Stroncjanit
 |
Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
Strontianit |
|---|---|
| Skład chemiczny |
węglan strontu (SrCO3) |
| Twardość w skali Mohsa |
3,5 |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
niewyraźna |
| Układ krystalograficzny |
rombowy[1] |
| Gęstość minerału |
3,76 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
bezbarwny, biały, żółtawy, zielonawy[1] |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty, tłusty |
Stroncjanit (strontianit) – minerał z gromady węglanów. Należy do grupy minerałów bardzo rzadkich. Nazwa pochodzi od miejscowości Strontian w Szkocji, gdzie minerał ten został odkryty.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Tworzy kryształy igiełkowe, słupkowe, tabliczkowe. Często wykazuje zbliźniaczenia. Spotykany jest w formie skupień zbitych, ziarnistych, pręcikowych. Tworzy roztwory stałe z aragonitem, cerusytem, witerytem. Jest kruchy, przezroczysty, w świetle ultrafioletowym wykazuje niebieską fluorescencję. Wzrost temperatury powoduje w nim termoluminescencję. Rozpuszcza się i burzy w kwasie solnym. Zawarty w minerale stront zabarwia płomień na karminowo.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest typowym minerałem strefy hydrotermalnej[1], powstaje ze stopu resztkowego pozostałego po utworzeniu się granitów i pegmatytów. Współwystępuje z kalcytem, barytem, celestynem – bardzo często tworzy z nim pseudomorfozy oraz galenitem. Bywa znajdowany w złożach siarki.
Miejsca występowania:
- Na świecie: Austria, Wielka Brytania, Niemcy – Saksonia[1], Północna Nadrenia, Meksyk, USA – Kalifornia.
- W Polsce: spotykany w złożach siarki rodzimej w okolicach Tarnobrzega i serpentynitach na Dolnym Śląsku.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- ważna ruda strontu,
- ma znaczenie naukowe i kolekcjonerskie,
- używany do produkcji ogni sztucznych (zabarwia płomień),
- używany przy produkcji cukru (do rafinacji),
- używany przy produkcji szkła optycznego.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Leksykon Przyrodniczy. Minerały i kamienie szlachetne. Horyzont, 2002.
- O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały. Świat Książki, 1996.
- W. Heflik, L. Natkaniec-Nowak: Minerały Polski. Antykwa, 1998.
- W. Schumann: Minerały świata. Alma-Press, 2003.
- J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały. Multico, 1997.