Richard Tesařík

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Richard Tesařík
ilustracja
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1915
Praga

Data i miejsce śmierci

27 marca 1967
Uście nad Łabą

Przebieg służby
Lata służby

1937–1960

Siły zbrojne

Wojsko Czechosłowacji
Armia Czerwona
Czechosłowacka Armia Ludowa

Główne wojny i bitwy

wojna węgiersko-słowacka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (czterokrotnie) Czechosłowacki Wojskowy Order Lwa Białego „Za zwycięstwo” – Złoty Medal Order Słowackiego Powstania Narodowego I Klasy Order Czerwonego Sztandaru (Czechosłowacja) Order Czerwonej Gwiazdy (Czechosłowacja) Czechosłowacki Medal za Odwagę w Obliczu Nieprzyjaciela (dwukrotnie) Czechosłowacki Wojskowy Medal Pamiątkowy (SSSR) Sokołowski Medal Pamiątkowy Dukielski Medal Pamiątkowy Order Lenina Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Kawaler Orderu Korony Rumunii

Richard Tesařík (ur. 3 grudnia 1915 w Pradze, zm. 27 marca 1967 w Uściu nad Łabą) – czechosłowacki generał, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły średniej pracował w kompaniach handlowych. Od 1937 służył w czechosłowackiej armii, w marcu 1939 uczestniczył w działaniach bojowych podczas konfliktu słowacko-węgierskiego, następnie po zajęciu Rusi Zakarpackiej przez Węgry wyemigrował do Polski, skąd we wrześniu 1939 w składzie samodzielnego legionu czechosłowackiego uszedł do ZSRR. Został osadzony w obozie dla internowanych, w lutym 1942 wstąpił do 1 samodzielnego batalionu czechosłowackiego sformowanego z czeskich i słowackich ochotników pod dowództwem pułkownika Ludvíka Svobody w Buzułuku, w marcu 1943 jako zastępca dowódcy kompanii piechoty brał udział w pierwszej walce czechosłowackiego batalionu z Niemcami we wsi Sokołowa w obwodzie charkowskim. 5 listopada 1943 wyróżnił się podczas walk o Kijów, likwidując wiele stanowisk ogniowych wroga. Później walczył pod Białą Cerkwią i Żaszkowem, wiosną 1944 w składzie 1 Czechosłowackiego Korpusu Armijnego 1 Frontu Ukraińskiego uczestniczył w walkach w Karpatach, 22 września 1944 został ciężko ranny. W latach 1946–1949 studiował w Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Stalina w Moskwie, w 1949 został starszym wykładowcą szkoły wojskowej w Pradze, a w 1950 szefem sztabu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Armii Czechosłowackiej, 1952–1953 dowodził wojskami pancernymi i zmechanizowanymi 2 Okręgu Wojskowego Czechosłowacji. W grudniu 1953 został aresztowany i skazany na 9 miesięcy więzienia, w sierpniu 1954 zwolniony i przywrócony do służby w armii, w 1955 otrzymał stopień generalski. W latach 1954–1956 dowodził 13 Dywizją Pancerną, 1956–1958 był zastępcą dowódcy 1 Okręgu Wojskowego, 1958-1959 zastępcą dowódcy 4 Armii, 1959–1960 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego ZSRR w Moskwie, jednak po roku został odwołany do Pragi, w listopadzie 1960 wykluczony z partii i zwolniony z armii.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]