Związek 90/Zieloni
|
||
 |
||
| Lider | Cem Özdemir, Simone Peter | |
| Data założenia | 13 stycznia 1980 Zieloni 21 września 1991 Związek 90 14 maja 1993 fuzja |
|
| Adres siedziby | Platz vor dem Neuen Tor 1 D-10115 Berlin |
|
| Ideologia polityczna | Zielona polityka | |
| Liczba członków | 52 608 (22 grudnia 2010)[1] | |
| Członkostwo międzynarodowe |
Europejska Partia Zielonych | |
| Europejska Grupa Parlamentarna |
Zieloni - Wolny Sojusz Europejski | |
| Młodzieżówka | Grüne Jugend | |
| Barwy | Zielony | |
| Obecni posłowie | 68 (10,9%) | |
| www.gruene.de | ||
Niemcy
 Ustrój i polityka Niemiec Ustrój polityczny
Konstytucja
Władza ustawodawcza
Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Wybory
Polityka zagraniczna
|
|
Portal  Niemcy |
|
Związek 90/Zieloni (niem. Bündnis 90/Die Grünen w Hamburgu do 21 kwietnia 2012 Grün-Alternative Liste) – centrolewicowa partia polityczna w Republice Federalnej Niemiec, której poprzednicy powstali w latach 70. XX wieku jako element nowych ruchów społecznych i ekologicznych. W latach osiemdziesiątych w Niemczech Zachodnich powstała partia Zieloni (Die Grünen). Była to pierwsza z partii Zielonych, która odniosła sukcesy. W 1979 r. grupy dysydentów i osób niereprezentowanych w RFN sformowały koalicję przed wyborami do Parlamentu Europejskiego. Mimo tego, że grupa nie zyskała żadnych miejsc, zgodziła się formalnie zostać partią polityczną i osiągnęła sukces w wyborach do Bundestagu w 1983 r., zdobywając pod przywództwem Petry Kelly kilka miejsc w niemieckim parlamencie. Od założenia w 1980 r. i połączenia ze Związkiem 90 po Zjednoczeniu Niemiec partia Kelly, teraz znana jako Związek 90/Zieloni, stała się jedną z najważniejszych Partii Zielonych w Europie. Odegrała istotną rolę w tworzeniu Partii Zielonych w innych krajach, jak np. Hiszpanii. Na przełomie lat 1989-1990 grupy walczące o prawa człowieka w NRD utworzyły Związek 90 (Bündnis 90), który po zjednoczeniu Niemiec utworzył jedną partię z zachodnimi Zielonymi.
Od 1998 do 2005 Związek 90/Zieloni tworzył koalicję rządową z Socjaldemokratyczną Partią Niemiec.
W 1984 r. po uzgodnieniu wspólnego programu wyborczego Zieloni dostali się do Parlamentu Europejskiego. Niemcy, bastion ruchu Zielonych, wybrały siedmiu deputowanych, Belgia i Holandia po dwóch. Aby stworzyć własne ugrupowanie partyjne w Parlamencie, deputowani weszli w koalicję z Zielonymi z Włoch, Danii, Flandrii i Irlandii, tworząc frakcję Zieloni – Wolny Sojusz Europejski, zw. Grupę Tęczową. Zaangażowali się w walkę z zanieczyszczeniem środowiska, energią jądrową (w 1986 r. doszło do katastrofy w Czarnobylu), próbami osłabiania Brukseli poprzez spekulacje podsycane przez instytucje europejskie, jak również promowali prawa zwierząt oraz mniejszości seksualnych. Przez kilka lat elementem ich programu była również dekryminalizacja "dobrowolnych" stosunków płciowych między dorosłymi a dziećmi[2]. Działalność tę w ramach grupy roboczej Bundesarbeitsgemeinschaft Schwule, Päderasten und Transsexuelle ("krajowa rada gejów, pedofilów oraz transseksualistów") koordynował Dieter F. Ullman, wcześniej wielokrotnie karany za przestępstwa seksualne wobec dzieci[3], ale różne formy gloryfikowania "seksualności dziecięcej" zarzucano później działaczom takim jak Daniel Cohn-Bendit, Volker Beck, Dagmar Döring oraz Jürgen Trittin[4]. Postulaty pedofilskie zniknęły z programu partii w 1987 roku i od tej pory partia konsekwentnie odcinała się od nich[5].
Związek 90/Zieloni jest partią członkowską Europejskiej Partii Zielonych, w Parlamencie Europejskim jej posłowie należą do grupy Zieloni/WSE. Współpracował także z nieistniejącą już Obywatelską Koalicją Zielonych.
Z niemiecką partią Zielonych współpracuje niezależna polityczna Fundacja im. Heinricha Bölla.
Poparcie[edytuj]
| Wybory | Poparcie | Zmiana punktów procentowych | Mandaty (Bundestag) | Zmiana |
|---|---|---|---|---|
| 1980 | 1,5% | - | - | - |
| 1983 | 5,6% |  4,1 |
27 | 27 |
| 1987 | 8,3% | 2,7 |
42 | 15 |
| 1990[6] | 5% |  3,3 |
8 | 34 |
| 1994[7] | 7,3% | – | 49 | – |
| 1998 | 6,7% | 1,1 |
47 | 2 |
| 2002 | 8,6% | 1,9 |
55 | 8 |
| 2005 | 8,1% | 0,5 |
51 | 4 |
| 2009 | 10,7% | 2,6 |
68 | 17 |
| 2013 | 8,4% | 2,3 |
63 | 5 |
| Wybory | Poparcie | Zmiana punktów procentowych | Mandaty | Zmiana | L. miejsc dla Niemców |
|---|---|---|---|---|---|
| 1979 | 3,2% | - | 0 | - | 81 |
| 1984 | 8,2% | 5 |
7 | 7 |
81 |
| 1989 | 8,45% | 0,25 |
8 | 1 |
99 |
| 1994 | 10,1% | 1,65 |
12 | 4 |
99 |
| 1999 | 6,4% | 3,7 |
7 | 5 |
99 |
| 2004 | 11,9% | 5,5 |
13 | 6 |
99 |
| 2009 | 12,1% | 0,2 |
14 | 1 |
99 |
| 2014 | 10,7% | 1,4 |
11 | 3 |
99 |
Przypisy
- ↑ Grüne schließen Jahr mit Mitgliederrekord ab (niem.). Yahoo! Deutschland, 2010-12-22. [dostęp 2010-12-26].
- ↑ Die Parteien und die Pädophilen. FAZ, 2013.
- ↑ Missbrauchsdebatte bei Grünen: Pädophilen-Aktivist war verurteilter Straftäter. Spiegel, 2013.
- ↑ Niemieccy Zieloni spadają w polityczną otchłań. Gazeta Wyborcza, 2013.
- ↑ Shadows from the Past: Pedophile Links Haunt Green Party. Spiegel, 2013.
- ↑ W wyborach startowały dwie partie zielonych: wschodnioniemiecka z wynikiem 1,2% i 8 mandatami oraz zachodnioniemiecka z wynikiem 3,8% i 0 mandatami.
- ↑ Były to pierwsze wybory do Bundestagu po fuzji partii Zielonych z Związkiem 90.
Bibliografia[edytuj]
|
||||||||||||||
