Zbigniew Kurzawa
| Data i miejsce urodzenia |
24 marca 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 grudnia 2003 |
| profesor nauk chemicznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Zbigniew Stefan Kurzawa (ur. 24 marca 1924 w Poznaniu, zm. 29 grudnia 2003 tamże) – polski chemik (chemia analityczna[2]), profesor zwyczajny, dydaktyk[3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego edukację przerwał wybuch II wojny światowej. W czasie niemieckiej okupacji utrzymywał się z pracy w fabryce zbrojeniowej. Po zakończeniu wojny ukończył gimnazjum i podjął studia uniwersyteckie na wydziale chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, które ukończył w 1951[2]. Już w czasie nauki został asystentem w Zakładzie Obróbki Bezwiórowej Instytutu Mechaniki Precyzyjnej, a od 1953 r. pracował w Katedrze Chemii Ogólnej Szkoły Inżynierskiej jako starszy asystent do przekształcenia w 1955 r. uczelni w Politechnikę, gdzie pełnił funkcję adiunkta. W Instytucie Chemii Ogólnej w Warszawie[2] (1959 r.) obronił pracę doktorską, a habilitację zrobił w cztery lata później na Wydziale Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[2]. Tytuł profesorski otrzymał w 1969 r. zaś profesurę zwyczajną w 1977 r[4]. Związany z poznańską uczelnią kolejno pełnił obowiązki prodziekana Wydziału Budowy Maszyn (w latach 1964-1968[2], dyrektora Instytutu Chemii Podstawowej (1970-1981[2])i kierownika Zakładu Chemii Analitycznej. Zbigniew Kurzawa był też członkiem Komitetu Chemii Analitycznej Polskiej Akademia Nauk, gdzie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, przewodniczył także Sekcji Siarki Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Sekcji Fizykochemii Nieorganicznej i Sekcji Chemii Analitycznej PAN {przew. w latach 1976-1985[2]), a także należał do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Od 1968 do 1994 roku był członkiem Senatu Akademickiego Politechniki Poznańskiej[2].
W kręgu jego zainteresowań znalazły się badania nad nieorganicznymi i organicznymi związkami siarki oraz metali w reakcjach azydku sodowego z jodem co zaowocowało stworzeniem szkoły naukowej.
Był promotorem szesnastu doktoratów, czterech habilitacji i dwóch profesur. W jego dorobku znalazło się ponad sto publikacji.
Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej[5].
Pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu (kwatera IIIL-4-8)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Prof. zw. dr hab. Zbigniew Stefan Kurzawa, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-10-05].
- ↑ a b c d e f g h Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. II: H-Ł. Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 1999, s. 595. ISBN 83-905295-6-4.
- ↑ prof. Zbigniew Kurzawa na stronie Politechniki Poznańskiej
- ↑ Z historii Wydziału; POLITECHNIKA POZNAŃSKA REKTORAT. [dostęp 2013-07-24].
- ↑ Prof. Zbigniew Kurzawa. Gazeta Wyborcza. [dostęp 2013-07-24].
- ↑ Zbigniew Kurzawa – miejsce pochówku [dostęp z dnia: 2020-07-04]