Willem Dafoe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Willem Dafoe
Ilustracja
Willem Dafoe w 2009 roku
Imię i nazwisko William J. Dafoe Jr.
Data i miejsce urodzenia 22 lipca 1955
Appleton (Wisconsin)
Zawód aktor
Współmałżonek Elizabeth LeCompte
(1977-2004; rozwód)
Giada Colagrande
(2005)
Lata aktywności od 1980
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Willem Dafoe, właśc. William J. Dafoe Jr.[1] (ur. 22 lipca 1955[2] w Appleton[3] w stanie Wisconsin) – amerykański aktor teatralny i filmowy.

Życiorys[edytuj]

Wczesne lata[edytuj]

Jest siódmym z ośmiorga dzieci chirurga dr. Williama Alfreda Dafoe i pielęgniarki Muriel Isabel (z domu Sprissler). Ma korzenie irlandzkie, szkockie i niemieckie; jego dziadek pochodził z Kanady, z Ontario. W szkole Einstein Junior High School mówiono na niego 'Billy'. Swoje imię 'Willem' otrzymał w szkole średniej Appleton East High School[4] w Appleton w stanie Wisconsin, ale dyplom zdobył na sąsiednim Lawrence University. Studiował na University of Wisconsin[5] na wydziale dramatycznym, lecz przed ukończeniem studiów opuścił uczelnię, podejmując decyzję, że więcej nauczy się jako aktor. Przyłączył się do eksperymentalnej trupy Theater X[6], z którą odbył czteroletnie tournée po Chicago, Denver i Europie. W 1977 roku przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie związał z eksperymentalnym teatrem Performance Group (później The Wooster Group)[7].

Kariera[edytuj]

Jego kariera na dużym ekranie rozpoczęła się od udziału w westernie Michaela Cimino Wrota niebios (Heaven's Gate, 1980) u boku Krisa Kristoffersona i Christophera Walkena. Dwa lata później zagrał w melodramacie Niekochana (The Loveless, 1982), a następnie w epizodycznej roli młodego mężczyzny w budce telefonicznej w dramacie niesamowitym Zagadka nieśmiertelności (The Hunger, 1983) z Catherine Deneuve, Davidem Bowiem i Susan Sarandon. Swoją pierwszą główną rolę bezwzględnego fałszerza pieniędzy zagrał w sensacyjnym dramacie kryminalnym Williama Friedkina Żyć i umrzeć w Los Angeles (To Live and Die in L.A., 1985).

Jego głośne kreacje filmowe to przeciwstawiający się bezwzględności i okrucieństwu sierżant Elias Grodin w sensacyjnym dramacie wojennym o wojnie wietnamskiej Olivera Stone’a Pluton (Platoon, 1986), za którą dostał nominację do nagrody Oscara za najlepszą rolę drugoplanową, Jezus z Nazaretu w dyskusyjnym i wywołującym wiele kontrowersji dramacie Martina Scorsese Ostatnie kuszenie Chrystusa (The Last Temptation of Christ, 1988), grecki więzień w Oświęcimiu w biograficznym dramacie sportowym Triumf ducha (Triumph of the Spirit, 1989) oraz obmierzły bandyta w przygodowej komedii kryminalnej Davida Lyncha Dzikość serca (Wild at Heart, 1990)[8]. Jednak jego rola adwokata i kochanka oskarżonej o morderstwo za pomocą przemocy seksualnej w thrillerze erotycznym Sidła miłości (Body of Evidence, 1993) z udziałem Madonny i postać psychopaty-geniusza komputerowego, który przejął kontrolę nad statkiem w filmie sensacyjnym Speed 2: Wyścig z czasem (Speed 2: Cruise Control, 1997) przyniosły mu nominację do Złotej Maliny dla najgorszego aktora drugoplanowego. Za rolę mieszkającego w ruinach starego zamku w górach Słowacji Maxa Schrecka w dramacie grozy Cień wampira (Shadow of the Vampire, 2000) otrzymał wiele nagród, m.in. Saturna oraz nominację do nagrody Oscara i Złotego Globu. Sławę zdobyła także rola czarnego charakteru – Normana Osborna, ex-właściciela największego w Nowym Yorku koncernu chemicznego, który przeżył wypadek w laboratorium, przemieniając się w monstrualnego schizofrenicznego Zielonego Goblina[9] w filmie sensacyjnym fantasy Spider-Man (2002) i jego sequelach – Spider-Man 2 (2004) i Spider-Man 3 (2007)[10]. Zagrał w dwóch dramatach Larsa von Triera: Antychryst (Antichrist, 2009) i Nimfomanka - Część II (The Nymphomaniac Part 2, 2013). W czarnej komedii kryminalnej Paula Schradera Dog Eat Dog (2016) z Nicolasem Cage w roli Mada Doga został wystylizowany na legendarnego gwiazdora porno Johna Holmesa[11].

Najważniejsza stała się dla niego sztuka ekspresji mimiki i gestu, mniej słowa[12]. Mówi o sobie: – Jestem aktorem biologicznym. Pracował jako model dla domu mody Prada. Użyczał swojego głosu w reklamach.

Życie prywatne[edytuj]

Od roku 1977 był w nieformalnym związku z reżyserką teatralną Elizabeth LeCompte (ur. 1945). Mają syna Jacka (ur. 1982). W dniu 25 marca 2005 poślubił włoską reżyserkę i aktorkę Giadę Colagrande (ur. 16 października 1975).

Filmografia[edytuj]

Obsada aktorska[edytuj]

Gościnnie[edytuj]

Scenarzysta[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Willem Dafoe Actor (ang.). TVGuide.com. [dostęp 2016-10-09].
  2. ↑ Willem Dafoe (port.). AdoroCinema. [dostęp 2016-10-09].
  3. ↑ Willem Dafoe (niem.). FILMSTARTS.de. [dostęp 2016-10-09].
  4. ↑ Willem Dafoe - Actor (rum.). CineMagia.ro. [dostęp 2016-10-09].
  5. ↑ Willem Dafoe (1955-) (ang.). Film Reference. [dostęp 2016-10-09].
  6. ↑ Willem Dafoe (cz.). ČSFD.cz. [dostęp 2016-10-09].
  7. ↑ Willem Dafoe (ang.). Listal. [dostęp 2016-10-09].
  8. ↑ Willem Dafoe (wł.). MYmovies. [dostęp 2016-10-09].
  9. ↑ Overview for Willem Dafoe (ang.). Turner Classic Movies. [dostęp 2016-10-09].
  10. ↑ Willem Dafoe (ang.). Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-10-09].
  11. ↑ John Patterson (2016-11-14): Dog Eat Dog: is Paul Schrader the world's best bad director? (ang.). The Guardian. [dostęp 2016-12-15].
  12. ↑ Willem Dafoe (ang.). AllMovie. [dostęp 2016-10-09].

Bibliografia[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Willem_Dafoe&oldid=49012572”