Stanisław Solecki (podpułkownik)
| |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 maja 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 września 1956 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Stanisław Solecki[a] (ur. 6 maja 1896[2] we Lwowie, zm. 27 września 1956 we Wrocławiu) – żołnierz Legionów Polskich, armii austriackiej, podpułkownik Wojska Polskiego i Armii Krajowej. Uczestnik I wojny światowej, II powstania śląskiego, wojny polsko–bolszewickiej i II wojny światowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się we Lwowie 6 maja 1896 w rodzinie Antoniego i Marii z. d. Borowska[3]. W gimnazjum wstąpił do Legionów Polskich, był żołnierzem w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie w II Brygadzie Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym z racji pochodzenia wcielony w lipcu 1917 do armii austriackiej.
Od listopada 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim, w szeregach 5 pułku piechoty. W czasie od października 1919 do września 1920 oddelegowany na Górny Śląsk, gdzie brał udział w II powstaniu śląskim. Następnie od września 1920 w Dowództwie 6 Armii walczył na froncie wojny polsko-bolszewickiej. We wrześniu 1920 pełnił służbę w dywizjonie karabinów maszynowych jazdy[4]. Wziął udział w walkach 5 pułku ułanów i został później umieszczony wśród kawalerów Orderu Virtuti Militari tego oddziału[5].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1239. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W 1923 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie pozostając oficerem nadetatowym 49 pułku piechoty[7]. W następnym roku wrócił do macierzystego 49 pp w Kołomyi[1]. W 1928 w DOK VIII w Toruniu[8]. We wrześniu 1933 został przeniesiony z 51 pułku piechoty w Brzeżanach do DOK V w Krakowie[9]. W marcu 1939 pełnił służbę w 74 pułku piechoty w Lublińcu na stanowisku dowódcy I batalionu[10].
W kampanii wrześniowej 1939 walczył, jako dowódca III batalionu 146 pułku piechoty[11]. Podczas okupacji niemieckiej należał do Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej aż do momentu jej rozwiązania w styczniu 1945. Został aresztowany przez UB w kwietniu 1949, a następnie skazany na karę 15 lat więzienia. Przebywał w nim sześć lat. W 1955 został z niego zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Zmarł w 1956 we Wrocławiu, pochowany na Cmentarzu Osobowickim[12].
Stanisław Solecki był żonaty z Wandą Rybicką, z którą miał dwoje dzieci[3].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1043[3][4]
- Krzyż Niepodległości (15 czerwca 1932)[13][14]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[15][16]
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[17]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[18][15][3]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 242, 359.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 22, tu 9 stycznia 1897.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 139.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 grudnia 1921 roku, s. 1606.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 44.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 58.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 81, 263, 415.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 129, 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 195.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 636.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 345.
- ↑ Stanisław Solecki - dane o grobie [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2023-10-07].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 331.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 139, tu trzykrotnie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 24 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku ułanów zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ludzie urodzeni we Lwowie
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 5 Pułku Ułanów Zasławskich
- Oficerowie 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty
- Oficerowie Armii Krajowej
- Pochowani na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu
- Uczestnicy II powstania śląskiego
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1896
- Więźniowie polityczni w Polsce Ludowej 1944–1956
- Zmarli w 1956