Szczyt NATO w Madrycie 2022

Szczyt NATO w Madrycie 2022
Madrid NATO Summit 2022
Organizacja	NATO
Miejscowość	Madryt
Data	29–30 czerwca 2022
Uczestnicy	Przywódcy państw NATO
Szczyt NATO ; w Brukseli; (24 marca 2022)	Szczyt NATO ; w Wilnie; (11-12 lipca 2023)
brak współrzędnych
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Szczyt NATO w Madrycie – 35. szczyt NATO zorganizowany w Madrycie w dniach 29–30 czerwca 2022.

35 szczyt NATO odbył się w 40. rocznicę wstąpienia Hiszpanii do NATO. Spotkanie odbyło się kilka miesięcy po inwazji Rosji na Ukrainę.

W szczycie, oprócz szefów państw i rządów NATO, wzięły udział też delegacje Australii, Austrii, Finlandii, Gruzji, Japonii, Republiki Korei, Nowej Zelandii, Szwecji i Ukrainy, a także przedstawiciele Jordanii, Mauretanii oraz Bośni i Hercegowiny. W spotkaniu wzięli udział także przewodniczący Rady Europejskiej i przewodnicząca Komisji Europejskiej.

Postanowienia szczytu[edytuj | edytuj kod]

Zasadniczym tematem szczytu w Madrycie była agresja Rosji przeciw Ukrainie i jej konsekwencje. Omawiano bieżące wsparcie dla Kijowa, wpływ radykalnie zmienionej sytuacji bezpieczeństwa w Europie na Sojusz Północnoatlantycki i długoterminową adaptację NATO do aktualnych zagrożeń i wyzwań^[1].

Po zakończeniu obrad szczytu opublikowano Deklarację Szczytu NATO w Madrycie'^[2]^[3]. W Deklaracji szefowie państw i rządów zwrócili uwagę na moment krytyczny w dziedzinie bezpieczeństwa międzynarodowego na kontynencie europejskim, jakim stał się wybuch pełnoskalowej wojny rosyjsko-ukraińskiej. Potępiono Rosję, której działania podważają w sposób zasadniczy międzynarodowe bezpieczeństwo i stanowią naruszenie prawa międzynarodowego. Odnotowano akty okrucieństwa, które spowodowały masowe przemieszczanie się ludności i humanitarną katastrofę. Uznano, że Rosja doprowadziła celowo do pogłębienia kryzysu żywnościowego i energetycznego, który dotknął miliardy ludzi na całym świecie. Wezwano Rosję do natychmiastowego zaprzestania wojny i wycofania wojsk z Ukrainy. Uznano też Białoruś za stronę konfliktu.
W dalszej części przypomniano, że NATO jest sojuszem obronnym, nie stanowi zagrożenia dla żadnego państwa i pozostaje podstawą kolektywnej obrony oraz zasadniczym forum konsultacji w dziedzinie bezpieczeństwa^[2]^[3]. Uznano, że najważniejszym i bezpośrednim zagrożeniem dla bezpieczeństwa Sojuszu jest Federacja Rosyjska^[4]. Jako zagrożenie wymieniono terroryzm we wszystkich jego formach i przejawach. Jako zagrożenie wymieniono też ataki cybernetyczne oraz inne działania hybrydowe i asymetryczne, a także złośliwe wykorzystanie nowych technologii. Jako destabilizację przestrzeni międzynarodowej uznano też niekontrolowaną migrację i przemyt ludzi^[2]^[3].

W deklaracji ogłoszono między innymi następujące decyzje^[2]^[3]:

Zatwierdzenie nowej koncepcji strategicznej, która ma przystosować Sojusz do zagrożeń ze strony Rosji i nasilającej się rywalizacji z Chinami^[5]^[6]. Opisano w niej środowisko bezpieczeństwa, potwierdzono wartości i wskazano kluczowy cel NATO, czyli zapewnienie kolektywnej obrony w oparciu o podejście 360°. Przywołano trzy kluczowe zadania sojusznicze: odstraszanie i obronę, zapobieganie kryzysom oraz bezpieczeństwo kooperatywne^[2]^[3].
Zobowiązano się do intensyfikacji poparcia politycznego i praktycznego na rzecz Ukrainy, w tym przyspieszenie dostaw nieśmiercionośnego sprzętu obronnego. W dłuższej perspektywie zdecydowano się na pomoc Ukrainie w powojennej odbudowie i w przeprowadzeniu reform.
Sojusznicy zobowiązali się do rozmieszczenia na wschodniej flance NATO dodatkowych sił, które w razie potrzeby zostaną powiększone z istniejących batalionowych grup bojowych do jednostek wielkości brygady.
Pozytywnie oceniono współpracę między państwami ramowymi a państwami przyjmującymi w zakresie wzmocnienia sił oraz dowodzenia i kontroli jak również tworzenia struktur na poziomie dywizji.
Uznano, że odporność jest narodową odpowiedzialnością i zbiorowym zobowiązaniem. Jej poziom zapewniony zostanie poprzez zapewnienie niezawodnych dostaw energii dla krajowych sił zbrojnych, obronę przed zagrożeniami cybernetycznymi i hybrydowymi oraz wzmocnienie interoperacyjności.
Zapowiedziano utworzenie Akceleratora Innowacji Obronnych^[7] i uruchomienie wielonarodowego Funduszu Innowacji^[8].
Zatwierdzono strategię, która wprowadza lotniczy System Wczesnego Ostrzegania i Kontroli (AWACS) nowej generacji.
W ramach polityki otwartych drzwi zaproszono Finlandię i Szwecję do członkostwa w NATO, a także pozytywnie oceniono zawarcie trójstronnego memorandum między Turcją, Finlandią i Szwecją w tej sprawie.
W zakresie sojuszniczych wydatków na obronę potwierdzono zobowiązania zawarte w artykule 3 traktatu waszyngtońskiego. Zapowiedziano zwiększenie krajowych wydatków na obronę i wspólne finansowanie NATO^[2]^[3].