Polatuchy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Polatuchy
Pteromyini
Brandt, 1855
assapan południowy (Glaucomys volans)
assapan południowy (Glaucomys volans)
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Nadgromada żuchwowce
Gromada ssaki
Infragromada łożyskowce
Rząd gryzonie
Podrząd wiewiórkokształtne
Rodzina wiewiórkowate
Podrodzina wiewiórki
Plemię polatuchy
Synonimy

Petauristinae Miller, 1912[1]
Systematyka Systematyka w Wikispecies
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Polatuchy[2] (Pteromyini) – plemię gryzoni z rodziny wiewiórkowatych[1]. Są również nazywane latającymi wiewiórkami. Plemię liczy 42 gatunków, z których największym przedstawicielem jest Eupetaurus cinereus.

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała polatuchy dochodzi do 20 cm, długość ogona wynosi 12-15 cm. Jej ogon jest długi, szeroki i puszysty. Wzdłuż boków ciała, pomiędzy przednimi a tylnymi kończynami, ciągnie się owłosiony fałd skórny. Głowa jest zaokrąglona, uszy dobrze widoczne, oczy duże. Miękkie futerko na grzbiecie, głowie, ogonie i zewnętrznej stronie kończyn ma barwę szarą, na stronie brzusznej jest białe. Gdy nie lata, jej futro sprawia wrażenie, że jest dla niej zbyt obszerne.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Polatucha zasiedla lasy mieszane i iglaste Europy wschodniej i północnej oraz Azji. Można ją spotkać głównie na Syberii, Łotwie, w Finlandii, Estonii. Jeszcze w XIX w. występowała również w Polsce (w Puszczy Białowieskiej)[3][4]. W niektórych rejonach występowania obserwowano spadek liczebności polatuchy spowodowany wycinaniem lasów, stanowiących jej naturalne środowisko.

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Polatucha jest zwierzęciem aktywnym w nocy. Przebywa niemal wyłącznie w koronach drzew, poruszając się zręcznie między nimi dzięki odpowiednim przystosowaniom ostrym pazurkom, szerokiemu ogonowi (służącemu jako ster), a przede wszystkim „błonie lotnej”, czyli fałdowi skóry ciągnącemu się między przednimi a tylnymi kończynami. Fałd ten pozwala jej przemieszczać się lotem ślizgowym (wykonuje skoki na odległość nawet do 80 m), w czasie którego zużywa mniej energii niż podczas wspinania się. Dzięki temu sposobowi przemieszczania się może również uciec drapieżnikom, które nie potrafią latać. Hamując, polatucha wyciąga wszystkie cztery kończyny do przodu i unosi ogon. Wtedy z „błony lotnej” tworzy się coś na kształt spadochronu. Polatucha szuka schronienia w dziuplach drzew, w których buduje gniazda. W nich przesypia dzień. Nie zapada w sen zimowy, ale rzadko opuszcza w tym okresie swoje ciepło wyścielone gniazdo.

Odżywanie się[edytuj | edytuj kod]

Żerowanie rozpoczyna o zmierzchu. Żywi się nasionami drzew (zarówno iglastych, jak i liściastych) i krzewów, ich owocami, a także (szczególnie zimą) ich pączkami. Sporadycznie może zjadać owady i ich larwy.

Ciąża[edytuj | edytuj kod]

Po ciąży trwającej ok. 5 tygodni samica rodzi 2-4 młode w uprzednio przygotowanym w dziupli gnieździe, wysłanym miękkimi włóknami roślinnymi. W ciągu roku może dać 1-2 mioty.

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Do podrodziny należą następujące rodzaje i gatunki:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Pteromyini. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2 maja 2012]
  2. ↑ Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
  3. ↑ BIAŁOWIESKI PARK NARODOWY. Koło PTTK nr. 24 "Młodzi Silni Weseli".. [dostęp 2012-06-07].
  4. ↑ Latające wiewiórki. „Puszczyk”. 4, 2002. Białowieski Park Narodowy (pol.). 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Polatuchy&oldid=51615699”