Zagoździe
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2022) |
205[2] |
Strefa numeracyjna |
25 |
Kod pocztowy |
21-421[3] |
Tablice rejestracyjne |
LLU |
SIMC |
0689869[4] |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu łukowskiego | |
Położenie na mapie gminy Stanin | |
51°55′05″N 22°06′45″E/51,918056 22,112500[1] |
Zagoździe – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie łukowskim, w gminie Stanin[4][5].
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w ziemi łukowskiej województwa lubelskiego[6].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wieś stanowi sołectwo w gminie Stanin[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 231 mieszkańców[8].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Chrystusa Króla w Jedlance.
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]Nazwa Zagoździe pochodzi z języka staropolskiego i oznacza osadę za lasem, a więc „zalesie” (gozd to w języku staropolskim las – Brückner).
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wioska powstała na przełomie XV i XVI w. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1507 r. Wchodziła wówczas w skład dóbr posiadaczy miasteczka Tuchowicz – Kanimirów. Jeden z Kanimirów był właścicielem Sycyny, w której po odkupieniu jej przez Piotra Kochanowskiego urodził się Jan Kochanowski. W XIX w. Zagoździe było osadą włościańską należącą do Majoratu Prawda.
W czasie I wojny światowej (1915-1917) powstała tu z inicjatywy miejscowej ludności szkoła ludowa przekształcona wkrótce w szkołę powszechną. W 1938 r. ukończono budowę, powstałego z inicjatywy kierownika szkoły powszechnej st. I Stanisława Ostrowskiego, okazałego budynku szkolnego, dzięki czemu w 1938 r. powstała tu szkoła powszechna st. III, nauczająca dzieci z trzech dotychczasowych małych szkółek. Kierownikiem szkoły został w 1938 r. Stanisław Grafik – późniejszy żołnierz AK, który zginął na Majdanku w Lublinie. Tuż przed wybuchem II wojny światowej szkoła posiadała najnowocześniejszy budynek dydaktyczny w Gminie Tuchowicz i jeden z najlepszych w powiecie łukowskim.
W czasie II wojny światowej zginęło dwóch nauczycieli: kierownik Stanisław Grafik oraz kierownik z lat 1935-38 i nauczyciel Stanisław Ostrowski. Ten ostatni został zamordowany w Katyniu. Szkoła była w tym czasie przystanią dla żołnierzy AK obwodu Łuków. Aktywną rolę w podziemnej działalności miała Joanna Ostrowska – żona Stanisława i pierwsza powojenna kierownik szkoły. Prowadziła ona tajne nauczanie. Zostawiła też wspomnienia z tego okresu. Obecnie w Zagoździu znajduje się nowoczesny budynek szkolny mieszczący szkołę podstawową im. Stanisława Grafika oraz publiczne gimnazjum. W budynku znajduje się też sala gimnastyczna, a na placu szkolnym kilka boisk. Dyrektorem zespołu była do 2006 r. Barbara Świętochowska. Obecnie obowiązki dyrektora pełni Jadwiga Grudzień zaś wicedyrektora Elżbieta Zdunek.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 155912
- ↑ Strona gminy. Sołectwa, stan ludności w dn. 2022-12-31 [Dostęp 2023-04-24]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1578 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- ↑ Strona gminy,sołectwa
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A. Redzik, Gdzie szumiące topole... Historia Rejonu Tuchowicko-Stanińskiego w Ziemi Łukowskiej, Zagoździe-Lublin 2000.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zagoździe, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 273 .