Przejdź do zawartości

SMS Komet

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SMS Komet
Ilustracja
Historia
Stocznia

Schichau-Werke w Elblągu

Wodowanie

7 lipca 1888[1]

 K.u.K. Kriegsmarine
Wejście do służby

1889[2]

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

360 ts konstrukcyjna
420 ts maksymalna[2]

Długość

60,68 m[3]

Szerokość

7,4 m

Zanurzenie

2,11 m[4]

Napęd
1 maszyna parowa potrójnego rozprężania o mocy indykowanej 2900 KM, 2 kotły typu Yarrow[5], 1 śruba[2]
Prędkość

21 węzłów[2][1]

Uzbrojenie
zobacz w tekście
Opancerzenie
19 mm nad maszynownią[5]
Załoga

60[2]-61[5]

SMS Komet − austro-węgierska kanonierka torpedowa[5][6] z końca XIX wieku, biorąca udział w I wojnie światowej.

Budowa i klasyfikacja

[edytuj | edytuj kod]

SMS „Komet” wraz z bliźniaczym SMS „Blitz” należał do grupy sześciu kanonierek torpedowych zamówionych w latach 1888−1892 przez marynarkę Austro-Węgier w celu ewaluacji typu okrętu najlepiej dostosowanego do potrzeb marynarki. Oba były zbudowane w niemieckiej stoczni Schichau-Werke w Elblągu i stanowiły ulepszenie projektu pierwszej kanonierki torpedowej zbudowanej tam dla Austro-Węgier, SMS „Meteor”, od której odróżniały się przede wszystkim nieco dłuższym kadłubem i większą prędkością. Trzy zbudowane później kanonierki torpedowe należały już do różnych innych projektów. W służbie austro-węgierskiej jednostki te klasyfikowano oryginalnie jako Torpedofahrzeug, która to nazwa oznaczała początkowo okręty torpedowe o długości do 61 m (200 stóp) i była następnie używana także dla kontrtorpedowców[7]. Wzorując się na brytyjskiej terminologii, okręty te nazywano też nieoficjalnie niszczycielami (niem. Zerstörer)[7], co spotyka się także w literaturze[1], jednakże ustępowały one znacząco niszczycielom prędkością i miały słabsze uzbrojenie.

Okręt miał konstrukcję wywodzącą się z powiększonych torpedowców, z gładkopokładowym kadłubem, dziobnicą o formie taranowej i sporym nawisem rufowym. W widoku z góry kadłub miał charakterystyczny dla torpedowców budowy Schichaua wrzecionowaty obrys, osiągający największą szerokość za śródokręciem. Okręt miał jedynie szczątkową nadbudówkę dziobową, z odkrytym pomostem bojowym oraz początkowo jeden pochyły komin[8]. Napęd stanowiła trzycylindrowa maszyna parowa potrójnego rozprężania o mocy indykowanej 2900 KM, napędzająca jedną śrubę[2]. Oprócz głównego steru zawieszonego za śrubą, pod nawisem rufowym, okręt miał pomocniczy ster dziobowy[8].

Uzbrojenie stanowiło początkowo 7 pojedynczych dział kalibru 47 mm, z czego 2 o dłuższej lufie L/44 (44 kalibry), a 5 o krótszej L/33. Jedno działo umieszczone było na rufie, a pozostałe sześć - po trzy na każdej z burt, z tego dwa przed nadbudówką dziobową. Uzbrojenie początkowo uzupełniała stała wyrzutnia torped 350 mm w dziobnicy. Uzbrojenie później podlegało zmianom: rufowe działo zamieniono w 1904 na obrotową wyrzutnię torped, a w 1915 kaliber wyrzutni torped zwiększono do 450 mm, przy tym dziobową stałą wyrzutnię zastąpiono przez obrotową na pokładzie dziobowym. W lutym 1918 dwa dziobowe działa zamieniono na przeciwlotnicze 66 mm[2].

Służba

[edytuj | edytuj kod]
„Komet” po przebudowie z dwoma kominami.

„Komet” wszedł do służby w marynarce w 1889 roku. Początkowo w letnich miesiącach uczestniczył w pływaniu z eskadrą, a w pozostałych głównie pozostawał w rezerwie[2]. Między 10 kwietnia a 16 października 1897 brał udział w międzynarodowej blokadzie portu Chania na tureckiej Krecie[2]. W 1904 zmieniono mu uzbrojenie. Po remoncie w 1912 zmianie uległa sylwetka okrętu, z jednokominowej na dwukominową, po wymianie kotłów typu lokomotywowego na nowsze typu Yarrow. Po raz kolejny przezbrojono go w 1915[2].

„Komet” przetrwał I wojnę światową. W styczniu 1920 został przez konferencję międzyaliancką w Paryżu przyznany Włochom i tam złomowany[2].

Uzbrojenie[2]

  • początkowe:
    • 2 armaty 47 mm L/44 SFK (długość lufy: 44 kalibry) (2xI)
    • 7 armat 47 mm L/33 SFK (7xI)
    • 1 wyrzutnia torpedowa 350 mm (stała na dziobie)
  • od 1904:
    • 8 armat 47 mm (8xI)
    • 2 wyrzutnie torped 350 mm (stała na dziobie i obrotowa na rufie)
  • od 1915:
    • 8 armat 47 mm (8xI)
    • 2 wyrzutnie torped 450 mm (obrotowa na pokładzie dziobowym i obrotowa na rufie)[9]
  • od lutego 1918:
    • 2 armaty przeciwlotnicze 66 mm (nominalnie 7 cm) (na pokładzie dziobowym)
    • 6 armat 47 mm (6xI)
    • 2 wyrzutnie torped 450 mm (obrotowa na pokładzie dziobowym i obrotowa na rufie)[8]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Conway's all the World's Fighting Ships, 1860−1905, s. 281
  2. a b c d e f g h i j k l E. Sieche, Torpedoschiffe..., s.10
  3. E. Sieche, Torpedoschiffe..., s.10; według Conway's..., s.281 długość 58,4 m
  4. E. Sieche, Torpedoschiffe..., s.10; według Conway's..., s.281 zanurzenie 3,2 m
  5. a b c d Jane's Fighting Ships of World War I. Studio Edns., s. 227. ISBN 1-85170-378-0.
  6. Robert Jackson: Destroyers, Frigates and Corvettes (Expert Guide). Grange Books Ltd. ISBN 1-84013-317-1.
  7. a b E. Sieche, Torpedoschiffe..., s.3-4
  8. a b c Na podstawie planów w E. Sieche, Torpedoschiffe..., s.11
  9. E. Sieche, Torpedoschiffe..., s.10; według starszego źródła Jane's..., s. 227 - 1 stała na dziobie, 1 podwójna obrotowa na śródokręciu

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugène M. Kolesnik (red.): Conway's all the World's Fighting Ships, 1860−1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-130-0.
  • Erwin Sieche: Torpedoschiffe und Zerstörer der K. u. K. Marine. Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas-Verlag, 1996, seria: Marine-Arsenal: Band 34. ISBN 3-7909-0546-1.
  • Jane's Fighting Ships of World War I. Studio Edns.. ISBN 1-85170-378-0.