Religia w Sudanie Południowym
W Sudanie Południowym, w Afryce Wschodniej istnieje wolność wyznania zapewniona przez Konstytucję tego kraju. Rejestracja rządowa jest wymagana, mimo to wiele kościołów działa bez rejestracji. Pojawiają się doniesienia w związku z konfliktem, że zarówno siły rządowe jak i opozycyjne dopuszczają się nadużyć wobec ludności cywilnej[1].
Większość mieszkańców jest wyznawcami różnych odłamów chrześcijaństwa (głównie katolicyzmu i protestantyzmu). Znaczna mniejszość praktykuje tradycyjne religie plemienne i islam. W kraju miały miejsce ogromne przesiedlenia ludności wynikające z długotrwałego konfliktu, a duży odsetek regularnie migrujących pasterzy dodatkowo uniemożliwia dokładne oszacowanie populacji i demografii religijnej kraju[1].
Prezydent kraju Salva Kiir Mayardit jest katolikiem[1].
Chrześcijaństwo[edytuj | edytuj kod]
Chrześcijanie, głównie rzymskokatoliccy, anglikanie i prezbiterianie, stanowią około trzech piątych ludności Sudanu Południowego. Występowanie chrześcijaństwa jest wynikiem europejskich wysiłków misjonarskich, które rozpoczęły się w drugiej połowie XIX wieku[2]. Według danych World Christian Database z 2015 roku 35,6% populacji Sudanu Południowego stanowią katolicy, 13,6% było anglikanami (Kościół Episkopalny Sudanu) i 8,7% należało do innych wyznań protestanckich[3].
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego twierdzi, że posiada 46 486 wyznawców (0,4% populacji)[4], dwa główne Kościoły baptystyczne mają razem 22,5 tys. członków[5], a Świadkowie Jehowy 1677 głosicieli[6][7].
Religie plemienne[edytuj | edytuj kod]
Około jednej trzeciej ludności praktykuje tradycyjne religie[8]. Chociaż animiści w Sudanie Południowym mają pewne wspólne elementy wiary religijnej, każda grupa etniczna ma swoją własną rdzenną religię i wierzenia. Praktycznie wszystkie obecne tutaj tradycyjne religie podzielają koncepcję najwyższego ducha lub bóstwa, zwykle boga stwórcy[2].
Istnieją dwie koncepcje wszechświata: ziemski i niebieski lub widzialny i niewidzialny. Niebiański świat jest postrzegany jako zamieszkany przez istoty duchowe, których funkcją jest służenie jako pośrednicy lub posłańcy boga. W przypadku ludów nilotyckich duchy te identyfikowane są z przodkami. Najwyższe bóstwo jest przedmiotem rytuałów z wykorzystaniem muzyki i tańca[2].
Islam[edytuj | edytuj kod]
Islam w Sudanie Południowym jest obwiniany o bolesne doświadczenia ze strony rządów kierowanych przez islamistów z Chartumu, wraz z najazdami, zniewoleniami i kolonizacją, które miały miejsce przed uzyskaniem niepodległości od Sudanu[9]. W 1983 roku władze Chartumu w całym Sudanie wprowadziły prawo szariatu i tym samym rozpoczęły wojnę domową, która pochłonęła ponad milion ofiar. Dla rządzących Sudanem fundamentalistów niewolnictwo okazało się skuteczną bronią w islamizacji i arabizacji kraju[10].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Kościół katolicki w Sudanie Południowym
- II wojna domowa w Sudanie
- Sudański Kościół Zielonoświątkowy
- Świadkowie Jehowy w Sudanie Południowym
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c 2018 Report on International Religious Freedom - South Sudan [online], Refworld [dostęp 2020-05-05] (ang.).
- ↑ a b c South Sudan, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-05-05] (ang.).
- ↑ South Sudan, Religion And Social Profile [online], The Arda [dostęp 2020-05-05].
- ↑ GC - ECD - SOUTH SUDAN ATTACHED TERRITORY [online], adventistyearbook.org [dostęp 2020-05-05] (ang.).
- ↑ Baptist World Alliance - Statistics [online], bwanet.org [dostęp 2020-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-27].
- ↑ Sudan Południowy – Ilu tam jest Świadków Jehowy [online], jw.org [dostęp 2023-01-16].
- ↑ Watchtower, Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy w poszczególnych krajach w roku 2022 [online], jw.org [dostęp 2023-01-16].
- ↑ South Sudan - Religion [online], Joshua Project [dostęp 2020-05-05].
- ↑ Rainer Rothfuss, The Role of Religion in the Formation of a New State on the World Map: South Sudan [online], Research Gate, 2013 [dostęp 2020-05-05] (ang.).
- ↑ Krakowskie Studia Miedzynarodowe 2007/1, Oficyna Wydawnicza AFM Krakowskie Towarzystwo Edukacyjne Sp. z o.o., 12 stycznia 2007 [dostęp 2020-05-05] (pol.).