Władysław Korsak

Władysław Korsak
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1890 ; Sławuta, gubernia wołyńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 1949 ; Nowy Jork, Nowy Jork, USA
	Wojewoda stanisławowski
Okres	od 18 grudnia 1926; do 12 września 1927
Poprzednik	Aleksander Des Loges
Następca	Aleksander Morawski
	Wojewoda kielecki
Okres	od 21 października 1927; do 18 lutego 1930
Poprzednik	Adam Kroebl (p.o.)
Następca	Jerzy Paciorkowski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Korsak (ur. 23 grudnia 1890 w Sławucie na Wołyniu, zm. 30 grudnia 1949 w Nowym Jorku) – polski działacz państwowy, wojewoda stanisławowski i kielecki, wiceminister spraw wewnętrznych, wolnomularz^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Augustyna Stefana (1860–1930) i Władysławy z Ostaniewiczów (1869–1939). Miał braci: Olgierda, Zygmunta i Edmunda. Uczęszczał do państwowego gimnazjum realnego w Równem, następnie studiował w Kijowie, w Instytucie Leśnym i na Politechnice. W czasie studiów działał w polskich organizacjach młodzieżowych Kijowa („Korporacja”. Młodzież Postępowo-Niepodległościowa „Filarecja”. Związek Walki Czynnej). W 1908 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcji Rewolucyjnej. W 1913 został aresztowany i zesłany do Witebska. Od 1917 pracował w polskich instytucjach przy Ukraińskiej Centralnej Radzie w Kijowie, opowiadając się za współpracą z bolszewikami. Był radnym Kijowa.

Od 1918 pracował w polskiej administracji państwowej. Był starostą w Radzyminie, naczelnikiem wydziału samorządowego w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim, wicewojewodą warszawskim (1926). Po przewrocie majowym został wojewodą stanisławowskim (1926–1927), a następnie kieleckim (1927–1930). W lutym 1930 przeszedł na stanowisko dyrektora departamentu samorządowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, a w grudniu t.r. został podsekretarzem stanu (wiceministrem) w tym resorcie, gdzie nadzorował sprawy samorządowe. Funkcję wiceministra pełnił do 1939.

Był prezesem Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej w Warszawie, członkiem zarządu Polskiego Banku Komunalnego, członkiem rady nadzorczej Banku Gospodarstwa Krajowego. Od 1939 przebywał na emigracji, w 1941 osiadł na stałe w USA, gdzie działał w środowisku uchodźców.

Był żonaty z Haliną Marią z Gołębiowskich (1899−1976) − prawnika, socjologa i psychologa, z którą miał syna Tadeusza Zbigniewa.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)^[2]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1928)^[3]
Krzyż Niepodległości (22 grudnia 1931)^[4]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)^[5]
Złoty Wawrzyn Akademicki (7 listopada 1936)^[6]
Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1935)^[7]
Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1933)^[8]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Jego imieniem nazwano ulice w Wołominie, Kielcach i Gorzowie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928. Warszawa 1984, s. 232.
↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za wybitne zasługi w służbie państwowej”.
↑ Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 363. [dostęp 2020-06-02].
↑ M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi na polu pracy samorządowej i społecznej”.
↑ M.P. z 1936 r. nr 261, poz. 460 „za zasługi dla dobra literatury”.
↑ Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 11.
↑ Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 49. ISBN 978-83-64178-88-7.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Janusz Żarnowski, Władysław Korsak, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XIV, 1968

[1] Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928. Warszawa 1984, s. 232.

[2] M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za wybitne zasługi w służbie państwowej”.

[:0-3] Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 363. [dostęp 2020-06-02].

[4] M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[5] M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi na polu pracy samorządowej i społecznej”.

[6] M.P. z 1936 r. nr 261, poz. 460 „za zasługi dla dobra literatury”.

[7] Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 11.

[VK2020-8] Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 49. ISBN 978-83-64178-88-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]