Ricardo Bochini
| |||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
25 stycznia 1954 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
168 cm | ||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Ricardo Enrique Bochini (ur. 25 stycznia 1954 w Zárate) – były argentyński piłkarz grający jako ofensywny pomocnik.
Obdarzany przydomkiem El Bocha.
Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]
Bochini jest jednym z symboli Indepediente. W klubie z Avellanedy grał w latach 1972-1991. W tym okresie rozegrał 653 ligowe mecze i strzelił 106 goli. Z Indepediente czterokrotnie był mistrzem Argentyny, czterokrotnie sięgał po Copa Libertadores (1973, 1974, 1975, 1984), a dwa razy wywalczył Puchar Interkontynentalny (1973, 1984).
Szesnaście lat po zakończeniu kariery, Sportivo Barracas grający ówcześnie w piątej lidze, zdecydował się zatrudnić Bochiniego, by rozegrał oficjalny mecz, który miał być ukoronowaniem jego kariery[1]. 27 lutego 2007, rozegrał kilka minut w meczu.
Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]
Mimo niepodważalnej pozycji w Indepediente, w reprezentacji Argentyny pojawiał się epizodycznie. W kręgu zainteresowania kolejnych selekcjonerów znajdował się już od połowy lat 70., jednak w kadrze na mistrzostwa świata znalazł się dopiero w 1986. W turnieju w Meksyku zagrał 4 minuty w półfinałowym meczu z Belgią, co dało mu tytuł mistrza świata. Łącznie w kadrze rozegrał 28 spotkań (1973-1986).
Styl gry[edytuj | edytuj kod]
Pomimo słabych warunków fizycznych, Bochini charakteryzował się wysokim wyskokiem. Chociaż nie był ponadprzeciętnym strzelcem, to jeśli już strzelał, zwykle miało to miejsce w ważnych spotkaniach. Był uważany za jednego z najlepszych rozgrywających lat 80., często pomagając kolegom z drużyny, ze względu na boiskową inteligencję, przegląd pola, wizję oraz dokładne podania. W Argentynie, używana się wyrażenia pase bochinesco[2], w odniesieniu do precyzyjnego, przecinającego linię obrony, podania do napastnika, w celu wyprowadzenia go jeden na jednego przeciwko bramkarzowi. Bochini stał się mistrzem gry na pozycji nr 10 – zawsze gotowy do podania, potrafił utrzymywać się przy piłce i opóźniać podanie na tak długo, dopóki zawodnik, którego chce obsłużyć podaniem, nie osiągnie idealnej pozycji do strzału[3]. Taki styl gry nazywa się la pausa[3].
Sukcesy[edytuj | edytuj kod]
Klubowe[edytuj | edytuj kod]
- Independiente
- Primera División: Nacional 1977, Nacional 1978, Metropolitano 1983, 1988–89
- Copa Libertadores: 1972, 1973, 1974, 1975, 1984
- Copa Interamericana : 1972, 1974, 1975
- Puchar Interkontynentalny: 1973, 1984
Reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]
- Argentyna
- Złoty medal Mistrzostw Świata: 1986
Indywidualne[edytuj | edytuj kod]
- Piłkarz roku w Argentynie: 1983
- Trzecie miejsce w plebiscycie na piłkarz roku w Ameryce Południowej: 1983
- Drużyna roku Argentyny Południowej: 1989
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Funebrero, Ricardo Bochini en el Torneo Argentino C 2007 [online], laquimerasantacrucenia.blogspot.com, 13 stycznia 2007 [dostęp 2021-05-17] (hiszp.).
- ↑ Ricardo Bochini [online], football-the-story.com [dostęp 2021-05-17] (fr.).
- ↑ a b Jonathan Wilson, Ricardo Bochini's long wait to become Argentina's legend of la pausa [online], theguardian.com, 23 stycznia 2014 [dostęp 2021-05-17] (ang.).
