Stanisław Kulbicki

Stanisław Teodor Kulbicki

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1902 Serokomla
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1918–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	22 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Stanisław Teodor Kulbicki (ur. 1 kwietnia 1902 w Serokomli, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, osadnik wojskowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w Serokomli, w powiecie łukowskim, w rodzinie Waleriana i Apolonii z Machczyńskich. Przed I wojną światową, w latach 1912–1914, uczęszczał do gimnazjum w Warszawie. W latach 1916–1918 uczył się w gimnazjum w Łukowie, ukończył wojskowe kursy maturalne w Wilnie. Od 1917 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. W 1920 roku służył w 22 pułku piechoty, w szeregach którego walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1921 roku ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Następnie został przydzielony do 2 pułku piechoty Legionów w Pińczowie. W 1927 roku został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1927 roku. W październiku 1931 został przeniesiony do Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 w Koninie. 22 lutego 1934 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 108. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W grudniu 1934 został przeniesiony do 22 pp w Siedlcach. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w 22 pp na stanowisku dowódcy 4. kompanii.

W 1939 został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 9 Dywizji Piechoty.

Stanisław Kulbicki w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w wykazie, poz. 1508.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Awanse

• podporucznik (1925)
• porucznik (1927)
• kapitan (1934)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1304 (28 lutego 1921)
• Krzyż Walecznych
• Medal Niepodległości (2 sierpnia 1931)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
• Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.