Jezioro Turkusowe: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 188.146.173.147) i przywrócono wersję 47869445 autorstwa Thraen
m Zabezpieczył „Jezioro Turkusowe”: wygłupy ([edytowanie=Dozwolone tylko dla użytkowników automatycznie zatwierdzonych] (wygasa 19:42, 16 gru 2016 (UTC)) [przenoszenie=Dozwolone tylko dla użytkowników automatycznie zatwierdzonych] (wygasa 1...
(Brak różnic)

Wersja z 21:42, 13 gru 2016

Jezioro Turkusowe
{{{nazwa oryginalna}}}
Ilustracja
Położenie
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Lokalizacja

Uznam i Wolin

Miejscowości nadbrzeżne

Wapnica

Region

{{{region}}}

Wysokość lustra

{{{wysokość lustra}}} m n.p.m.

Morfometria
Powierzchnia

6,74 ha

Wymiary
• max długość
• max szerokość


{{{max długość}}}
{{{max szerokość}}}

Głębokość
• maksymalna


21,2 m

Hydrologia
Jakość wody

{{{jakość}}}

Położenie na mapie gminy Międzyzdroje
Mapa konturowa gminy Międzyzdroje
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie powiatu kamieńskiego
Mapa konturowa powiatu kamieńskiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:waterbody}

Jezioro Turkusowejezioro na wyspie Wolin, na południu wsi Wapnica (gmina Międzyzdroje), w powiecie kamieńskim, w województwie zachodniopomorskim. Powierzchnia jeziora wynosi 6,74 hektara, a jego głębokość to 21,2 metry. Ponieważ lustro wody leży na wysokości 2,6 m n.p.m., jezioro tworzy kryptodepresję o głębokości 18,6 m p.p.m.[1]

Historia powstania

Brama prowadzącą nad Jezioro Turkusowe

W miejscu dzisiejszego Jeziora Turkusowego jeszcze w czasach niemieckich znajdowało się wyrobisko kopalni kredy (porwak lodowcowy), pracującej na potrzeby dużej cementowni Quistorpa w pobliskim (0,5 km na zachód) Lubinie. Po zakończeniu II wojny światowej, Rosjanie dokonali demontażu znajdujących się tu urządzeń. Wyrobisko zaczęło napełniać się stopniowo wodą. W 1948 r. władze polskie postanowiły wznowić eksploatację złoża: wypompowano wodę, sprowadzono niezbędne maszyny i urządzenia. Kopalnia funkcjonowała do 1954 r., kiedy to ze względu na wyczerpywanie się złoża i rosnące trudności z pozyskiwaniem kredy (wyrobisko stawało się coraz głębsze) zakończono jego eksploatację.

Od tego momentu wyrobisko zaczęło stopniowo wypełniać się wodami podskórnymi i opadowymi (w odróżnieniu od genezy Jeziora Szmaragdowego w Szczecinie proces ten był powolny i nie miał charakteru katastrofalnego). Ok. 1960 r. poziom wody przestał się już podnosić – zrównując się z wysokością lustra wody w Zalewie Szczecińskim.

W jeziorze występuje zjawisko krasowe. Nazwa jeziora pochodzi od niebieskawo-zielonej barwy lustra wody, wywołanej rozszczepieniem światła słonecznego w czystej wodzie i odbiciem refleksów od białego podłoża kredowego z zalegającymi na dnie związkami węglanu wapnia.

Na południowym wysokim brzegu jeziora wznosi się Piaskowa Góra, punkt widokowy na jezioro, Wapnicę i Pagórki Lubińsko-Wapnickie. Jezioro Turkusowe jest jedną z atrakcji turystycznych Wolińskiego Parku Narodowego. Poprowadzono tędy niebieski turystyczny Szlak Nad Bałtykiem i Zalewem Szczecińskim (MiędzyzdrojeWolin)[2].

Niedaleko jeziora rośnie 400-letni dąb Prastary mający status pomnika przyrody, którego obwód wynosił w 2012 roku 705 cm. Dąb został w 2015 roku podpalony przez wandali[3]

Mapa wyspy Wolin z zaznaczonym Jeziorem Turkusowym
  1. Arkadiusz Szumski: Jezioro Turkusowe. [w:] Międzyzdrojski Informator Turystyczny [on-line]. [dostęp 2008-12-07]. (pol.).
  2. Jerzy Kosacki, Bogdan Kucharski: Pomorze Zachodnie i Środkowe. Przewodnik. Warszawa: Sport i Turystyka, 2001, s. 117. ISBN 83-7200-583-4.
  3. Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. Drzewa Polski. 2016. PWN. s.271