Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy
| Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy | |
 Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, siedziba główna | |
| Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy | |
| Typ teatru | teatr dramatyczny |
| Kierownictwo artystyczne |
Tadeusz Słobodzianek |
| Data powstania | 1949 |
| Państwo |  Polska
|
| Lokalizacja | Warszawa Scena im. Gustawa Holoubka pl. Defilad 1 Scena Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego ul. Kasprzaka 22 Scena Przodownik ul. Olesińska 21 |
| Strona internetowa teatru | |
| Strona w bazie e-teatr.pl | |
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy – teatr miejski w Warszawie.
Mocą uchwały Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 8 listopada 2012[1] w wyniku połączenia dwóch instytucji kultury: Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka i Teatru Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego z dniem 1 stycznia 2013 roku powstała nowa instytucja o nazwie Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy. Dwie główne sceny Teatru otrzymały odpowiednio nazwy: Scena im. Gustawa Holoubka (przy placu Defilad 1) i Scena Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego (przy ul. Kasprzaka 22)[2].
Od 2012 dyrektorem naczelnym i artystycznym jest Tadeusz Słobodzianek[3].
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka[edytuj | edytuj kod]
Historia Teatru Dramatycznego rozpoczęła się w 1949, kiedy powstał zespół teatralny Domu Wojska Polskiego; w 1955 teatr otrzymał siedzibę w Pałacu Kultury i Nauki, a w 1957 przybrał nazwę „Teatr Dramatyczny”.
W 1957 w TD odbyła się prapremiera dramatu Iwona, księżniczka Burgunda (1958) Witolda Gombrowicza w reżyserii Haliny Mikołajskiej.
W latach 70. Gustaw Holoubek stworzył z TD główny ośrodek życia teatralnego stolicy, a nawet całego kraju. Jego ambicją było stworzenie teatru, który stałby się nieoficjalną sceną narodową. W związku z tym na afiszu pojawiało się wiele klasycznych dzieł światowych oraz polskich, w tym polscy klasycy XX w.: Witold Gombrowicz, Sławomir Mrożek, Jerzy Zawieyski. Wyróżnikiem teatru był bardzo mocny i wybitny skład aktorski, który Holoubek sam sobie dobrał. Do zespołu aktorskiego należeli m.in.: Ryszard Pietruski, Danuta Szaflarska, Mieczysław Voit, Zbigniew Zapasiewicz, Magdalena Zawadzka, Piotr Fronczewski, Jadwiga Jankowska-Cieślak. Ważnymi pozycjami repertuarowymi stały się m.in.: Wariacje według Antoniego Czechowa w inscenizacji Jerzego Grzegorzewskiego (1977), Noc listopadowa Wyspiańskiego (1978) i Operetka Gombrowicza (1980) w reżyserii Macieja Prusa. Ogromnym sukcesem warszawskiej sceny okazał się Kubuś Fatalista i jego pan według Denisa Diderota (1976) w reżyserii Witolda Zatorskiego. Wielka teatralna zabawa przez wiele miesięcy ściągająca do teatru komplety publiczności.
Po odwołaniu Gustawa Holoubka (1982) TD stracił na znaczeniu, a zespół powoli przeniósł się do innych stołecznych teatrów.
W sezonie 1987/88 prezydent Warszawy powołał na stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego TD Zbigniewa Zapasiewicza. Pod jego kierownictwem Teatr Dramatyczny odbudowuje zespół artystyczny i znów staje się jedną z liczących się scen stolicy. W przygotowywanych m.in. przez Macieja Prusa, Tadeusza Łomnickiego czy Tadeusza Słobodzianka spektaklach poza największymi gwiazdami stołecznego teatru (Łomnicki, Hanin) obsadzani byli młodzi aktorzy. W propozycjach repertuarowych obok dzieł klasycznych znalazły się próby teatralne: m.in. adaptacja sceniczna piosenek Jacka Kaczmarskiego Zatruta Studnia w reżyserii Andrzeja Blumenfelda.
W 1990 – po konflikcie z częścią zespołu teatru skupioną wokół Mieczysława Marszyckiego – Zapasiewicz zrezygnował z kierowania Dramatycznym. Jego miejsce do 1993 roku zajął Maciej Prus. Od 1993 do 2007 dyrektorem artystycznym był Piotr Cieślak.
Od 2002 TD jest organizatorem festiwalu „Spotkania”.
Aktorzy[edytuj | edytuj kod]
|
B D F |
J K M N |
O R S |
T W Ż |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Uchwała nr XLVI/1250/2012 z 08-11-2012 (pol.). bip.warszawa.pl, 2012-11-15. [dostęp 2014-02-09].
- ↑ Historia Teatru Dramatycznego m. st. Warszawy (pol.). teatrdramatyczny.pl. [dostęp 2014-02-09].
- ↑ Tadeusz Słobodzianek | Twórca | Culture.pl, Culture.pl [dostęp 2016-02-27].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| ||||||||||||||
