablon:Stopklatka
- Co się stało z Polą Raksą? („Onet.pl”, 2011) [dostęp 18.04.2011]
- Nie ma jak polska blondynka...
- Pola Raksa na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Absolwenci Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi
- Ludzie związani z Lidą
- Odznaczeni odznaczeniem im. Janka Krasickiego
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (1944-1989)
- Polskie aktorki filmowe
- Polskie aktorki teatralne
- Urodzeni w 1941
- Odznaczeni odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”