Franciszek Placidi: Różnice pomiędzy wersjami

Franciszek Placidi
Data i miejsce urodzenia	między 1710 a 1715 ; Rzym
Data i miejsce śmierci	1782 ; Kozienice
Narodowość	włoska
Dziedzina sztuki	architektura
Epoka	barok
	Ważne dzieła
	przebudowa kaplicy Lipskich; Kościół św. Bartłomieja w Morawicy; Pałac w Wolborzu;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 01:37, 24 kwi 2020

Franciszek Placidi, wł. Francesco Placidi (ur. między 1710 a 1715 w Rzymie, zm. w 1782 w Kozienicach)^[1] – włoski architekt i rzeźbiarz, z pochodzenia rzymianin, jeden z największych twórców późnego baroku.

W latach 1738–1740 przebywał w Dreźnie, gdzie kierował budową Hofkirche. W 1742 przybył do Polski, gdzie otrzymał posadę architekta królewskiego. W 1750 otrzymał tytuł szlachecki. Zmarł w 1782, który to rok uznawany jest za koniec epoki baroku w Polsce.

Twórczość

1738–1740: współudział przy budowie Hofkirche w Dreźnie;
1742: pałac w Grabkach Dużych;
1742: Pałac Larischa w Krakowie dla Stefana Jordana
1743–1746: przebudowa kaplicy Lipskich na Wawelu;
1743–1748: kościół św. Bartłomieja w Morawicy^[2];
1744: przebudowa kamienicy Kołłątajowskiej przy ul. św. Jana w Krakowie;
1752–1773: kościół Trynitarzy (obecnie Bonifratrów) w Krakowie;
około 1750: rozbudowa pałacu w Prądniku pod Krakowem dla biskupa Andrzeja Załuskiego
1759–1760: fasada kościoła Pijarów w Krakowie;
1768–1773: przebudowa pałacu w Wolborzu;
1776–1778: pałac w Kozienicach.

Ponadto jest autorem licznych pomniejszych dzieł architektury świeckiej oraz małej architektury, takich jak liczne ołtarze w katedrze wawelskiej oraz w kościele Mariackim, kruchta zachodnia kościoła Mariackiego w Krakowie, nagrobki Michała Korybuta Wiśniowieckiego i Jana III Sobieskiego, kościół w Teofipolu, ołtarze główne w kościele benedyktynów w Tyńcu, kolegiacie w Dobrym Mieście i katedrze we Fromborku^[3] oraz wiele innych.

Przypisy

↑ Placidi Franciszek, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2010-10-06] .
↑ Sztuka Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1978, s. 392.
↑ Mariusz Karpowicz przypisuje autorstwo ołtarzy w Dobrym Mieście i Fromborku Antoniemu Solariemu, zob. Mariusz Karpowicz: Ołtarz główny katedry we Fromborku. Placidi czy Solari? w: Praxis atque theoria: studia ofiarowane profesorowi Adamowi Małkiewiczowi, Kraków 2006, s. 189-196.[1]

[1] Placidi Franciszek, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2010-10-06] .

[2] Sztuka Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1978, s. 392.

[3] Mariusz Karpowicz przypisuje autorstwo ołtarzy w Dobrym Mieście i Fromborku Antoniemu Solariemu, zob. Mariusz Karpowicz: Ołtarz główny katedry we Fromborku. Placidi czy Solari? w: Praxis atque theoria: studia ofiarowane profesorowi Adamowi Małkiewiczowi, Kraków 2006, s. 189-196.[1]

[1]

[2]

[3]

@@ Linia 28: / Linia 28: @@
 [[Plik:Church of Transfiguration, Kraków.jpg|thumb|Kościół Pijarów w Krakowie]]
 [[Plik:Nagrobek Michała Korybuta Wiśniowieckiego.jpg|thumb|Nagrobek [[Michał Korybut Wiśniowiecki|Michała Korybuta Wiśniowieckiego]]]]
-'''Franciszek Placidi''', [[język włoski|wł.]] Francesco Placidi (ur. między [[1710]] a [[1715]] w [[Rzym|Rzymie]], zm. w [[1782]] w [[Kozienice|Kozienicach]])<ref>{{encyklopedia PWN|id = 3957874|tytuł=Placidi Franciszek|data dostępu=2010-10-06}}</ref> – [[Włochy|włoski]] architekt i rzeźbiarz, z pochodzenia [[rzym]]ianin, jeden z największych twórców późnego [[barok]]u, tzw. [[eklektyzm (architektura)|eklektyzmu]].
+'''Franciszek Placidi''', [[język włoski|wł.]] Francesco Placidi (ur. między [[1710]] a [[1715]] w [[Rzym|Rzymie]], zm. w [[1782]] w [[Kozienice|Kozienicach]])<ref>{{encyklopedia PWN|id = 3957874|tytuł=Placidi Franciszek|data dostępu=2010-10-06}}</ref> – [[Włochy|włoski]] architekt i rzeźbiarz, z pochodzenia [[rzym]]ianin, jeden z największych twórców późnego [[barok]]u.
 W latach 1738–1740 przebywał w [[Drezno|Dreźnie]], gdzie kierował budową [[katedra Świętej Trójcy w Dreźnie|Hofkirche]]. W 1742 przybył do Polski, gdzie otrzymał posadę architekta królewskiego. W 1750 otrzymał tytuł [[szlachta|szlachecki]]. Zmarł w 1782, który to rok uznawany jest za koniec epoki baroku w Polsce.