Riccardo Scamarcio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Riccardo Scamarcio
Ilustracja
Riccardo Scamarcio (2008)
Imię i nazwisko

Riccardo Dario Scamarcio

Data i miejsce urodzenia

13 listopada 1979
Trani

Zawód

aktor, producent filmowy

Lata aktywności

od 2000

Multimedia w Wikimedia Commons

Riccardo Dario „Ricky” Scamarcio[1][2][3] (ur. 13 listopada 1979 w Trani) – włoski aktor i producent filmowy[4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Trani, w regionie Apulia, jako syn artystki malarki Irene Petrafesy[5] i Emilio Scamarcio[6]. W wieku 16 lat, za radą przyjaciela, przeniósł się do Rzymu, gdzie studiował na wydziale aktorskim w Centro Sperimentale di Cinematografia[7].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Jego debiutancką rolą była postać Michele'a Reale w serialu telewizyjnym Koledzy (Compagni di scuola, 2000). Później znalazł się w telewizyjnym filmie sensacyjno-przygodowym Kochaj wroga 2 (Ama il tuo nemico 2, 2001). Na kinowym ekranie zadebiutował jako Andrea Utano w melodramacie Nasze najlepsze lata (La Meglio gioventù, 2003) u boku Alessio Boni, Jasmine Trincy i Luigi Lo Cascio. Grywał także w teatrze w przedstawieniach: Non essere - Mise en espace (2003), Trzej muszkieterowie (2004), Inteligencja, serce, palce (2009) na motywach listów Mozarta i Romeo i Julia (2011).

Po występie w filmie Teraz albo nigdy (Ora o mai più, 2003), stał się znany włoskiej publiczności dzięki roli Stepa, agresywnego chuligana, którego życie składa się wyłącznie z ćwiczeń na siłowni, wyścigów na motorze i bijatyk do upadłego, w melodramacie Trzy metry nad niebem (Tre metri sopra il cielo, 2004)[8]. Wkrótce dołączył do obsady Opowieści kryminalnej (Romanzo criminale, 2005) Michele Placido w roli Nero z Kim Rossi Stuartem.

W 2006 roku trafił do miniserialu Canale 5 Czarna strzała (La freccia nera, 2006) wg powieści Roberta Louisa Stevensona. Potem wziął udział w dramacie Mój brat jest jedynakiem (Mio fratello è figlio unico, 2007) jako Manrico Benassi, komedii romantycznej Podręcznik miłości 2 (Manuale d'amore 2 - Capitoli successivi, 2007), melodramacie Tylko ciebie chcę (Ho voglia di te, 2007) i komediodramacie Abla Ferrary Go Go Tales (2007) jako doktor Steven z Willem Dafoe i Matthew Modine.

Spotykał się z Laurą Chiatti i Angelą Liso. Na planie dramatu Texas (2005) poznał aktorkę Valerią Golino, z którą w kwietniu 2006 roku związał się[9]. W 2016 roku para rozstała się[10].

Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]

Rok Nagroda Kategoria Film Rola Rezultat
2006 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie Nagroda fotografów European Film Promotion (EFP) - - Wygrana
2007 David di Donatello Najlepszy aktor drugoplanowy Mój brat jest jedynakiem (Mio fratello è figlio unico, 2007) Manrico Benassi Nominacja
2009 66. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji Nagroda Pasinetti - wyróżnienie specjalne Wielkie marzenie (Il grande sogno) Nicola Wygrana
David di Donatello Najlepszy aktor Sam się nie uratujesz (Nessuno si salva da solo) Gaetano Nominacja
2014 FICE - Federazione Italiana Cinema d'Essai Najlepszy aktor Un ragazzo d'oro (2014) Davide Bias Wygrana
David di Donatello Najlepszy producent z Violą Prestieri Miele (2013) - Nominacja
2015 72. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji Nagroda Pasinetti - wyróżnienie specjalne La Prima Luce (2015) sobowtór Wygrana
David di Donatello Najlepszy aktor Sam się nie uratujesz (Nessuno si salva da solo) Gaetano Nominacja

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]

Teledyski[edytuj | edytuj kod]

  • Ti scatterò una foto - Tiziano Ferro (2007)
  • Drammaturgia - Le Vibrazioni (2008)
  • Insolita - Le Vibrazioni (2008)
  • Meraviglioso - Negramaro (2008)
  • Dove cadono i fulmini - Erica Mou (2013)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Riccardo Scamarcio – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2017-04-15]. (ang.).
  2. ↑ Riccardo Scamarcio - Sztárlexikon. Starity.hu. [dostęp 2017-04-15]. (węg.).
  3. ↑ Personalidade: Riccardo Scamarcio (Itália). InterFilmes.com. [dostęp 2017-04-15]. (port.).
  4. ↑ Riccardo Scamarcio. Listal. [dostęp 2016-05-02]. (ang.).
  5. ↑ Riccardo Scamarcio, Irene Petrafesa, Valeria Golino. Agrpress.it. [dostęp 2017-04-15]. (wł.).
  6. ↑ Il padre è morto. Massimo Recalcati a Filosofia sui Navigli il 14 aprile. Affaritaliani.it. [dostęp 2017-04-15]. (wł.).
  7. ↑ Riccardo Scamarcio. MYmovies.it. [dostęp 2017-04-15]. (wł.).
  8. ↑ Riccardo Scamarcio. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-04-15]. (ang.).
  9. ↑ Valeria Golino e Riccardo Scamarcio: "Ma tra noi non finirà mai veramente". The Huffington Post. [dostęp 2017-04-15]. (wł.).
  10. ↑ Valeria Golino confessa: ‘La mia storia con Riccardo Scamarcio non si chiuderà mai’. Tvzap - Kataweb. [dostęp 2017-04-15]. (wł.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Riccardo_Scamarcio&oldid=71762185”