Stefan Kijak

Stefan Kijak
	pułkownik
Pełne imię i nazwisko	Stefan Wawrzyniec Kijak
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1893 ; Regów Stary
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 1957 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	3 pułk piechoty; II Korpus Polski; II batalion telegraficzny
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Stefan Wawrzyniec Kijak (ur. 10 sierpnia 1893 w Regowie Starym, zm. 15 sierpnia 1957 w Warszawie) – żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Wawrzyńca i Jadwigi z Hertzów. Absolwent gimnazjum w Bochni. Student Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie^[1].

W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do II batalionu 3 pułku piechoty. W listopadzie 1915 pod ogniem do końca obsługiwał centralę telefoniczną na stacji kolejowej Rafajłowa, w ostatniej chwili zniszczył ją i wycofał się zabierając część sprzętu telefonicznego. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1917 ukończył szkołę oficerską w Zegrzu i kurs oficerów telegraficznych w Warszawie. W składzie II Korpusu Polskiego walczył pod Rarańczą. Pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozach Gustrow i Lamsdorf, później w Grafenort^[1].

Zwolniony, wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego będąc wtedy w stopniu sierżanta. Otrzymał przydział do II batalionu telegraficznego w Puławach. We wrześniu 1920 skierowany do służby w Centralnych Zakładach Wojsk Łączności. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Od 1927 pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1934 został kierownikiem Działu Personalnego w Kierownictwie Zaopatrzenia Wojsk Łączności^[2]. W marcu 1937 mianowany pułkownikiem, a w październiku przeniesiony na stanowisko II zastępcy dowódcy wojsk łączności^[2].

W okresie kampanii wrześniowej był I zastępcą dowódcy wojsk łączności. Po klęsce wojsk polskich, przez Rumunię przedostał się do Francji i w maju 1940 został komendantem Ośrodka Zapasowego Oficerów w Lucon. Od czerwca 1940 do stycznia 1944 był zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Wojsk Łączności w Kinross, a do końca 1946 jego komendantem^[2]. W 1947 powrócił do kraju.

Zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A30-II półkole-9)^[3].

Żonaty z Janiną Wojda, miał synów: Jacka (ur. 1924) i Krzysztofa (ur. 1931)^[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7367
Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[4]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[2]
Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1933)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Polak (red.) 1991 ↓, s. 65.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Polak (red.) 1991 ↓, s. 66.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.

[CITEREFPolak_(red.)199165-1] Polak (red.) 1991 ↓, s. 65.

[CITEREFPolak_(red.)199166-2] Polak (red.) 1991 ↓, s. 66.

[3] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[4] M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[5] M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]