Szumy uszne: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Zmiany redakcyjne: poprawa linków, apostrofów, cudzysłowów etc. |
Misiolekar (dyskusja | edycje) →Linki zewnętrzne: drobne redakcyjne |
||
Linia 79: | Linia 79: | ||
* Paul Rutter ''Opieka farmaceutyczna. Objawy, rozpoznanie i leczenie'' wyd. 1, Urban & Partner, Wrocław 2006 {{ISBN|83-89581-08-6}} |
* Paul Rutter ''Opieka farmaceutyczna. Objawy, rozpoznanie i leczenie'' wyd. 1, Urban & Partner, Wrocław 2006 {{ISBN|83-89581-08-6}} |
||
⚫ | |||
{{Przypisy}} |
|||
⚫ | |||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
Wersja z 18:50, 20 kwi 2017
{{{nazwa naukowa}}} | |
Synonimy |
{{{synonimy}}} |
---|---|
Specjalizacja |
{{{specjalizacja}}} |
Objawy |
{{{objawy}}} |
Powikłania |
{{{powikłania}}} |
Początek |
{{{początek}}} |
Czas trwania |
{{{czas trwania}}} |
Typy |
{{{typy}}} |
Przyczyny |
{{{przyczyny}}} |
Czynniki ryzyka |
{{{czynniki ryzyka}}} |
Rozpoznanie |
{{{rozpoznanie}}} |
Różnicowanie |
{{{różnicowanie}}} |
Zapobieganie |
{{{zapobieganie}}} |
Leczenie |
{{{leczenie}}} |
Leki |
{{{leki}}} |
Rokowanie |
{{{rokowanie}}} |
Zapadalność |
{{{zapadalność}}} |
Śmiertelność |
{{{śmiertelność}}} |
Klasyfikacje | |
ICD-11 |
{{{ICD11}}} |
ICD-10 | |
DSM-5 |
{{{DSM-5}}} |
DSM-IV |
{{{DSM-IV}}} |
Szumy uszne, (łac. tinnitus auris) – grupa przykrych doznań dźwiękowych pochodzenia endogennego, które zwykle są objawami drobnych defektów w uchu wewnętrznym. Szumy uszne mają charakter subiektywny, słyszane są tylko przez osobę, u której powodują dyskomfort. Nie pochodzą z otoczenia, jednak może je generować zbyt głośny dźwięk. Odczuwane są w uszach lub w głowie.
Wyróżnia się szum[1]:
- czaszkowy,
- uszny - szum naczyniopochodny jest pulsujący, nasila się po wysiłku, emocjach, przy wzroście ciśnienia tętniczego, może zmieniać się przy poruszaniu głową,
- nerwowy - często pozostałość zapalenia ucha środkowego i błędnika lub pracy w hałasie, procesu starzenia.
Etiologia
W około 67% przypadków nie udaje się ustalić przyczyny szumów. Najprawdopodobniej w tej części przypadków przyczyna ma centralne pochodzenie (mózg). W tym przypadku defekt miałby polegać na niewłaściwej obróbce sygnałów docierających do mózgu. W pozostałej części przypadków etiologia jest wyraźnie określona.
Do określonych przyczyn należą:
- uraz akustyczny – ekspozycja[2] na zbyt silny bodziec akustyczny, na przykład słuchanie głośnej muzyki, praca w nadmiernym hałasie[1];
- uraz czaszki, stan po operacji ucha środkowego;
- infekcja górnych dróg oddechowych;
- choroba Ménière’a[1]
- uszkodzenie komórek rzęskowych, które są częścią ślimaka;
- zaleganie woskowiny w uchu;
- uszkodzenia w stawie żuchwowym, a także w obrębie mięśni żwaczy[potrzebny przypis];
- nadmierny stres[potrzebny przypis];
- niektóre leki, na przykład kwas acetylosalicylowy, indometacyna, erytromycyna, aminoglikozydy, chinina, chlorochinina, chinidyna, diuretyki pętlowe;
- konflikt naczyniowo-nerwowy nerwu VIII[3];
- uraz nerwu VIII[1];
- nadciśnienie tętnicze;
- drgania sztywnych tętnic[1];
- przewodzenie szmerów od serca oraz od tętniaka[1];
- stwardnienie rozsiane.
W przypadku jednostronnego, subiektywnego szumu w uchu należy podejrzewać guz kąta móżdżkowo-mostkowego lub nerwiak nerwu VIII[1]
Zapobieganie
- ochrona uszu przed nadmiernym hałasem poprzez używanie ochraniaczy na uszy w miejscach pracy wystawionych na nadmierny hałas;
- unikanie leków powodujących uszkodzenie słuchu;
- zapanowanie nad bezsennością, zmęczeniem, wyczerpaniem, depresją;
- ograniczanie słuchania głośnej muzyki, głównie przez słuchawki douszne[potrzebny przypis].
Objawy
Objawy szumu w uszach występują w rozmaitych postaciach. Najczęściej są określane jako:
- gwizdanie,
- piszczenie,
- szmer,
- szum,
- pulsowanie,
- dzwonienie,
- tykanie.
Leczenie
- Tzw. TRT (Tinnitus retraining therapy) – obecnie najbardziej skuteczna metoda terapii, stosowana w wyspecjalizowanych ośrodkach, polegająca na uaktywnianiu procesu habituacji szumu; stosuje się tu specjalne nagrania z tzw. szumem szerokopasmowym, którego słuchanie daje w konsekwencji subiektywne ściszenie własnego szumu;
- stosowanie aparatów słuchowych;
- leki usprawniające krążenie naczyniowe w błędniku i naczyniach mózgowych;
- leki przeciwdepresyjne oraz uspokajające, które są skuteczne wtedy, gdy szum uszny jest objawem złego samopoczucia lub depresji. Ogólnie efekty działania leków nie są zadowalające w przypadku szumu w uszach;
- stymulacja laserem, mająca na celu zainicjowanie samodzielnej naprawy defektu komórek słuchowych przez organizm.
Powikłania
- zaburzenia koncentracji,
- bezsenność, zmęczenie i wyczerpanie,
- w skrajnych przypadkach powstaje depresja, której mogą towarzyszyć myśli samobójcze.
Bibliografia
- Franciszek Kokot Diagnostyka różnicowa objawów chorobowych. Wyd. II Warszawa 2005 ISBN 83-200-2189-8
- Paul Rutter Opieka farmaceutyczna. Objawy, rozpoznanie i leczenie wyd. 1, Urban & Partner, Wrocław 2006 ISBN 83-89581-08-6
- ↑ a b c d e f g Jan Tatoń, Anna Czech, Diagnostyka internistyczna, Warszawa, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, ss. 69-70, 2005, ISBN 83-200-3156-7
- ↑ Ekspozycja oznacza wystawienie organizmu na działanie czynników.
- ↑ Dr Beata Borawska, Konflikt nerwowo-naczyniowy a szumy uszne, Dwumiesięcznik „Słyszę”, Kajetany, Stowarzyszenie Przyjaciół Osób Niesłyszących i Niedosłyszących „Człowiek-Człowiekowi”, ss. 7 i 18, Marzec - Kwiecień 2007 (PDF).