Szczyt NATO w Londynie 1990
| |||
| Organizacja | |||
|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||
| Data |
5–6 lipca 1990 | ||
| Uczestnicy | |||
| |||
Szczyt NATO w Londynie – 11. szczyt NATO zorganizowany w Londynie w dniach 5–6 lipca 1990.
W czasie 11 szczytu NATO wypracowano porozumienia dotyczące rozwoju współpracy politycznej i wojskowej z krajami Europy Środkowo-Wschodniej, w tym nawiązania regularnej współpracy dyplomatycznej[1].
Postanowienia szczytu[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu obrad szczytu opublikowano Deklarację londyńską o transformacji Sojuszu Północnoatlantyckiego[2][3][a]. Deklaracja była dokumentem wstępnym do gruntownych przekształceń w NATO i stanowiła podstawę jego dalszego rozwoju. Przyczyniła się także do opracowania i rozwoju nowej koncepcji strategicznej[4].
Według uczestników Szczytu, Europejczycy wybierali wolność i pokój i w ten sposób zadecydowali o własnym losie. Pakt Północnoatlantycki winien pozostać sojuszem obronnym i bronić terytorium wszystkich swoich członków. Sojusz musi dostosować się do zmieniającej się sytuacji międzynarodowej i zainicjować takie zmiany, by stawić czoła nowym wyzwaniom. Podkreślono, że NATO musi się stać instytucją, w której Europejczycy, Kanadyjczycy i Amerykanie będą ze sobą współpracować zarówno w zakresie wspólnej obrony, ale także na rzecz budowy nowego partnerstwa ze wszystkimi narodami Europy[2][5].
Członkowie Sojuszu oświadczyli, że państwa Układu Warszawskiego nie są już ich przeciwnikami. Zaproszono rządy ZSRR, Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej, Republiki Węgierskiej, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Ludowej Bułgarii i Rumunii do odwiedzenia kwatery głównej NATO. Podkreślono, że konieczne są porozumienia w zakresie kontroli zbrojeń, a priorytet nadano Traktatowi o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie CFE[2][6].
Sojusz Północnoatlantycki zaznaczył, że dla zapewnienia pokoju, w tak dynamicznie zmieniającej się sytuacji, musi zachować odpowiednią proporcję sił nuklearnych i konwencjonalnych. Zapowiedziano znaczące zmniejszenie roli taktycznych systemów nuklearnych krótkiego i bliskiego zasięgu. W kontekście planów obrony i kontroli zbrojeń zapowiedziano opracowanie nowej strategii wojskowej. Duże nadzieje wiązano z rolą Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Zaproponowano, aby uczestnicy paryskiego szczytu KBWE zdecydowali, w jaki sposób można stworzyć forum szerszego dialogu politycznego w bardziej zjednoczonej Europie[2][7].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ London Declaration on a Transformed North Atlantic Alliance Issued by the Heads of State and Government participating in the meeting of the North Atlantic Council.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 136.
- ↑ a b c d NATO Summit Declaration ↓, London 1990.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 255.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 138.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 136–137.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 137.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 137–138.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Zarychta: Szczyty i sesje NATO platformą współpracy państw członkowskich. Gdynia: Akademia Marynarki Wojennej, 2020. ISBN 978-83-957735-7-0.
- London Declaration On A Transformed North Atlantic Alliance Issued by the Heads of State and Government participating in the meeting of the North Atlantic Council. NATO, 1990-07-06. [dostęp 2023-06-02]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- NATO Update, 1990 Summary
- Defence Planning Committee, Brussels 22-23 May 1990 – Final Communiqué. Chairman: Manfred Wörner
- Opening Statement to the NATO Summit Meeting. Speech by Secretary General, Manfred Wörner; London, 5 July 1990
- North Atlantic Council Brussels 17-18 Dec. 1990 – Final Communiqué. Chairman: Manfred Wörner
- NATO Archives online – 1990 Summit: a turning point in 'East-West' relations
