Przejdź do zawartości

Shintarō Ishihara

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Shintarō Ishihara
石原 慎太郎
Ilustracja
Shintarō Ishihara (2006)
Data i miejsce urodzenia

30 września 1932
Kobe

Data i miejsce śmierci

1 lutego 2022
Tokio

Przyczyna śmierci

rak trzustki

Zawód, zajęcie

pisarz, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Hitotsubashi

Odznaczenia
Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia)
Multimedia w Wikimedia Commons

Shintarō Ishihara (jap. 石原 慎太郎 Ishihara Shintarō; ur. 30 września 1932 w Kobe, zm. 1 lutego 2022 w Tokio[1]) – japoński polityk i pisarz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Kobe, ale wychowywał się w Zushi, w prefekturze Kanagawa. W latach 1952–1956 studiował prawo na Uniwersytecie Hitotsubashi[2].

W 1955 roku na łamach magazynu „Bungei Shunjū”[3] opublikowana została jego pierwsza powieść pod tytułem Sezon słońca[4] (jap. 太陽の季節 Taiyō no kisetsu), natomiast rok później ukazała się w wersji książkowej. Za swoją powieść Ishihara otrzymał prestiżową Nagrodę im. Akutagawy[5][6]. Powieść ta opowiada historię młodzieży bez ideałów, która zagubiona była w początkowym okresie dobrobytu. Na jej podstawie w tym samym roku powstała ekranizacja filmowa w reżyserii Takumiego Furukawy, w której zagrał młodszy brat pisarza, Yūjirō[7], a także 11-odcinkowy serial telewizyjny, emitowany w 2002 roku na antenie TBS[8]. Ponadto Ishihara był autorem takich książek jak Zakazany owoc'[4] (jap. 狂った果実 Kurutta kajitsu) (1956), Mapa morza (jap. 海の地図 Umi no chizu) (1958) oraz Skamieniały las (jap. 化石の森 Kaseki no mori) (1970)[9].

Rozgłos międzynarodowy przyniosła mu książka pod tytułem "NO" to ieru Nihon (jap. 「NO」と言える日本, ang. The Japan That Can Say No), napisana wspólnie z prezesem firmy Sony, Akio Moritą, która wydana została w 1989 roku. Początkowo książka była przeznaczona do publikacji tylko w Japonii, gdzie stała się bestsellerem. Później ukazała się w języku angielskim, ale bez komentarzy Mority, ponieważ Ishihara uzasadniał to zmianą w równowadze sił i Japonia powinna odzwyczaić się od uzależnienia od Stanów Zjednoczonych. Jednocześnie wyraził przekonanie, że rasowe uprzedzenia Ameryki, które doprowadziły do zrzucenia bomby atomowej na Japonię, a nie na Niemcy, nadal szerzą się i są stałą przyczyną tarć między tymi dwoma krajami[10].

Swoją popularność literacką wykorzystał do podjęcia działalności politycznej. W 1968 roku z ramienia Partii Liberalno-Demokratycznej został wybrany do Izby Radców, a następnie cztery lata później – do Izby Reprezentantów[2].

W 1995 roku Ishihara zrezygnował z członkostwa w partii, aby zaprotestować przeciwko ustalonemu systemowi politycznemu[2]. Cztery lata później został wybrany na gubernatora Tokio, którego urząd sprawował do 2012 roku[11].

W 2015 roku został oznaczony Wielką Wstęgą Orderu Wschodzącego Słońca[12].

Zmarł 1 lutego 2022[1] w Tokio na raka trzustki, w wieku 89 lat[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Former Tokyo governor Shintaro Ishihara dies at age of 89 [online], Reuters, 1 lutego 2022 [dostęp 2022-02-01] (ang.).
  2. ↑ a b c Ishihara Shintaro, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-02-05] (ang.).
  3. ↑ Concise Nihonjin-mei jiten (コンサイス日本人名事典), wyd. 5, Sanseidō, 2009, s. 105, ISBN 978-4-385-15801-3 (jap.).
  4. ↑ a b W świecie yakuzy – japońskie oblicze filmu czarnego, [w:] Krzysztof Loska (red.), Film noir, „Studia Filmoznawcze”, 31, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2010, s. 181, ISBN 978-0-8131-9217-8 [dostęp 2022-02-06], Cytat: Wizerunek zbuntowanego młodzieńca znajdziemy w adaptacjach powieści Shintarō Ishihary: Sezon słońca (Taiyō no kisetsu, 1956, Takumi Furukawa), Zakazany owoc (Kurutta kajitsu, 1956, Kō Nakahira), Pokój kar (Shokei no heya, 1956, Kon Ichikawa). (pol.).
  5. ↑ 太陽の季節：ここに始まる-炎のランナー [online], I-shintaro.com, 7 lutego 2012 [dostęp 2022-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-07] (jap.).
  6. ↑ Profile of the Governor [online], Tokyo Metropolitan Government [dostęp 2022-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-30] (ang.).
  7. ↑ Taiyo no kisetsu (1956) - Full Cast & Crew [online], IMDb [dostęp 2022-02-05] (ang.).
  8. ↑ 太陽の季節, [w:] Kadokawa Corporation [online], TheTV [dostęp 2022-02-05] (jap.).
  9. ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 432. ISBN 978-83-01-17214-5.
  10. ↑ The Japan That Can Say No [online], Stanford University [dostęp 2022-02-05] (ang.).
  11. ↑ Isabella Kwai, Makiko Inoue, Shintaro Ishihara, Outspoken Nationalist Governor of Tokyo, Dies at 89, [w:] The New York Times Company [online], The New York Times, 2 lutego 2022 [dostęp 2022-02-05] (ang.).
  12. ↑ a b Hawkish ex-Tokyo governor, author Ishihara dies at 89 [online], Kyodo News, 1 lutego 2022 [dostęp 2022-02-06] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Shintarō_Ishihara&oldid=71775753”