Roberta Cowell

Roberta Cowell

Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1918 Croydon, Londyn
Data i miejsce śmierci	11 października 2011 (w wieku 93 lat) Hampton, Londyn
Zawód, zajęcie	Kierowca wyścigowy, lotniczka, przedsiębiorczyni
Narodowość	brytyjska
Alma Mater	University College London
Rodzice	Sir Ernest Marshall Cowell Dorothy Elizabeth Miller
Małżeństwo	Diana Margaret Zelma Carpenter (1941-1952; rozwiedzione)
Dzieci	2

{{Biogram infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = Nieznane pola: "podpis".

Hawker Typhoon FR IB numer EK427; maszyna używana przez 4 szwadron lotnictwa (marzec 1945)

Roberta Elizabeth Marshall Cowell (ur. 8 kwietnia 1918 w Croydon w Londynie, zm. 11 października 2011 w Hampton, tamże) – brytyjska pilotka RAF w trakcie II wojny światowej, kierowca wyścigowy oraz pierwsza znana transpłciowa kobieta, która przeszła operację korekty płci w Wielkiej Brytanii.

Wczesne życie

Roberta Cowell, początkowo urodzona jako Robert Marshall Cowell, była jednym z trojga dzieci majora-generała Sir Ernest Marshall Cowell’a (1886–1971) i Doroty Elizabeth Miller (1886–1962).

Roberta uczęszczała do Whitgift School{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: 2 oraz 3. w dzielnicy Croydon, gdzie została aktywną uczestniczką szkolnego klubu samochodowego wraz z Johnem Cunningham’em. Pod koniec nauki w Whitgift Roberta zwiedziła Belgię, Austrię i Niemcy wraz ze szkolnym przyjacielem w celu spełnienia jej pasji do kinematografii. Przez krótki czas była aresztowana przez niemiecką policję ze względu na nagrywanie nazistowskich robotników. Nakazano jej zniszczenie materiału, jednak Roberta niezauważenie oddała władzom nieużyty film.

W wieku 16 lat Roberta zaprzestała naukę i przez krótki czas pracowała w General Aircraft Limited jako praktykantka inżynierii lotnictwa, a następnie dołączyła do Royal Air Force i została Acting pilot officer{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: 2 oraz 3. na stażu 4 września 1936 roku. Cowell rozpoczęła swój trening pilota, jednak wkrótce została zwolniona ze względu na chorobę powietrzną.

W 1936 roku Roberta rozpoczęła studia inżynierskie w University College London. Wraz z nauką zaczęła ścigać się profesjonalnie samochodami, wygrywając na Land’s End Speed Trial w Riley. Początkowe doświadczenie zdobyła poprzez skradanie się do miejsca naprawy samochodów w Brooklands przebrana za mechanika i oferując wszystkim chętnym pomoc. Pod koniec roku 1939 Cowell posiadała trzy samochody oraz ścigała się w Grand Prix w Belgii.

II wojna światowa

28 grudnia 1940 roku Roberta została wezwana do Royal Army Service Corps jako podporucznik i w czerwcu 1941 roku poślubiła Dianę Margaret Zelma Carpenter (1917–2006), którą spotkała w trakcie studiów. Cowell przez krótki czas została przeniesiona do Islandii, a następnie dołączyła ponownie do RAF jako pilot.

Z początku operowała spitfire’a na linii frontu i przez krótki okres czasu jako instruktor pilotów. Od czerwca 1944 roku Roberta była częścią No. 4 dywizjonu RAF{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: 2, 3 oraz 4., który zajmował się powietrznym rekonesansem. W październiku tego roku jej dywizjon został przeniesiony do Antwerp, a spitfire’y zamieniono na samoloty myśliwskie Hawker Typhoon.

18 listopada 1944 roku samolot Roberty został postrzelony, na skutek czego jej silnik przestał działać. Cowell zdołała wylądować bezpiecznie i zawiadomić swojego kompana przed przybyciem żołnierzy niemieckich. Pilotka od razu próbowała dwukrotnie uciec, ale zaskutkowało to przeniesieniem jej głębiej w państwo niemieckie. Roberta spędziła kilka tygodni przepytywana odosobnieniu, a następnie przeniesiono ją do obozu jenieckiego Stalag Luft I.

Cowell pozostała więźniem na następne 5 miesięcy jej życia. Spędziła ten czas prowadząc lekcje z motoryzacji. W swojej biografii opisuje sytuacyjne zachowania seksualne wykazywane przez niektórych więźniów obozu i jej dyskomfort związany z sytuacją. Oferowano jej rolę kobiety w teatrze jenieckim, ale odmówiła ze względu na strach bycia postrzeganą jako homoseksualistka.

Około kwietnia 1945 czerwona armia zbliżała się do terenów obozu. Na początku niemiecki plan zakładał ewakuację, ale więźniowie zaprotestowali przeciwko przeprowadzce. Negocjacje pomiędzy dowodzącym amerykańskim oficerem i Komendantem obozu, strażnicy opuścili swoje stanowisko i nocą 30 kwietnia 1945. Dwa tygodnie później, pomiędzy 12 i 14 maja, więźniowie brytyjscy zostali przetransportowani z powrotem do ojczyzny przez samolot United States Army Air Forces.

