Nogajskie ordy przednie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
lit. |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Ordy przednie.jpg|thumb|right|350px|[[Chanat Krymski]] i ordy przednie w II poł. [[XVII wiek]]u.]] |
[[Plik:Ordy przednie.jpg|thumb|right|350px|[[Chanat Krymski]] i ordy przednie w II poł. [[XVII wiek]]u.]] |
||
'''Ordy przednie''' ('' |
'''Ordy przednie''' (''Nogajcy'', ''Nogajowie'') – [[nomada|koczownicze]] plemiona [[Nogajowie|Nogajów]] osiedlane od 1430 roku przez [[Chanat Krymski|Chanów Krymskich]] na stepach wybrzeża [[Morze Czarne|Morza Czarnego]], od [[Perekop]]u, przez południową [[Ukraina|Ukrainę]], [[Besarabia|Besarabię]] i [[Bułgaria|Bułgarię]] aż do [[Warna|Warny]]. Formalnie podlegali [[Lista chanów krymskich|Chanowi Krymskiemu]] ([[Jedysan]], okolice [[Oczaków|Oczakowa]]) lub [[sułtan]]owi tureckiemu ([[Budziak]], [[Dobrudża]]), władza chańska czy sułtańska nad nimi była tylko nominalna. |
||
{{Main|Wojskowość Tatarów}} |
{{Main|Wojskowość Tatarów}} |
||
Jako stuprocentowi [[nomada|koczownicy]] stali na niższym poziomie rozwoju społecznego nawet od Tatarów krymskich zajmujących się hodowlą. Mieszkali w namiotach (jurtach) przenosząc się z miejsca na miejsce za pomocą dwukołowych wózków ciągniętych przez woły lub wielbłądy. Podobno w czasie głodów zdarzały się u nich przypadki ludożerstwa. |
Jako stuprocentowi [[nomada|koczownicy]] stali na niższym poziomie rozwoju społecznego nawet od Tatarów krymskich zajmujących się hodowlą. Mieszkali w namiotach (jurtach) przenosząc się z miejsca na miejsce za pomocą dwukołowych wózków ciągniętych przez woły lub wielbłądy. Podobno w czasie głodów zdarzały się u nich przypadki ludożerstwa. |
Wersja z 18:54, 30 gru 2011
Ordy przednie (Nogajcy, Nogajowie) – koczownicze plemiona Nogajów osiedlane od 1430 roku przez Chanów Krymskich na stepach wybrzeża Morza Czarnego, od Perekopu, przez południową Ukrainę, Besarabię i Bułgarię aż do Warny. Formalnie podlegali Chanowi Krymskiemu (Jedysan, okolice Oczakowa) lub sułtanowi tureckiemu (Budziak, Dobrudża), władza chańska czy sułtańska nad nimi była tylko nominalna.
- Osobny artykuł:
Jako stuprocentowi koczownicy stali na niższym poziomie rozwoju społecznego nawet od Tatarów krymskich zajmujących się hodowlą. Mieszkali w namiotach (jurtach) przenosząc się z miejsca na miejsce za pomocą dwukołowych wózków ciągniętych przez woły lub wielbłądy. Podobno w czasie głodów zdarzały się u nich przypadki ludożerstwa.
Podstawa gospodarki była hodowla koni, wielbłądów, bydła i owiec. Ze zbóż znali tylko proso. Handel niewolnikami - jasyrem był podstawą pomyślności. Niektórzy bogaci handlarze niewolników z tureckich i krymskich miast sami organizowali i ekwipowali Nogajów, żeby zapewnic sobie dostawy ludzi w czasach pokoju.
Spośród ord przednich mozna wydzielić grupy:
- orda budziacka (białogrodzka) zajmowała tereny Budziaku,
- orda jambolucka (oczakowska) zamieszkiwała okolice Oczakowa,
- orda dobrudzka (jedykulska) w Dobrudży,
- orda jedysańska (odłam Małej Ordy Nogajskiej, powstałej dopiero po 1720 roku) w Jedysanie.
Liczebność ordy budziackiej wynosiła około 20 000, dobrudzkiej – 12 000, oczakowskiej – 15 000.
Najaktywniejsi pod względem najazdów byli Nogaje z Budziaku, swoistej tureckiej „ukrainy” zrzeszającej oprócz Tatarów również zbiegów, ludzi wyjętych spod prawa i inny przestępczy, burzliwy element. Do wypraw organizowanych przez nich często dołączały i inne ordy. Chętnie uczestniczyli w wyprawach wojennych Turków interweniujących w Polsce, Mołdawii, Wołoszczyźnie, w Siedmiogrodzie ze względu na spodziewane duże łupy i jasyr.
Najbardziej znanym wodzem ord przednich był Kantymir Murza.
Po wojnie krymskiej część ludności mieszkająca nad Morzem Czarnym przeniosła się do Turcji.
Zobacz też
Bibliografia
- Leszek Podhorodecki: Tatarzy. Od Czyngis-chna do XX wieku. Warszawa: Bellona, 2010, s. 158. ISBN 978-83-11-11801-0.
- Leszek Podhorodecki: Chanat krymski. Warszawa: Książka i Wiedza, 1987, s. 49-50, 60, 249. ISBN 83-05-11618-2.
- Janusz Pajewski: Buńczuk i koncerz. Z dziejów wojen polsko-tureckich. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1983, s. 46, 107. ISBN 83-214-0336-0.
- Piotr Borawski: Tatarzy w dawnej Rzeczypospolitej. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1986. ISBN 83-86667-50-9.
- Dariusz Skorupa: Stosunki polsko-tatarskie 1595-1623. Warszawa: PAN, 2004, s. 22-26. ISBN 83-89729-05-9.
- Tadeusz Jasiński: Przerwany Hejnał. Kraków: KAW, 1988, s. 71. ISBN 978-83-03-02041-2.