Dolina Ciężka

Ciężki Staw: widok z progu dzielącego dolinę

Dolina Ciężka i wysoka ściana stawiarska u jej wylotu

Dolina Ciężka, widok z podejścia na Polski Grzebień

Widok na Dolinę Ciężką ze szlaku na Rysy

Dolina Ciężka, dawniej Dolina Czeska (słow. Ťažká dolina, Česká dolina, niem. Böhmischseetal, Verborgenes Tal, węg. Cseh-tavi-völgy, Rejtett-völgy) – niewielka dolina zawieszona położona w Tatrach Wysokich na terenie Słowacji.

Opis

Wraz ze swoim bocznym odgałęzieniem Dolinką Spadową (Spádová dolinka) ma długość ok. 2,0 km i powierzchnię ok. 2,5 km². Należy do systemu Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina), odchodzi od niej w kierunku południowo-zachodnim na wysokości Polany pod Wysoką (Poľana pod Vysokou) i oddzielona jest od Doliny Białej Wody 300-metrowej wysokości ścianą stawiarską. W dolnym piętrze Doliny Ciężkiej znajduje się Ciężki Staw (Ťažké pleso), położony na wysokości 1612 m n.p.m. Wypływający z niego Ciężki Potok (Ťažký potok) opadając w kierunku Doliny Białej Wody tworzy Ciężką Siklawę (Ťažký vodopád) o wysokości ok. 100 m – najwięcej w Tatrach. W górnym tarasie Doliny Ciężkiej, wśród osuwiska skalnych głazów, na wysokości ok. 1760 m n.p.m. leży Zmarzły Staw pod Wysoką (Zmrzlé pleso). Wypływający z niego potok spada kaskadą zwaną Zmarzła Siklawa (Zmrzlý vodopád). Najwyżej położone piętro Doliny Ciężkiej zajmuje kocioł Dolinki Spadowej, oddzielają go ściany Ciężkiej Turni (Ťažká veža, 2254 m), najwyższego szczytu w bocznej grani odchodzącej od Niżnich Rysów (Malé Rysy, Nižné Rysy).

Dawniej dolina była wypasana przez pasterzy z Doliny Białej Wody. Nie mieli oni jednak tutaj szałasu, w razie potrzeby korzystali z naturalnych koleb.

Topografia

Dolina Ciężka wraz z Doliną Spadową graniczą:

• od wschodu z Doliną Kaczą (Kačacia dolina), rozdziela je odchodząca od Małego Ganku (Malý Ganek) w kierunku północnym Pusta Grań (Pustý hrebeň) z Kaczą Turnią (Kačacia veža) i Gankową Strażnicą (Pustá stráž),
• od południa z dolinami należącymi do systemu Doliny Złomisk (Zlomisková dolina):
  • od południowego wschodu z Dolinką Rumanową (Rumanova dolinka), rozdziela je główna grań Tatr od szczytu Ganek (Gánok) do Wysokiej (Vysoká),
  • od południowego zachodu z Dolinką Smoczą (Dračia dolina), rozdziela je odcinek głównej grani od Wysokiej do Ciężkiego Szczytu (Ťažký štít),
• od zachodu:
  • z należącą do systemu Doliny Mięguszowieckiej (Mengusovská dolina) – Doliną Żabią, rozdziela je odcinek głównej grani od Ciężkiego Szczytu do Rysów,
  • leżącą na terenie Polski Doliną Rybiego Potoku, rozdziela je boczna grań Rysów z szczytami: Niżnie Rysy, Spadowa Kopa i Żabi Szczyt Wyżni (Veľký Žabí štít),
• od północy z Doliną Żabich Stawów Białczańskich (Žabia Bielovodská dolina), rozdziela je masyw Młynarza (Mlynár).

Nazewnictwo

Pierwotnie dolina nazywała się Ciężkie lub Do Ciężkiego. Nazwa ta pochodzi od tego, że pasterzom z Doliny Białej Wody ciężko było wraz z owcami wspiąć się do tej doliny przez stromą, 300-metrowej wysokości ścianę stawiarską. Potem okoliczna ludność używała nazwy Dolina Ciężka. Przez turystów i taterników została ona zniekształcona na błędną nazwę Dolina Czeska. Ta nazwa i jej tłumaczenia obcojęzyczne utrzymywały się długo, również w piśmiennictwie i na mapach. Dopiero po II wojnie światowej w wyniku żądań ludności Jaworzyny Tatrzańskiej, którzy cały czas używali nazwy Dolina Ciężka, przywrócono dawną, prawidłową nazwę.

Turystyka

Od około 1860 r. dolinę zaczęli z rzadka odwiedzać polscy turyści, jako pierwszych znanych wymienia się Edwarda Homolacsa juniora i ks. Józefa Stolarczyka wraz z towarzyszami i przewodnikiem Jędrzejem Walą młodszym (ok. 1860). Zimą pierwszy był tutaj Zbigniew Korosadowicz 9 kwietnia 1931 r.

Obecnie dolina znajduje się na obszarze TANAP-u i nie prowadzi do niej żaden ze znakowanych szlaków turystycznych. Możliwe jest jednak przejście w towarzystwie przewodnika na przełęcz Wagę (Váha) nieoznaczoną drogą poprowadzoną wzdłuż brzegu Zmarzłego Stawu. Dolina Ciężka od lat była miejscem licznych wspinaczek. Do niej schodzi wysoka (300 m) ściana Galerii Gankowej (Gánkova Galéria), którą poprowadzono wiele dróg o różnej skali trudności.

Bibliografia

1. Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.brak strony w książce
2. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IX. Waga – Szarpane Turnie. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992.brak strony w książce
3. Tatry Wysokie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.brak strony w książce