Willem Dafoe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Willem Dafoe
Ilustracja
Willem Dafoe w 2014 roku
Imię i nazwisko William J. Dafoe Jr.
Data i miejsce urodzenia 22 lipca 1955
Appleton
Zawód aktor
Współmałżonek Elizabeth LeCompte
(1977-2004; rozwód)
Giada Colagrande
(od 2005)
Lata aktywności od 1980
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

William J. Dafoe Jr.[1][2] (ur. 22 lipca 1955 w Appleton) – amerykański aktor filmowy i teatralny[3] pochodzenia irlandzkiego, szkockiego, angielskiego i niemieckiego[4].

Laureat wielu prestiżowych nagród, m.in. Honorowego Złotego Niedźwiedzia za całokształt twórczości na 68. MFF w Berlinie (2018) i Pucharu Volpiego dla najlepszego aktora na 75. MFF w Wenecji za rolę Vincenta van Gogha w filmie Van Gogh. U bram wieczności (2018). Był czterokrotnie nominowany do Oscara[5][6].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w stanie Wisconsin jako siódme z ośmiorga dzieci pielęgniarki Muriel Isabel (z domu Sprissler) i chirurga Williama Alfreda Dafoe. Jego dziadek pochodził z Kanady, z Ontario. W szkole Einstein Junior High School mówiono na niego 'Billy'. Swoje imię 'Willem' otrzymał w szkole średniej Appleton East High School[7] w Appleton w stanie Wisconsin, ale dyplom zdobył na sąsiednim Lawrence University. Studiował na University of Wisconsin[8] na wydziale dramatycznym, lecz przed ukończeniem studiów opuścił uczelnię, podejmując decyzję, że więcej nauczy się jako aktor. Przyłączył się do eksperymentalnej trupy Theater X[9], z którą odbył czteroletnie tournée po Chicago, Denver i Europie. W 1977 roku przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie związał z eksperymentalnym teatrem Performance Group (później The Wooster Group)[10].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Jego kariera na dużym ekranie rozpoczęła się od udziału w westernie Michaela Cimino Wrota niebios (Heaven's Gate, 1980) u boku Krisa Kristoffersona i Christophera Walkena. Dwa lata później zagrał w melodramacie Niekochana (The Loveless, 1982), a następnie w epizodycznej roli młodego mężczyzny w budce telefonicznej w dramacie niesamowitym Zagadka nieśmiertelności (The Hunger, 1983) z Catherine Deneuve, Davidem Bowiem i Susan Sarandon. Swoją pierwszą główną rolę bezwzględnego fałszerza pieniędzy zagrał w sensacyjnym dramacie kryminalnym Williama Friedkina Żyć i umrzeć w Los Angeles (To Live and Die in L.A., 1985)[11].

Willem Dafoe (2006)

Najważniejsza stała się dla niego sztuka ekspresji mimiki i gestu, mniej słowa[12]. Mówi o sobie: Jestem aktorem biologicznym.

{{{2}}}

Jego głośne kreacje filmowe to przeciwstawiający się bezwzględności i okrucieństwu sierżant Elias Grodin w sensacyjnym dramacie wojennym o wojnie wietnamskiej Olivera Stone’a Pluton (Platoon, 1986), za którą dostał nominację do nagrody Oscara za najlepszą rolę drugoplanową, Jezus z Nazaretu w dyskusyjnym i wywołującym wiele kontrowersji dramacie Martina Scorsese Ostatnie kuszenie Chrystusa (The Last Temptation of Christ, 1988), grecki więzień w Oświęcimiu w biograficznym dramacie sportowym Triumf ducha (Triumph of the Spirit, 1989) oraz obmierzły bandyta w przygodowej komedii kryminalnej Davida Lyncha Dzikość serca (Wild at Heart, 1990)[13]. Jednak jego rola adwokata i kochanka oskarżonej o morderstwo za pomocą przemocy seksualnej w dreszczowcu erotycznym Sidła miłości (Body of Evidence, 1993) z erotyczną sceną z Madonną i roztopionym woskiem oraz postać psychopaty-geniusza komputerowego, który przejął kontrolę nad statkiem w filmie sensacyjnym Speed 2: Wyścig z czasem (Speed 2: Cruise Control, 1997) przyniosły mu nominację do Złotej Maliny dla najgorszego aktora drugoplanowego. Za rolę mieszkającego w ruinach starego zamku w górach Słowacji Maxa Schrecka w dramacie grozy Cień wampira (Shadow of the Vampire, 2000) otrzymał wiele nagród, m.in. Saturna oraz nominację do nagrody Oscara i Złotego Globu.

