Santok

Santok

{{{rodzaj miejscowości}}}
Państwo	lubuskie
Powiat	gorzowski ziemski
Gmina	Santok
Liczba ludności (31.12.2011)	866
Strefa numeracyjna	(+48) 95
Kod pocztowy	66-431
Tablice rejestracyjne	FGW
SIMC
Położenie na mapie województwa lubuskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

{{Polska miejscowość infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | miejscowość podstawowa = | rodzaj miejscowości = | współrzędne = | alt zdjęcia = Nieznane pola: "flaga wsi", "sekundE", "minutE", "herb wsi", "stopniN", "sekundN", "minutN", "stopniE", "mapa wsi", "dopełniacz wsi" oraz "herb artykuł".

Santok (hist. Santoch, niem. Zantoch) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie gorzowskim, w gminie Santok.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego, a wcześniej w latach 1950 – 1975 do województwa zielonogórskiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Santok. Znajduje się tutaj przystań wodna, przystanki PKP i PKS, sklepy różnych branż, ośrodek zdrowia i dom kultury. We wsi znajduje się Muzeum Grodu Santok – Oddział Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta w Gorzowie Wielkopolskim. Przez Santok prowadzą turystyczne szlaki piesze, rowerowe i wodne.

Toponimia

Miejscowość w zlatynizowanej formie Zutok notuje Gall Anonim w swojej Kronice polskiej spisanej w latach 1112–1116.

Nazwa wsi nawiązuje do położenia, staropolski sątok oznacza spływ rzeki. W roku 1154 arabski geograf Al-Idrisi w swoim dziele pt. Księga Rogera zamieścił nazwę S(i)tnu (identyfikowaną przez historyków z Santokiem) pośród innych ważnych polskich miast Krakowa, Gniezna, Sieradza, Wrocławia, oraz Łęczycy. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wydany w XIX wieku podaje dwie nazwy polskie miejscowości Santok oraz Sątok, a także zgermanizowaną Zantoch. Oprócz tego podaje również historyczne nazwy wynotowane z dokumentów łacińskich jak Santoc, Szantoch, Suthoc i Zutok.

Położenie i warunki geograficzne

Współczesny Santok to duża wieś ulicówka, o długości ponad 3 km. Miejscowość leży u ujścia Noteci do Warty, na wąskiej terasie Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej. Od południa ograniczona jest korytami Warty i Noteci, a od północy wysoką krawędzią Równiny Gorzowskiej.

Na lewym brzegu Warty zachowało się grodzisko, które jest obecnie niewielkim, zadrzewionym pagórkiem wśród podmokłych łąk. Pierwotnie leżało ono w widłach Warty i Noteci, lecz w czasie katastrofalnej powodzi w 1751 r. Warta zmieniła koryto, tworząc nowe na północ od grodziska. Badania archeologiczne potwierdziły istnienie w tym miejscu 12 warstw osadniczych (VIII – XIV w.).

Santok – wieża widokowa

Santok – widok na ujście Noteci do Warty

Santok – widok z mostu

Santok – widok na grodzisko

Historia

We wczesnym średniowieczu osada obronna oraz ważny gród piastowski o statusie kasztelanii. Pierwszym wspomnianym w 1231 roku kasztelanem był Paweł. Według kroniki Galla Anonima Santok stanowił klucz i strażnicę państwa polskiego, przedmiot walk z Pomorzanami i Brandenburgią. W 1365 roku panowie von Osten (Dobrogost, Arnold, Holryk i Bartold) złożyli hołd z Santoka królowi Kazimierzowi Wielkiemu. Po śmierci króla, opanowany przez Zakon Krzyżacki, a potem przez Brandenburgię.

Pomimo utraty Santoka Polska aż do rozbiorów zachowała tytuł kasztelanów santockich (w latach 1231-1793 było ich 61).

Kalendarium

• VII-VIII w. – pierwszy gród otoczony palisadą,
• poł. X w. – zniszczenie grodu w czasie walk Mieszka I z Pomorzanami,
• X w. – wzniesiono potężne obwarowania rusztowo-skrzyniowe,
• X-XI w. – powstaje umocnione podgrodzie,
• XI w. – na prawym brzegu Noteci Pomorzanie wznoszą gródek z fosą,
• 1097 – pierwsza wzmianka o Santoku w roczniku kapituły gnieźnieńskiej,
• XII w. – siedziba kasztelanii, ważny ośrodek administracyjny,
• 1266 – Santok opanowany przez margrabiów brandenburskich wchodzi w skład Nowej Marchii,
• 1278-1296 – przejściowo pod panowaniem Przemysła II,
• 1296 – ponownie w posiadaniu Brandenburgii,
• 1365-1370 – włączony do Korony przez Kazimierza Wielkiego,
• 1402-1454 – pod panowaniem Krzyżaków,
• 1455 – w posiadaniu Brandenburgii, upadek znaczenia Santoka,
• 1701 – w państwie pruskim,
• 1731 – w wyniku katastrofalnej powodzi Warta zmienia koryto, osada zostaje przeniesiona na prawy wyższy brzeg,
• 1724 – wzniesiono ryglowy kościół,
• 1820 – wielki pożar,
• 1854 – katastrofalna powódź niszczy część wsi,
• 1858 – w związku z koniecznością zajęcia terenu pod dotychczasowym kościołem z 1764r. pod budowę linii kolejowej, jej budowniczowie w l. 1857-58 wybudowali obecny kościół neogotycki,
• 1932-1934 – pierwsze badania archeologiczne grodu prowadzone przez Berlińskie Państwowe Muzeum Prehistoryczne,
• 1945 – Santok ponownie w Polsce,
• 1958-1965 – badania archeologiczne prowadzone przez Instytut Archeologii i Etnologii PAN,
• 1997 – uroczyste obchody 1300-lecia grodu,
• 1997-1999 – kontynuacja badań archeologicznych,
• 2005 – otwarcie Muzeum Grodu Santok
• 2007 – kontynuacja badań archeologicznych.

Zabytki

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są:

• kościół fil. pw. św. Józefa, neogotycki z 1858 r., na wyposażeniu późnogotycki krucyfiks z XVI w.
• dzwonnica wiejska, szachulcowa, z 1764 r.
• wieża widokowa, kamienna z XI w., XV w., 1936 r.

inne zabytki:

• grodzisko, średniowieczne, pierścieniowate
• domy szachulcowe, najstarszy z 1825 r.
• resztki umocnień południowej części odcinka Wału Pomorskiego (Die Pommernstellung) – Linii Noteci (Netzestellung) zachowały się na terenie Santoka.

Bibliografia

• Bohdan Kucharski, Informator Turystyczno-Krajoznawczy Województwa Gorzowskiego, Gorzów Wielkopolski, Urząd Wojewódzki w Gorzowie Wielkopolskim, 1998, ISBN 83-908511-1-3.
• J. Lewczuk, B. Skaziński (red.), Zabytki północnej części województwa lubuskiego, Zielona Góra – Gorzów Wielkopolski, Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Zielonej Górze, 2004, ISBN 83-921289-0-7.

Linki zewnętrzne

• Santok w „Słowniku historyczno-geograficznym ziem polskich w średniowieczu” Instytutu Historii PAN
• Santok, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 301 .
• Muzeum Grodu Santok