Życie powojenne i diagnoza

Po demobilizacji zajmowała się wieloma przedsiębiorstwami aż do 1946. Stworzyła wtedy zespół wyścigowy, który uczestniczył w zawodach i konkursach w całej europie, w tym Brighton Speed Trials i Grand Prix na Rouen-Les-Essarts.

Jednak jej autobiografia opisuje je jako czasy załamania nerwowego Cowell. Chorowała na PTSD związany z przeżyciem wojny. Doświadczyła traumatycznego wspomnienia oglądając film Mine Own Executioner{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: 2 oraz 3., w którym główny bohater zostaje zestrzelony przez działo przeciwlotnicze lecąc Spitfirem.

W 1948 roku, Cowell przebywała w separacji ze swoją żoną. Cierpiała na depresję, szukała pomocy najlepszego, Freudowskiego psychiatry tamtych czasów, jednak była nieusatysfakcjonowana z pomocy jaką zaoferował. Sesje z kolejnym specjalistą, opisanym w jej biografii tylko jako, szkot z mniej ortodoksyjnym podejściem do swojej profesji, stopniowo ujawniały, że „nieświadomie byłam kobietą” i „moja kobieca strona, która całe moje życie była brutalnie tłumiona, była we mnie o wiele bardziej zakorzeniona niż myślałam”.

Operacja korekty płci

od 1950 Cowell brała duże ilości estrogenu, jednak nadal żyła jako mężczyzna. Postanowiła odszukać Michael Dillon{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: 2, 3 oraz 4. po przeczytaniu jego publikacji z 1946 Self: A Study in Endocrinology and Ethics. Dillon był Brytyjskim fizykiem i pierwszym trans mężczyzną, który poddał się falloplastyce. Praca zakładała, że każdy powinien mieć prawo do korekty płci aby żyć w ciele którego naprawdę pragnie. Dillon zgodził się przeprowadzić orchidektomię u Cowell. Ważna była sekretność zabiegu, gdyż wykonywanie go w Wielkiej Brytanii było nielegalne i żaden chirurg nie zgodził by się otwarcie jej przeprowadzić.

Następnie Roberta udała się do prywatnego ginekologa na Harley Street gdzie uzyskała dokument mówiący o tym, że jest ona osobą interpłciową. Umożliwiło to wprowadzenie zmian w jej akcie urodzenia gdzie zmieniono jej płeć na kobietę. 15 maja 1951 roku wykonano u niej waginoplastykę. Zabieg przeprowadził doktor Harold Gillies znany jako ojciec chirurgii plastycznej, przy asyście amerykańskiego chirurga Ralpha Millarda. Gilles operował Michaela Dillona, lecz waginoplastyka był nową procedurą, dotąd przetestowaną jedynie na zwłokach.

Życie po operacji

W 1954 roku jej oba przedsięwzięcia: firma inżynierska zajmująca się tworzeniem aut wyścigowych (Leacroft of Egham) i marka odzieżowa zostały zamknięte, a legalna korekta płci na kobietę uniemożliwiła jej dalsze uczestniczenie w wyścigach Grand Prix. Jednak w Marcu 1954 roku wiadomość o jej korekcie płci obiegła światowe media. W Wielkiej Brytanii jej historia została opublikowana w magazynie Picture Post, za co Cowell otrzymała 8000 funtów (odpowiednik 220,000 funtów w 2019 roku, biorąc pod uwagę inflację). Niedługo po tym opublikowana została jej autobiografia zarabiając 1500 funtów (41,400 funtów w 2019).

Nadal zmagała się z problemami finansowymi, ponieważ było jej trudno znaleźć zatrudnienie. W późniejszych latach wycofywała się życia publicznego, jednak nadal aktywnie brała udział w wyścigach samochodowych w Wielkiej Brytanii. Kontynuowała latanie samolotem i przelatała ponad 1600 godzin jako pilot.

Ostatnie lata życia i śmierć

Roberta ostatnie dwadzieścia jeden lata swojego życia spędziła samotnie, w jednym z mieszkań chronionych w Londyńskim Hampton. Przeprowadziła się tam w 1990 roku, po śmierci Lisy, swojej przyjaciółki z którą dotychczas mieszkała. Przez sąsiadów wspominana była jako zamknięta osoba szanująca swoją prywatność. Roberta nie zapominając o swojej pasji z przeszłości, pomimo swojej słabej sytuacji finansowej zawsze miała spore, drogie auto. Zmarła 11 października 2011 w wieku 93 lat. Na jej pogrzebie, który na jej prośbę został niepubliczny, pojawiło się sześć osób. Informacja o jej śmierci w mediach pojawiła się dwa lata później za sprawą artykułu w brytyjskim Independent w październiku 2013 roku.