Zbigniew Szura

Zbignie Szura

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1952 Ławnica
Przebieg służby
Lata służby	1972–2008
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	• WSOWP •73 Pułk Czołgów • Akademia Sztabu Generalnego • 27 Pułk Czołgów • 13 Pułk Zmechanizowany • 11 Dywizja Zmechanizowana • Akademia Obrony Narodowej • 11 Dywizja Kawalerii Pancernej • Śląski Okręg Wojskowy • 4 Dywizja Zmechanizowana • 2 Korpus Zmechanizowany • Kursy specjalistyczne
Stanowiska	• dowódca plcz • dowódca kpcz • szef sztabu – zastępca dowódcy w pcz • dowódca pz • szef sztabu – zastępca dowódcy DZ, DP • szef oddziału operacyjnego w ŚOW • dowódca DZ • zastępca dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego
Odznaczenia

Zbigniew Szura (ur. 9 listopada 1952 w Ławnicy) – generał brygady Wojska Polskiego w stanie spoczynku, były zastępca dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego.

Życiorys

Zbigniew Szura urodził się 9 listopada 1952 w Ławnicy, pow. mielecki. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu. We wrześniu 1972 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu, które ukończył w sierpniu 1976 i został promowany na podporucznika. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu czołgów w 73 Pułku Czołgów w Gubinie z 5 Dywizji Pancernej. Od roku 1980 do 1982 dowódca kompanii czołgów w tym pułku.

W 1982 został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego WP, po ukończeniu których został w 1985 wyznaczony na stanowisko starszego asystenta na Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Sztabu Generalnego. Następnie objął funkcję starszego oficera wydziału rozpoznawczego sztabu 5 Dywizji Pancernej. W latach 1986–1988 był szefem sztabu – zastępca dowódcy 27 Pułku Czołgów w Gubinie z 5 Dywizji Pancernej. W 1989 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 13 Pułku Zmechanizowanego w Kożuchowie z 5 Dywizji Pancernej. Dowodzony przez niego pułk zdobył miano przodującego oddziału Wojska Polskiego. W latach 1991–1994 był szefem sztabu – zastępca dowódcy 11 Dywizji Zmechanizowanej w Żaganiu.

W 1994 awansowany na stopień pułkownika. W tym samym roku został skierowany na Podyplomowe Studia Operacyjne–Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej, po ukończeniu których ponownie kierował sztabem 11 Dywizji Kawalerii Pancernej. W 1996 objął funkcję szefa oddziału operacyjnego w sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1997–2001 piastował stanowisko dowódcy 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim. Dowodzona przez niego dywizja zdobyła miano przodującego związku taktycznego Wojska Polskiego i uzyskała Znak Honorowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

15 sierpnia 2000 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany na stopień generała brygady. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego. W latach 2001–2005 był zastępcą dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego w Krakowie. W 2006 uczestniczył jako słuchacz w kursach specjalistycznych przygotowujących do objęcia obowiązków zastępcy dowódcy Korpusu Sił Szybkiego Reagowania NATO w Stambule. W okresie tym pełnił także funkcje społeczne, m.in. był dyrektorem Biura Organizacyjnego Międzynarodowego Festiwalu Orkiestr Wojskowych w Krakowie, uczestniczył w 2002 w zabezpieczeniu wizyty Jana Pawła II w Krakowie.

22 stycznia 2008 został pożegnany przez ministra obrony narodowej Bogdana Klicha. W latach 2009–2014 był prezesem Lubuskiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w Zielonej Górze. Przewodniczący Lubuskiej Rady Kombatantów, Osób Represjonowanych i Stowarzyszeń Patriotycznych do 2017, od 9 grudnia 2019 przewodniczący Lubuskiej Rady Pamięci. Autor książki „Autobiografia bez patosu”. Prezes Zarządu Federacji Polskich Pancerniaków przy Centrum Tradycji Polskich Wojsk Pancernych w Żaganiu.

Awanse

• podporucznik – 1976
• porucznik – 1979
• kapitan – 1982
• major – 1987
• podpułkownik – 1991
• pułkownik – 1994
• generał brygady – 2000

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• tytuł „Przodujący Oddział” w Siłach Zbrojnych RP
• tytuł „Przodujący Związek Taktyczny” w Siłach Zbrojnych RP
• Znak Honorowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
• Odznaka pamiątkowa 11 Dywizji Zmechanizowanej ex officio
• Odznaka pamiątkowa 4 Dywizji Zmechanizowanej ex officio
• Medal Za zasługi dla ŚOW
• Odznaka pamiątkowa 2 Korpusu Zmechanizowanego ex officio

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
• Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2008. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej – Wojskowe Biuro Badań Historycznych, 2009. ISSN 1734-2317.
• Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gubińskiej, Gubińskie Towarzystwo Kultury: Kalendarium Gubina 1945–2009. Zielona Góra: Gubin Urząd Miejski [Drukarnia Aprint], 2010, s. 450. ISBN 978-83-927655-6-1.