Sivrihisar (1907)
 Okręt siostrzany „Sivrihisara” – „Sultanhisar” w 1915 roku | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1906 |
| Wodowanie |
1907 |
 Imperium Osmańskie
| |
| Nazwa |
Sivrihisar |
| Wejście do służby |
1907 |
| Wycofanie ze służby |
październik 1918 |
 Turcja
| |
| Wejście do służby |
1924 |
| Wycofanie ze służby |
1928 |
| Los okrętu |
złomowany w 1935 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 97–97,5 tony |
| Długość |
całkowita: 40,2 metra |
| Szerokość |
4,4 metra |
| Zanurzenie |
1,9 metra |
| Materiał kadłuba | |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania o mocy 2200 KM 2 kotły, 1 śruba | |
| Prędkość |
26 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działka kal. 37 mm (2 x I) 5 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
3 × 450 mm (1 x I, 1 x II) |
| Załoga |
20–23 |
Sivrihisar – turecki torpedowiec z początku XX wieku, jedna z czterech zbudowanych we Francji jednostek typu Demirhisar. Okręt został zwodowany w 1907 roku w stoczni Schneider & Cie w Chalon-sur-Saône i w tym samym roku wcielono go w skład marynarki Imperium Osmańskiego. Torpedowiec wziął udział w I wojnie bałkańskiej i I wojnie światowej, a po remoncie w latach 20. służył pod banderą Republiki Turcji do 1928 roku. Okręt został złomowany w 1935 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Kontrakt na budowę czterech torpedowców typu Demirhisar (a także czterech niszczycieli typu Samsun) podpisano 22 stycznia 1906 roku[1]. Okręty zostały ostatecznie zamówione przez Turcję we Francji 25 października 1906 roku[2][3][a]. Jednostki były identyczne z budowanymi dla Marine nationale torpedowcami typu 38-metrowego Nr 309–311 i 353–358[3][4].
„Sivrihisar” zbudowany został w stoczni Schneider & Cie w Chalon-sur-Saône[3][5]. Stępkę okrętu położono w 1906 roku, a zwodowany został w 1907 roku[5][6][b]. Nazwa okrętu pochodziła od starego osmańskiego zamku[7].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był torpedowcem z kadłubem wykonanym ze stali[8]. Długość całkowita wynosiła 40,2 metra (38 metrów między pionami), szerokość 4,4 metra i zanurzenie 1,9 metra[5][6][c]. Wyporność normalna wynosiła 97–97,5 tony[4][5], zaś pełna 101 ton[6]. Jednostka napędzana była przez pionową trzycylindrową maszynę parową potrójnego rozprężania Schneider & Cie o mocy 2200 KM, do której parę dostarczały dwa kotły wodnorurkowe du Temple[5][6]. Prędkość maksymalna napędzanego jedną śrubą okrętu wynosiła 26 węzłów[4][5]. Zapas węgla wynosił 11,2 tony[4][5].
Na uzbrojenie artyleryjskie jednostki składały się dwa pojedyncze działka kalibru 37 mm QF L/20 Hotchkiss z zapasem 200 nabojów[5][6][d]. Broń torpedową stanowiły trzy wyrzutnie kalibru 450 mm: jedna stała na dziobie i zamontowany na pokładzie podwójny obracalny aparat torpedowy, z łącznym zapasem pięciu torped[5][6][e].
Załoga okrętu składała się z 3 oficerów i od 17 do 20 podoficerów i marynarzy[5][6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Sivrihisar” został wcielony w skład marynarki wojennej Imperium Osmańskiego w 1907 roku w Stambule[6][9]. Podczas I wojny bałkańskiej, 16 grudnia 1912 roku „Sivrihisar” wziął udział w bitwie zespołu tureckiego (składającego się oprócz niego z pancerników „Barbaros Hayreddin”, „Turgut Reis”, „Asar-i Tevfik” i „Mesudiye”, krążownika „Mecidiye”, niszczyciela „Samsun” oraz torpedowca „Akhisar”) z flotą grecką w składzie: krążownik „Jeorjos Awerof” oraz okręty pancerne „Hydra”, „Spetsai” i „Psara” koło przylądka Elli[10].
W momencie wybuchu I wojny światowej torpedowiec był już mocno wyeksploatowany i zdolny był do osiągnięcia prędkości zaledwie 16 węzłów[5][6]. Załogę „Sivrihisara” stanowiło wówczas 4 Niemców i 32 Turków[5][11]. Według stanu na 27 października 1914 roku „Sivrihisar” wchodził w skład 2. Dywizjonu Torpedowców (wraz z siostrzanymi jednostkami „Demirhisar”, „Sultanhisar” i „Hamidabad”), a jego dowódcą był Mehmet Sabri[12]. Przez większą część wojny okręty typu Demirhisar wykorzystywane były głównie do zwalczania okrętów podwodnych[13]. 7 sierpnia 1915 roku na wieść o brytyjskim desancie w zatoce Suvla w eskorcie „Sivrihisara” i zmobilizowanego parowca „Mahmut Sevket Pasa” w morze wyszedł pancernik „Barbaros Hayreddin”, jednak o świcie następnego dnia został storpedowany i zatopiony przez brytyjski okręt podwodny HMS E11; torpedowiec wraz z niszczycielem „Basra” wziął następnie udział w akcji ratunkowej załogi pancernika, przyjmując na swe pokłady łącznie 51 oficerów i 237 marynarzy[14]. Cztery dni później „Sivrihisar” wykonał atak torpedowy na HMS E11, który uniknął trafienia wykonując alarmowe zanurzenie[15]. 17 września, działając w niesprzyjających warunkach atmosferycznych u europejskich wybrzeży Morza Marmara, torpedowiec stoczył nierozstrzygnięty pojedynek artyleryjski z brytyjskim okrętem podwodnym HMS E12, oddając kilka salw z odległości 2500 metrów[16].
W październiku 1918 roku okręt odstawiono do rezerwy[9]. W 1924 roku jednostka podjęła czynną służbę w nowo powstałej marynarce wojennej Republiki Turcji[9]. Okręt wycofano ze składu floty w 1928 roku i złomowano w 1935 roku[6][9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392 podają, że torpedowce zostały zamówione w 1904 roku.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392 podają, że okręt został zwodowany w 1906 roku.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392 i Noppen 2016 ↓, s. 36 podają, że zanurzenie jednostki wynosiło 2,6 metra, zaś Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 587 podaje, że 2,7 metra.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392 podają, że okręt był uzbrojony w dwa działka rewolwerowe Hotchkiss.
- ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 587 podaje, że okręt miał zainstalowane dwie wyrzutnie torped.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 13.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 12, 157.
- ↑ a b c Noppen 2016 ↓, s. 7.
- ↑ a b c d Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 156.
- ↑ a b c d e f g h i j Gogin 2024 ↓.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 198.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 155.
- ↑ a b c d Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 157.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 22.
- ↑ Noppen 2016 ↓, s. 36.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 196.
- ↑ Noppen 2016 ↓, s. 22.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 33.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 39.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 40.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: DEMİRHİSAR torpedo boats (1907). Navypedia. [dostęp 2024-03-21]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Bernd Langensiepen, Ahmet Güleryüz: The Ottoman Steam Navy 1828–1923. Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-659-0.
- Ryan K. Noppen: Okręty osmańskiej marynarki wojennej 1914-1918. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-65-2.
