Włodzimierz Dembiński

Włodzimierz Leon Dembiński
	; Włodzimierz Dembiński (<1934)
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1889 ; Nowe Sioło
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 1973 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1947
Siły zbrojne	Cesarsko-królewska Obrona Krajowa; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
Jednostki	11 pułk artylerii polowej; 5 Lwowski pal; 7 dak; 1 pułk artylerii górskiej; 11 dak; 21 pal; 28 Dywizja Piechoty; 2 Dywizja Strzelców Pieszych
Stanowiska	dowódca baterii; dowódca da; dowódca pa; dowódca AD
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; kampania wrześniowa; obrona Modlina; kampania francuska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Leon Dembiński (ur. 28 lutego 1889 w Nowym Siole, zm. 13 grudnia 1973 w Londynie) – polski prawnik, doktor praw, pułkownik artylerii Wojska Polskiego, w 1964 mianowany przez władze emigracyjne generałem brygady.

Życiorys

Syn Augusta Leona. Na Uniwersytecie Lwowskim ukończył studia prawnicze^[1]^[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. 1 listopada 1917 został mianowany porucznikiem rezerwy artylerii. Jego oddziałem macierzystym był 143 pułk artylerii polowej^[3].

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego^[1], w stopniu porucznika, i przydzielony do Dowództwa Stacji Zbornej i Uzupełnień Formacji Artyleryjskich WP w Krakowie^[4]^[5]. Następnie objął dowództwo nad sformowaną w Krakowie 4 baterią 11 pułku artylerii polowej, który 28 czerwca 1919 został włączony w skład 4 pułku artylerii polowej^[6]. Później dowodził dywizjonem 5 pułku artylerii polowej i w końcu dowódcą baterii zapasowej artylerii konnej. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[7].

Na przełomie 1920 i 1921 ukończył kurs dowódców szwadronów w Grudziądzu^[2]. 12 marca 1921 został przeniesiony do Rezerwy armii. 27 kwietnia 1921, na własną prośbę, został powołany do służby czynnej^[8].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 104. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W tym samym miesiącu objął dowództwo 7 dywizjonu artylerii konnej w Poznaniu^[9]. W marcu 1924 został wyznaczony na stanowisko dowódcy II dywizjonu 1 pułku artylerii górskiej w Nowym Sączu^[10]. W maju 1924 został przeniesiony do garnizonu Bydgoszcz, gdzie został organizatorem i pierwszym dowódcą 11 dywizjonu artylerii konnej^[1]^[11]. 12 kwietnia 1927 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a 21 grudnia 1932 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[12]. W maju 1934, po dwunastu latach dowodzenia dywizjonem, został wyznaczony na stanowisko dowódcy 21 pułku artylerii lekkiej w Białej i w Oświęcimiu^[13]. W 1938 został dowódcą artylerii dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej między innymi w obronie Modlina. Po kapitulacji załogi twierdzy dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł^[2].

Następnie, przez Węgry, przedostał się do Francji. W styczniu 1940 został dowódcą artylerii dywizyjnej 2 Dywizji Strzelców Pieszych^[2]. Walczył w kampanii francuskiej, a następnie został internowany w Szwajcarii. Od marca 1945 pozostawał w dyspozycji dowódcy I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji pozostał w Anglii^[2].

Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 w korpusie generałów^[14]^[2]. Zmarł 13 grudnia 1973 w Londynie. Pochowany na Streatham Park Cemetery^[2].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 182^[15]
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5750^[16]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[17]
Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[3]
Srebrny Medal Waleczności 1 klasy (Austro-Węgry)^[3]
Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)^[3]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Kolekcja GiO ↓, s. 12.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Bielski 1991 ↓, s. 377.
↑ ^a ^b ^c ^d Lista starszeństwa c. i k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 457, 504.
↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 8 z 25 stycznia 1919 roku, poz. 303.
↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 349.
↑ Landau i Tabiszewski 1929 ↓, s. 7.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920 roku, s. 857.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 715.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 807, 815.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 14 marca 1924 roku, s. 122.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 16 maja 1924 roku, s. 281.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 177, 723.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 87.
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 368 .
↑ Landau i Tabiszewski 1929 ↓, s. 24.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości” - jako Dębiński Włodzimierz dr.

Bibliografia

Dembiński Włodzimierz Leon. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.96 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-23].
Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Maksymilian Landau, Adam Tabiszewski: Zarys historii wojennej 4-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 377. ISBN 83-11-07836-X.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.

[CITEREFKolekcja_GiOs._12-1] Kolekcja GiO ↓, s. 12.

[CITEREFBielski1991377-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Bielski 1991 ↓, s. 377.

[CITEREFLista_starszeństwa_c._i_k._Obrony_Krajowej_i_Żandarmerii1918457,_504-3] Lista starszeństwa c. i k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 457, 504.

[4] Dz. Rozk. Wojsk. Nr 8 z 25 stycznia 1919 roku, poz. 303.

[5] Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 349.

[CITEREFLandauTabiszewski19297-6] Landau i Tabiszewski 1929 ↓, s. 7.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_35_z_15_września_1920_roku,_s._857-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920 roku, s. 857.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_18_z_7_maja_1921_roku,_s._715-8] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 715.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923807,_815-9] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 807, 815.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_25_z_14_marca_1924_roku,_s._122-10] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 14 marca 1924 roku, s. 122.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_49_z_16_maja_1924_roku,_s._281-11] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 16 maja 1924 roku, s. 281.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932177,_723-12] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 177, 723.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_7_czerwca_1934_roku,_s._163-13] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.

[CITEREFKryska-KarskiŻurakowski199187-14] Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 87.

[15] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 368 .

[CITEREFLandauTabiszewski192924-16] Landau i Tabiszewski 1929 ↓, s. 24.

[17] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości” - jako Dębiński Włodzimierz dr.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]