Przejdź do zawartości

Sianokosy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Koszenie trawy kosiarką dyskową
Ręczny zbiór siana za pomocą wideł
Belowanie skoszonego siana za pomocą prasy belującej

Sianokosykoszenie trawy na siano, jego suszenie na pokosach lub ostwiach i zwiezienie siana do miejsc zabezpieczonych przed opadami[1]. Dawniej trawę koszono za pomocą kos, obecnie w tym celu powszechnie wykorzystuje się różnego typu kosiarki. W Polsce okres sianokosów zaczyna się w maju lub na początku czerwca[1]. Dawne ręczne koszenie łąk, było uważane za jedną z najcięższych prac w rolnictwie[1].

Zebrane siano zwozi się do gospodarstw i przechowuje w zabezpieczonym od opadów miejscu np. w stodołach, odrynach, pod wiatami, w stogach, dawniej brogach, obecnie często wytwarza się sianokiszonki. W niektórych regionach na łąkach podmokłych część siana zostawiano na polach w stogach i zwożono do gospodarstwa w miarę potrzeb dopiero zimą.

W Biebrzańskim Parku Narodowym odbywają się Mistrzostwach Europy w Koszeniu Bagiennych Łąk dla Przyrody „Biebrzańskie Sianokosy”.

Polskie obyczaje związane z sianokosami

[edytuj | edytuj kod]

Na Kaszubach „odczarowywano” łąki, dzwoniąc w kosy i grając na instrumentach. Pleciono wieńce sobótkowe.

Zespoły ludowe, np. Zielawa z Rossoszy i Narwianie mają w repertuarze inscenizacje sianokosów.

W kulturze

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Mała encyklopedia rolnicza, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1964, s. 715.