Lech Kobyliński

Lech Konrad Kobyliński

Data i miejsce urodzenia	1 maja 1923 Wilno
Profesor nauk technicznych
Specjalność: budowa okrętów, hydromechanika
Alma Mater	Politechnika Gdańska
Doktorat	1961 – eksploatacja maszyn
Habilitacja	1963
Profesura	1969
Polska Akademia Nauk
Status	członek korespondent
Doktor honoris causa Uniwersytet Morski w St. Petersburgu – 1989 Akademia Marynarki Wojennej w Gdyni – 1990 Politechnika Gdańska – 2004
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Gdańska
Dyrektor
Jednostka	Instytut Okrętowy PG
Okres spraw.	1963–1975, 1983–1990
Odznaczenia

Lech Konrad Kobyliński (ur. 1 maja 1923 w Wilnie) – specjalista w dziedzinie budowy okrętów, jeden z twórców polskiego okrętownictwa, wieloletni profesor Politechniki Gdańskiej.

Profesor zwyczajny, dr hab. inż., członek korespondent PAN od r. 1976, doktor honoris causa trzech wyższych uczelni: Uniwersytetu Morskiego w Sankt Petersburgu, Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (1990) i Politechniki Gdańskiej (2004). Członek honorowy Royal Institution of Naval Architects w Londynie.

Życiorys

W czasie II wojny światowej organizator i dowódca (pod pseudonimem "Konrad") konspiracyjnego batalionu szturmowego im. Czwartaków (wchodzącego w skład Gwardii Ludowej, a później Armii Ludowej). Uczestnik zamachu na Café Club. Brał udział w powstaniu warszawskim, walcząc na Woli, Starym Mieście i Żoliborzu. Dwukrotnie ranny i kontuzjowany, awansowany do stopnia kapitana. Po upadku powstania odmówił poddania się Niemcom i wraz z grupą pozostałych przy życiu żołnierzy batalionu im. Czwartaków przepłynął Wisłę.

Tak o nim pisze Tomasz Strzembosz w publikacji Akcje zbrojne podziemnej Warszawy 1939–1944:

To ich właśnie pseudonimy legenda otoczyła nimbem niezwykłych czynów, to ich pseudonimami nazywano konspiracyjne oddziały, nie tylko przez obyczaj wiązania nazwy jednostki z pseudonimem dowódcy, ale przede wszystkim dlatego, że to ich indywidualności wpływały decydująco na wartość oddziału i skalę jego osiągnięć. W przeważającej liczbie przypadków byli to nie tylko kierownicy, ale prawdziwe "dusze zespołów", osobowości, wokół których skupiało się życie całej grupy: nie tylko dowódcy wojskowi, ale także przywódcy duchowi, przyjaciele, inspiratorzy. [...] Tacy młodzi dowódcy, jak "Zośka" (Tadeusz Zawadzki), "Maciek" (Maciej Bittner), "Rudy" (Jan Bytnar), "Felek" (Feliks Pendelski), "Jeremi" (Jerzy Zborowski) z Kedywu KG AK, "Stasinek" (Stanisław Sosabowski), "Żbik" (Zdzisław Zajdler) i "Rygiel" (Kazimierz Pogorzelski) z Kedywu Okręgu, "Jacek" (Franciszek Bartoszek) ze specgrupy Sztabu Głównego GL oraz "Konrad" (Lech Kobyliński) z oddziałów ZWM czy "Antek" (Władysław Andrzejczak) z ML RPPS – byli rzeczywistymi twórcami dowodzonych przez siebie oddziałów, a jednocześnie wzorami osobowymi dla żołnierzy.

{{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1.

Twórca ośrodka badawczego Politechniki Gdańskiej w Iławie, w którym testowano zachowanie się modeli statkow w warunkach rzeczywistego falowania. Konstruktor eksperymentalnych form jednostek pływających – wodolotów i poduszkowców. Wieloletni dyrektor Instytutu Okrętowego Politechniki Gdańskiej.

Po zakończeniu z przyczyn politycznych programu konstrukcji wodolotów (zbudowano tylko jedną jednostkę w 1966, po czym program pod naciskiem ZSRR został przerwany), zainteresował się możliwością konstrukcji poduszkowców. W latach 1976–1983 przebywał w Londynie jako członek sekretariatu Międzynarodowej Organizacji Morskiej. W latach 1986–1990 był sekretarzem naukowym Oddziału PAN w Gdańsku. Wykładał jako zaproszony profesor na wielu politechnikach zagranicznych, m.in. w Petersburgu w Rosji, w Bremie w Niemczech, w Trondheim w Norwegii i w Teheranie i Bandar-e Abbas w Iranie.

Od 1985 jest przewodniczącym Komisji Morskiej przy Oddziale PAN w Gdańsku. Twórca Fundacji Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska. Współtwórca jednego z czterech na świecie ośrodków szkoleniowo-badawczych manewrowania statkiem (Szkoła Kapitanów w Iławie). W ostatnich latach zajmuje się głównie zagadnieniami bezpieczeństwa żeglugi morskiej.

W latach 1957-1987 był członkiem PZPR. Członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL Wojciechu Jaruzelskim w latach 1986-1989.

W 1994 był członkiem Honorowego Komitetu Obchodów Pięćdziesiątej Rocznicy Powstania Warszawskiego.

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari IV klasy, Orderem Krzyża Grunwaldu, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2003), Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Medalem za Warszawę 1939-1945.

Ważniejsze publikacje książkowe

• Śruby okrętowe, Warszawa 1955
• Przybliżone metody obliczenia oporu i wpływ kształtu kadłuba na opór, Warszawa 1960
• Teoria oporu i badania modelowe, Warszawa 1961
• Słownik budowy okrętów: rodzaje statków (współautor), Warszawa 1969 (też w wersji angielskiej i rosyjskiej)
• Słownik budowy okrętów: teoria okrętu (współautor), Warszawa 1972 (też w wersji angielskiej i rosyjskiej)
• Stability and safety of ships (współautor), Kidlington 2003

Życie prywatne

Jego dziećmi są:

• Krystyna Gutowska – dr, filozof
• Zbigniew Kobyliński – prof. dr hab., archeolog
• Szymon Kobyliński – muzyk rockowy z zespołu Blenders

Inni krewni:

• Halina Turska – uczona polska, językoznawca, profesor Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
• Szymon Kobyliński – grafik, rysownik-karykaturzysta, satyryk
• Paweł Walewski – dziennikarz i publicysta

Bibliografia

• Prof. zw. dr inż. Lech Kobyliński doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej, wyd. Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 2004.
• Czwartacy : wspomnienia byłych żołnierzy Szturmowego Batalionu AL [Armii Ludowej] im. "Czwartaków" 1943-1945, wyd. 5, Warszawa 1977, wyd. Książka i Wiedza
• Biogram, Polska Akademia Nauk