Sławę zdobyła także rola czarnego charakteru – Normana Osborna, ex-właściciela największego w Nowym Jorku koncernu chemicznego, który przeżył wypadek w laboratorium, przemieniając się w monstrualnego schizofrenicznego Zielonego Goblina[14] w filmie sensacyjnym fantasy Spider-Man (2002) i jego sequelach – Spider-Man 2 (2004) i Spider-Man 3 (2007)[15]. Zagrał w dwóch dramatach Larsa von Triera: Antychryst (Antichrist, 2009) i Nimfomanka - Część II (The Nymphomaniac Part 2, 2013). W czarnej komedii kryminalnej Paula Schradera Dog Eat Dog (2016) z Nicolasem Cage w roli Mada Doga został wystylizowany na legendarnego gwiazdora porno Johna Holmesa[16].

Pracował jako model dla domu mody Prada[17]. Użyczał swojego głosu w reklamach.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od roku 1977 był w nieformalnym związku z reżyserką teatralną Elizabeth LeCompte (ur. 1945). Mają syna Jacka (ur. 1982). W dniu 25 marca 2005 poślubił włoską reżyserkę i aktorkę Giadę Colagrande (ur. 16 października 1975).

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Personalidade: Willem Dafoe (EUA) (port.). InterFilmes.com. [dostęp 2016-10-09].
  2. ↑ Willem Dafoe Actor (ang.). TV Guide. [dostęp 2016-10-09].
  3. ↑ Willem Dafoe (port.). AdoroCinema. [dostęp 2016-10-09].
  4. ↑ Willem Dafoe – What Nationality Ancestry Race (ang.). Ethnicity of Celebs. [dostęp 2018-05-27].
  5. ↑ Willem Dafoe (ang.). TV.com. [dostęp 2016-10-09].
  6. ↑ Willem Dafoe, american actor (ang.). Encyklopedia Britannica. [dostęp 2019-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-14)].
  7. ↑ Willem Dafoe - Actor (rum.). CineMagia.ro. [dostęp 2016-10-09].
  8. ↑ Willem Dafoe (1955-) (ang.). Film Reference. [dostęp 2016-10-09].
  9. ↑ Willem Dafoe (cz.). ČSFD.cz. [dostęp 2016-10-09].
  10. ↑ Willem Dafoe (ang.). Listal. [dostęp 2016-10-09].
  11. ↑ Willem Dafoe (22 de Julho de 1955) (port.). Filmow. [dostęp 2016-10-09].
  12. ↑ Willem Dafoe (ang.). AllMovie. [dostęp 2016-10-09].
  13. ↑ Willem Dafoe (wł.). MYmovies. [dostęp 2016-10-09].
  14. ↑ Overview for Willem Dafoe (ang.). Turner Classic Movies. [dostęp 2019-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-09)].
  15. ↑ Willem Dafoe (ang.). Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-10-09].
  16. ↑ John Patterson: Dog Eat Dog: is Paul Schrader the world's best bad director? (ang.). The Guardian. [dostęp 2016-12-15].
  17. ↑ Ewelina Kustra: Adrien Brody, Gary Oldman i inni aktorzy na wybiegu u Prady (ang.). Plejada.pl. [dostęp 2016-12-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-03)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Willem_Dafoe&oldid=60578760”