Pseudagrion assegaii
| Pseudagrion assegaii | |
| Pinhey, 1950 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Pseudagrion assegaii |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |
 | |
Pseudagrion assegaii – gatunek ważki z podrzędu równoskrzydłych i rodziny łątkowatych (Coenagrionidae). Zamieszkuje środkową i południową część krainy etiopskiej.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1950 roku przez Elliota Charlesa Gordona Pinheya[2][3]. Opisu dokonano na podstawie trzech okazów samców i dwóch okazów samic. Jako miejsce typowe wskazano Moorddrift na terenie ówczesnej prowincji Transwal. Materiał typowy zdeponowano w ówczesnym Transvaal Museum, a obecnym Ditsong National Museum of Natural History w Pretorii[2].
Gatunek ten klasyfikowany jest w sekcji B rodzaju Pseudagrion[1][4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Ważka ta osiąga 30–31 mm długości ciała i 16,5–17 mm długości tylnego skrzydła[5].
Samiec ma głowę o czole zielonkawoniebieskim z czarnymi znakami, ciemieniu i większą częścią zaustka czarnych, policzkach i wardze górnej błękitnych, plamce pozaocznej niebieskozielonej i gruszkowatej w kształcie, a potylicy białawozielonej z wąską jasnozieloną linią wzdłuż jej tylnej krawędzi. Oczy złożone są jasnoniebieskie z różowymi częściami dolnymi. Przedtułów jest czarny z dużą, jasnoniebieskozieloną plamą grzbietowo-boczną oraz z jasnoniebieskozielonymi: bokami, szerokim obrzeżeniem z przodu i wąskim obrzeżeniem z tyłu. Grzbietowa strona skrzydłotułowia do linii barkowej jest czarna z szerokimi, niebieskozielonymi przepaskami antehumeralnymi. Boki skrzydłotułowia są jasnoniebieskozielone do błękitnych, czarno nakrapiane. Skrzydła mają ochrowe pterostigmy. Odnóża są ochrowe z czarnymi liniami po zewnętrznych stronach ud i goleni. Odwłok ma pierwszy segment jasnobłękitny z szeroką czarną plamką u podstawy. Segment drugi jest jasnobłękitny z zielonoczarną przepaską środkową ku przodowi oraz ku tyłowi zwężoną, z tyłu zakończoną na czarnej obrączce. Segmenty od trzeciego do szóstego są jasnozielonkawoniebieskie z szerokimi przepaskami środkowymi barwy czarnej z zielonym lub spiżowym połyskiem metalicznym, przewężonymi przed szczytami. Siódmy segment jest jasnozielonkawoniebieski z niemal jednostajnie szeroką pośrodkową przepaską czarno-zieloną i poprzeczną przepaską niebieską. Segmenty ósmy i dziewiąty są jednolicie jasnobłękitne, dziesiąty zaś jasnobłękitny z czarnym trójkątem u nasady lub czarną przepaską[2].
Samica ma jasnoochrową głowę z czarnymi znakami, białawoochrowymi wargą górną i potylicą, pomarańczowoochrowym tyłem oraz oliwkowymi plamkami pozaocznymi. Przedtułów jest ochrowy z krótką czarną beleczką poprzeczną i małą czarną kropką w obniżeniu między płatami boczno-środkowymi oraz parą czarnych znaków, czasem niemal połączonych. Skrzydłotułów jest jasnopomarańczowy do ochrowobrązowego, po bokach z zielonkawym odcieniem, a na spodzie bardziej żółtawy; występują na nim zredukowane czarne znaczenia z zielonym połyskiem. Skrzydła mają białawoochrowe pterostigmy. Odnóża są jasnoochrowe z czarnymi liniami po zewnętrznych stronach ud i goleni. Odwłok jest pomarańczowoochrowy lub jasnoochrowobrązowy, na końcu każdego segmentu znajduje się czarna obrączka, a na wierzchu czarny znak środkowy z zielonym połyskiem[2].
Występowanie i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek afrotropikalny, znany z Ugandy, Kenii, Tanzanii, Burundi, Malawi, Zambii, Namibii, Botswany, Zimbabwe i Południowej Afryki. Możliwe, ale wymagające potwierdzenia jest jego występowanie w południowej części DR Konga[1].
Owad ten zasiedla mokradła i częściowo zacienione sadzawki z brzegami porośniętymi roślinnością trawiastą[1]. Współwystępuje z podobnie ubarwioną Pseudagrion nubicum[2]. W Południowej Afryce postacie dorosłe latają od grudnia do końca kwietnia[5].
Status zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody umieściła tę ważkę na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych” ze statusem najmniejszej troski (LC). Zagraża jej utrata siedlisk wskutek czerpania wód gruntowych, rozwoju rolnictwa oraz budowy tam[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Pseudagrion assegaii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c d e Elliot Charles Gordon Pinhey. New species of Odonata from Southern Africa. „Annals of the Transvaal Museum”. 21 (260–272), 1950.
- ↑ D. Paulson, M. Schorr & C. Deliry: World Odonata List. 2022-02-14. [dostęp 2022-02-17]. (ang.).
- ↑ K.-D.B Dijkstra (red.): Pseudagrion (B) assegaii Pinhey, 1950. [w:] African Dragonflies and Damselflies Online [on-line]. [dostęp 2022-12-17]. (ang.).
- ↑ a b Michael J. Samways: Dragonflies and Damselflies of South Africa. Sofia - Moskwa: Pensoft, 2008. ISBN 978-954-642-330-6.