Żagiewka anyżkowa
.JPG)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
żagiewka anyżkowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Neofavolus suavissimus (Fr.) Seelan, Justo & Hibbett Index Fungorum 308: 1 (2016) | |
.JPG)
.JPG)
Żagiewka anyżkowa (Neofavolus suavissimus (Fr.) Seelan, Justo & Hibbett) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji: Neofavolus, Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1836 r. Elias Fries nadając mu nazwę Lentinus suavissimus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu J.S. Seelan, Justo & Hibbett w 2016 r.[1]
- Hemicybe suavissima (Fr.) P. Karst. 1879
- Lentinus anisatus Henn. 1898
- Lentinus suavissimus Fr. 1836
- Neofavolus suavissimus (Fr.) J.S. Seelan, Justo & Hibbett 2015
- Neofavolus suavissimus (Fr.) Zmitr. & Kovalenko 2016
- Panus suavissimus (Fr.) Singer 1951
- Pocillaria suavissima (Fr.) Kuntze 1891
Władysław Wojewoda w 2003 r. zaproponował nazwę twardziak anyżkowy. Wówczas gatunek miał nazwę naukową Lentinus suavissimus Fr.[3] Po przeniesieniu do rodzaju Neofavolus stała się ona niespójna z nową nazwą naukową. W 2021 r. Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów zaproponowała nową nazwę żagiewka anyżkowa[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2–5 cm, z początku łukowaty, szybko jednak staje się wgłębiony na środku, a potem lejkowaty. Podczas suchej pogody brzeg jest gładki, podczas wilgotnej żłobiony i podwinięty. Powierzchnia gładka, o barwie od jasnożółtej do jasnoochrowożółtej[5].
Zbiegające na trzon, który czasami pokryty jest siateczkowatą strukturą z porami między oczkami siatki. Pomiędzy głównymi blaszkami występują międzyblaszki w liczbie do trzech. Ostrza blaszek są drobno piłkowane. Początkowo blaszki są białe, z czasem żółtawe[6].
Kształt zazwyczaj stożkowy, wysokość 1–3 cm, grubość 3–5 mm. Jest pełny i sprężysty. Może być zarówno centralny, jak i ekscentryczny. Czasami brak trzonu lub jest słabo wykształcony. Powierzchnia pilśniowa, barwy od białawej do żółtej[5].
Cienki, sprężysty, biały. Ma zapach i smak anyżu[5].
- Cechy mikroskopowe
Wysyp zarodników białawy lub bladoochrowy. Zarodniki elipsoidalne lub cylindryczne, gładkie, z kroplami, nieamyloidalne. Rozmiar 7-8 × 3.5–4 μm. Podstawki maczugowate, wydłużone, 4-zarodnikowe, ze przczką. Rozmiar: 20-30 × 4-5.5 µm. Cystyd brak. Na ostrzu blaszek występują nieco wystające komórki brzeżne, czasami z inkrustowanym szczytem[6].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Najwięcej stanowisk podano w Europie, poza tym notowany jest w Japonii oraz w stanie Quebec w Kanadzie[7]. Rozprzestrzenienie w Polsce nie jest znane[3].
Siedlisko: w lasach i zaroślach na opadłych gałęziach i gałązkach drzew liściastych, oraz na butwiejącym drewnie, głównie na różnych gatunkach wierzb i topoli osice, także na brzozie. Owocniki wytwarza od sierpnia do września[3].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Saprotrof[3], grzyb niejadalny[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2021-07-19].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2021-07-19].
- ↑ a b c d Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 396, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Rekomendacja nr 2/2021 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online] [dostęp 2021-07-19].
- ↑ a b c d Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 291, ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ a b L. Hansen, H. Knudsen, Nordic Macromycetes vol. 2. Polyporales, Boletales, Agaricales, Rusullales, Kopenhaga: Nordsvamp, 1992.
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2016-01-10].