Sambia (kraina historyczna)
| |||
| |||
| Stolica | |||
|---|---|---|---|
Sambia (niem. Samland) – kraina historyczna w Prusach.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Sambia zamieszkana była przez jedno z plemion pruskich. W 2 poł. IX wieku osiedlali się w niej Szwedzi, a w 2 poł. X wieku Duńczycy, w tym Haakon, syn Haralda Sinozębego. W X wieku Sambia była centrum handlowym Prus, skąd eksportowano skórki kun i bursztyn. Od IX do XIII wieku Duńczycy kilkakrotnie wyprawiali się do Sambii, co oznacza, że były to podboje nietrwałe. Do Sambii prowadził szlak handlowy z Brześcia przez Drohiczyn, Wiznę, Rajgród, Szurpiły, Jegliniec, Gąbin.
Do wczesnych lat 50. XIII w. podejmowane przez Krzyżaków próby podboju położonej w północnych Prusach Sambii, kończyły się niepowodzeniem. Aby pokonać Sambów, zimą 1254/55 r. pod wodzą czeskiego króla Przemysła Ottokara II została przedsięwzięta zakończona sukcesem krzyżacka krucjata[1]. Przed powrotem do Czech król Ottokar pozostawił Krzyżakom hojną darowiznę na założenie zamku nad Pregołą. Na jego cześć zamek i powstałe tam miasto nazwano Königsberg (Królewiec)[1]. Sambowie występowali przeciwko Krzyżakom w latach: 1242–1255, 1260–1270 i 1275–1276[2].
Po podboju Sambii przez Zakon krzyżacki w XIII wieku weszła w obszar Prus Dolnych.
Obecnie w obwodzie kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej. Główne miasto – Królewiec; inne miejscowości: Rybaki, Piława, Tapiawa, Welawa, Labiawa, Nowotki, Tryszkajmy, Ruszowice, Palmniki.
Od Sambii przejęto nazwę Półwyspu Sambijskiego (ros. Kaliningradskij połuostrow, Ziemlandskij połuostrow) nad Morzem Bałtyckim, między Zalewami: Wiślanym i Kurońskim. Powierzchnia 900 km², nizinna, maksymalna wysokość do 89 m n.p.m.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Christofer Herrmann, Christofer Herrmann: Zamki w państwie krzyżackim w Prusach (2015) [dostęp 2020-04-14] (ang.).
- ↑ Sambia, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-07-26].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sambia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 225.