Tadeusz Jaworski (1910–1968)

Tadeusz Stanisław Jaworski

Bławat, Piskorz

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	12 września 1910 Przemyśl
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1968 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie II RP, Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, Armia Krajowa
Jednostki	3 Dywizja Piechoty (PSZ), batalion „Iwo”, pluton szturmowy na odcinku taktycznym „Bogumił”, batalion „Odwet II” Zgrupowania „Golski”
Stanowiska	oficer kompanii dyspozycyjnej, dowódca plutonu szturmowego, dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Tadeusz Stanisław Jaworski pseud.: „Bławat”, „Piskorz” (ur. 12 września 1910 w Przemyślu, zm. 17 listopada 1968 w Londynie) – oficer Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, kapitan piechoty rezerwy, cichociemny.

Życiorys

Był synem Stanisława i Marii z domu Błaszczyk. W 1931 roku zdał maturę ukończywszy Państwowe Gimnazjum w Sandomierzu. W latach 1931–1932 uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie albo Ostrowi Mazowieckiej. Później pracował jako urzędnik w Zakładach Górniczych w Starachowicach. Mieszkał w Warszawie.

We wrześniu 1939 roku służył w Delegaturze Sztabu Głównego przy DOKP Warszawa. W okresie od 28 września 1939 roku do stycznia 1940 roku był internowany w ZSRR. Udało mu się uciec i 21 stycznia 1940 roku przekroczył granicę polsko-węgierską. W lutym 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie służył w 8 Pułku Piechoty 3 Dywizji Piechoty. Po czerwcu 1940 roku przebywał w obozie pracy w nieokupowanej Francji. Po ucieczce z obozu 25 lutego 1943 roku przekroczył granicę francusko-hiszpańską i w marcu 1943 roku znalazł się w Wielkiej Brytanii. Odbył staż w oddziałach brytyjskich.

Po przeszkoleniu konspiracyjnym w dywersji został zaprzysiężony 23 września 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 4 na 5 maja 1944 roku w ramach operacji, którą dowodził kpt. nawig. Edward Bohdanowicz.

Po wybuchu powstania warszawskiego walczył w Śródmieściu Południowym jako oficer 2. kompanii batalionu „Iwo” (do 26 sierpnia), jako oficer kompanii dyspozycyjnej, do 2 września jako dowódca plutonu szturmowego na odcinku taktycznym „Bogumił”. 2 września był dwukrotnie ranny. Od 15 września walczył jako dowódca 3. kompanii batalionu „Odwet II” Zgrupowania „Golski”.

Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli niemieckiej. 11 maja 1945 roku znalazł się w Wielkiej Brytanii, gdzie się osiedlił.

Awanse

• starszy strzelec podchorąży – 3 maja 1932 roku;
• kapral – 11 sierpnia 1932 roku;
• podporucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1935 roku;
• porucznik – 28 czerwca 1944 roku, ze starszeństwem od 5 maja 1944 roku;
• kapitan –

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie.

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 89–90. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 329. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny, 1982, s. 214–215.