Simon Mann
|
||
 |
||
| Data i miejsce urodzenia | 26 czerwca 1952 Aldershot, Anglia |
|
| Zawód | żołnierz, wojskowy, najemnik | |
| Narodowość | angielska | |
| Alma Mater | Royal Military Academy Sandhurst | |
| Małżeństwo | Amanda Mann | |
Simon Francis Mann (ur. 26 czerwca 1952 w Aldershot w Anglii) – brytyjski najemnik oraz były oficer British Army.
Ojciec Simona Manna, George Mann, był znanym krykiecistą. Matka pochodzi z Południowej Afryki. Po ukończeniu Eton College, trafił do szkoły oficerskiej w Sandhurst, gdzie otrzymał stopień porucznika[1][2]. Został przyjęty do służby w pułku Scots Guards 16 grudnia 1972 roku. Służył w SAS na Cyprze, w Niemczech, Norwegii oraz Irlandii Północnej[2]. Ze służby odszedł w 1985 roku. Został powołany do wojska z rezerwy w czasie I wojny w Zatoce Perskiej. Po opuszczeniu armii Mann początkowo zaczął pracować w branży bezpieczeństwa teleinformatycznego. Później nawiązał współpracę z brytyjskim przedsiębiorcą Tonym Buckinghamem, działającym w przemyśle naftowym.
W 1996 roku Mann razem z pułkownikiem Timem Spicerem założył prywatną firmę wojskową Sandline International. Firma działała głównie na terenie Angoli oraz Sierra Leone[2]. W 1997 roku otrzymała od rządu Papui-Nowej Gwinei zlecenie stłumienia buntu na wyspie Bougainville. Reputacja firmy została nadszarpnięta wskutek Afery Sandline'a.
7 marca 2004 roku Mann wraz z 69 ludźmi został aresztowany na lotnisku w stolicy Zimbabwe, Harare[3]. Wszyscy zostali oskarżeni o zamiar przeprowadzenia zamachu stanu w Gwinei Równikowej oraz o naruszenie krajowych praw odnośnie imigracji i broni palnej. W tym samym czasie w Gwinei zatrzymano 8 najemników łączonych z planowanym zamachem. Przywódca grupy, Mann, oznajmił, że lecieli do Kongo, aby pracować przy ochronie kopalni diamentów dla JFPI Corporation. W sierpniu 2004 został aresztowany i oskarżony o pomoc spiskowcom Mark Thatcher, syn byłej brytyjskiej premier, Margaret Thatcher[4]. 27 sierpnia 2004 Mann stanął przed sądem w Zimbabwe i został skazany na 7 lat więzienia za próbę nabycia broni w celu przeprowadzenia zamachu stanu – 66 mężczyzn z grupy zostało uniewinnionych. Prezydent Gwinei Równikowej, Teodoro Mbasogo zaoferował prezydentowi Zimbabwe Robertowi Mugabe ropę o wartości 1,5 miliarda dolarów za wydanie zamachowca i 30 stycznia 2008 roku Mann został potajemnie ekstradowany do Malabo w Gwinei Równikowej, gdzie trafił do otoczonego złą sławą więzienia nazywanego „Czarną plażą”[5]. Gwinejski sąd skazał Manna na 34 lata więzienia[6]. Prawą ręką Manna w zamachu był południowoafrykański oficer wojskowy, Nick du Toit, który również został skazany przez sąd w Malabo na 34 lata. Jeden z najemników zmarł w wyniku tortur[1].
Mann opuszczony przez swych mocodawców zaczął zdradzać ich nazwiska[7]. W więzieniu cieszył się dobrymi warunkami, był traktowany wyjątkowo dobrze[8]. 2 listopada 2009 roku, po odsiedzeniu 15 miesięcy z 34-letniego wyroku, Mann został ułaskawiony przez prezydenta Mbasogo „ze względów humanitarnych”[3]. Powrócił do Anglii 6 listopada[6].
Prawdopodobną motywacją przeprowadzenia zamachu była chęć przejęcia kontroli nad złożami ropy poprzez zainstalowanie w gwinejskich władzach marionetkowego prezydenta Severo Moto. Pośrednią przyczyną niepowodzenia był brak zachowania tajemnicy przez uczestników operacji, zaś bezpośrednią – przekazanie informacji o zamachu przez wywiad RPA władzom zimbabwiańskim[8][1]. Jack Straw potwierdził, że rząd brytyjski wiedział o planowanym zamachu na co najmniej 5 tygodni przed aresztowaniem grupy najemników w marcu 2004 roku[4].
W 2008 roku, w pierwszym wywiadzie przeprowadzonym po aresztowaniu Mann wyznał, że był przywódcą i organizatorem niedoszłego zamachu, lecz nie zleceniodawcą[9]. Po powrocie do kraju wezwał do pociągnięcia do odpowiedzialności Marka Thatchera oraz libańskiego przedsiębiorcy naftowego Eliego Kalila, którzy mieli zlecić i współfinansować nieudany zamach[6]. Obaj zaprzeczyli oskarżeniom Manna[3]. Wśród spiskowców mieli również być David Hart, były doradca Margaret Thatcher, oraz polityk i pisarz Jeffrey Archer[1].
W 2010 roku brytyjskie media ujawniły, że Mann został zatrudniony jako doradca Mbasogo – gwinejskiego prezydenta, którego parę lat wcześniej miał obalić[10][11].
Mann był trzykrotnie żonaty, ma troje dzieci[2][6]. O swoich doświadczeniach napisał książkę pt. Cry Havoc[12].
Przypisy
- ↑ a b c d Wojciech Jagielski: Pies wojny na torturach (pol.). Gazeta Wyborcza, 2008-02-19. [dostęp 2012-04-22].
- ↑ a b c d Kim Sengupta: Simon Mann: 'My biggest mistake was approaching Mark Thatcher' (ang.). The Independent, 2011-10-31. [dostęp 2012-04-29].
- ↑ a b c Aislinn Laing: British mercenary Simon Mann receives presidential pardon (ang.). The Telegraph, 2009-11-03. [dostęp 2012-04-29].
- ↑ a b Anthony Garnett, Martin Bright: Straw: We did know of Africa coup (ang.). The Guardian, 2004-11-14. [dostęp 2012-04-30].
- ↑ Adam Roberts: The Wonga Coup. Great Britain: PROFILE BOOKS LTD, 2009, s. 240–241. ISBN 978-1-84668-234-6. (ang.)
- ↑ a b c d Michael Seamark, Stephen Wright: Back in Britain: Coup plotter Simon Mann arrives home and puts Mark Thatcher in the frame (ang.). The Daily Mail, 2009-11-06. [dostęp 2012-04-22].
- ↑ Michał Staniul: Słynny "pies wojny" wyszedł na wolność (pol.). wp.pl, 2009-11-12. [dostęp 2012-04-30].
- ↑ a b Wojciech Jagielski: Ciężkie życie najemnika w Afryce (pol.). Gazeta Wyborcza, 2010-11-08. [dostęp 2012-04-30].
- ↑ Jonathan Miller: Mann: I was not the main man (ang.). Channel 4, 2008-03-11. [dostęp 2012-04-29].
- ↑ Tom Harper: Mercenary Simon Mann hired by the president he led coup against (ang.). Daily Mail, 2010-10-24. [dostęp 2012-04-30].
- ↑ William Wallis: Mercenary advises Equatorial Guinea president (ang.). Financial Times, 2010-10-22. [dostęp 2012-04-30].
- ↑ Simon Mann: Cry Havoc (ang.). John Blake, 2011. [dostęp 2012-04-30].
