Włodzimierz Lengauer

Włodzimierz Lengauer

Włodzimierz Lengauer (2013)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1949 Jelenia Góra
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia starożytna
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1975 UW
Habilitacja	1985 UW
Profesura	18 czerwca 1996
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Zakład	Zakład Historii Starożytnej
Stanowisko	Kierownik
Dziekan
Wydział	Wydział Historyczny
Okres spraw.	2005–2008
Prorektor ds. Badań Naukowych i Współpracy z Zagranicą
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Okres spraw.	2008–2012
Odznaczenia
Strona internetowa

Włodzimierz Lengauer (ur. 17 sierpnia 1949 w Jeleniej Górze) – polski historyk starożytności, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 2005–2008 dziekan Wydziału Historycznego UW, w latach 2008–2012 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys

Uzyskał magisterium na Uniwersytecie Warszawskim w 1971 roku, a następnie doktorat i habilitację w 1975 i 1985 roku. W 1996 roku otrzymał tytuł naukowy profesora od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W 1999 roku objął stanowisko profesora zwyczajnego na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie jest zatrudniony w Instytucie Historycznym od 1971 roku.

W latach 1996–2008 zajmował stanowisko kierownika Zakładu Historii Starożytnej Wydziału Historii UW, a w latach 2005–2008 był dziekanem Wydziału Historii UW. W latach 2008–2012 sprawował urząd prorektora ds. Badań Naukowych i Współpracy z Zagranicą.

W latach 1979–1981 korzystał ze stypendium Fundacji im. Aleksandra von Humboldta na Uniwersytecie w Trewirze. Uczestniczył również w innych stypendiach badawczych oraz wykładach gościnnych w Bonn, Kolonii, Konstancji, Besançon i Paryżu (École des Hautes Études en Sciences Sociales).

Prof. Lengauer (pierwszy z lewej) w towarzystwie prof. Normana Daviesa i prof. Henryka Samsonowicza w 2007.

Jest autorem licznych publikacji z zakresu historii starożytnej Grecji, uznanym specjalistą w badaniach nad grecką religią i kulturą, w tym nad "Hieroi logoi" – tajnymi naukami starożytnych Greków. Należy do Polskiego Towarzystwa Filologicznego, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Komitetu Głównego olimpiady historycznej, Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.

Do 2012 był wiceprzewodniczącym Zarządu Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci.

Wolnomularz, członek Wielkiej Loży Narodowej Polski.

Uczniowie

Wypromował co najmniej sześciu doktorów. Do grona jego uczniów należą m.in. Łukasz Niesiołowski-Spanò i Aleksander Wolicki.

Główne osiągnięcia, nagrody, odznaczenia

W 2014 otrzymał z rąk ambasadora Francji francuski Order Palm Akademickich.

W 2001 za wybitne zasługi w działalności na rzecz dzieci otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

W 2012 roku otrzymał Nagrodę im. św. Grzegorza Peradze.

Publikacje (wybór)

• Greek Commanders in the 5th and 4th Centuries B.C. Politics and Ideology: A Study of Militarism, Warszawa 1979
• Pojęcie równości w greckich koncepcjach politycznych. Od Homera do końca V wieku p.n.e., Warszawa 1988
• Religijność starożytnych Greków, Warszawa 1994
• Starożytna Grecja okresu archaicznego i klasycznego, Warszawa 1999
• Storia dell' antichità in URSS (1917–1956), w: Index. Quaderni camerti di studi romanistici, t. 28, 2000, s. 89–116;
• Cenzus wieku dla członków ateńskiej boule, w: Przegląd Historyczny, t. 92, 2001, s. 155–160
• Dionizos. Trzy szkice, Kraków 2020
• Eros Greków, Kraków 2023

Życie prywatne

W 2019 roku w wywiadzie dla Polityki publicznie powiedział, że jest gejem i ateistą.