Adam Gajewski (1902–1984)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Gajewski
chorąży chorąży
Data urodzenia

1902

Data i miejsce śmierci

19 listopada 1984
Sanok

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

3 Batalion Strzelców Sanockich,
13 Wileński Batalion Strzelców

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska: bitwa o Monte Cassino)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami

Adam Gajewski (ur. 1902, zm. 19 listopada 1984 w Sanoku) – żołnierz Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Grobowiec Adama Gajewskiego

Urodził się 30 września[1], 30 października[2] lub 31 października[3] 1902. Był synem Tadeusza i Władysławy z domu Pruszyńskiej[1][2].

U schyłku I wojny światowej został ochotnikiem w szeregach 3 batalionu Strzelców Sanockich. Brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej.

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i wywieziony do ZSRR. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność. Przeszedł z Półwyspu Kolskiego i Workutę do bazy w Buzułuku, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. Wraz z 2 Korpusem Polskim przebył szlak przez Bliski Wschód aż do Włoch. Brał udział w kampanii włoskiej. Był chorążym 13 Wileńskiego batalionu strzelców w strukturze 5 Wileńskiej Brygady Piechoty w składzie 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty[4][5]. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino.

Po zakończeniu wojny powrócił do Polski i osiedlił się w Sanoku. Był zatrudniony w Górnictwie Naftowym i Gazowniczym, pracował w kopalni gazu ziemnego w Wielopolu[6]. Należał do koła ZBoWiD w Sanoku[7].

Zmarł 19 listopada 1984 w Sanoku[2]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

W 1930 jego żoną została Stefania Maria (ur. 1909, córka Karola Baranowicza, rzemieślnika i przedsiębiorcy sanockiego[1][2][8], zm. 1988[9][10]), wraz z którą w 1981 obchodził Złote Gody Małżeńskie[11]. Miał syna Karola (1932-1977)[12]. Wnukiem Adama Gajewskiego jest Grzegorz Gajewski[13].

Odznaczenia i medale[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 429.
  2. ↑ a b c d Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. między 97 a 97 (poz. 92).
  3. ↑ Podane na inskrypcji nagrobnej.
  4. ↑ Witold Szymczyk. Na Monte Cassino. „Nowiny”, s. 2, Nr 110 z 18-20 maja 1990. 
  5. ↑ Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Sanok: 1994, s. 106. ISBN 83-87282-47-2.
  6. ↑ Grzegorz Gajewski: Sanok – pamiętam, czas: 11,17.
  7. ↑ a b ZBoWiD 1986 ↓, s. 329.
  8. ↑ Grzegorz Gajewski: Sanok – pamiętam, czas: 14,07.
  9. ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 131 (poz. 72).
  10. ↑ Stefania Gajewska. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-10-29].
  11. ↑ Złote Gody małżeńskich par. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, nr 31 (231) z 30-30 listopada 1981. 
  12. ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 20 (poz. 83).
  13. ↑ Grzegorz Gajewski: Sanok – pamiętam, czas: 9,14.
  14. ↑ W 100-lecie polskiego ruchu robotniczego i 34 rocznicę powstania PZPR. Spotkanie z weteranami walki i pracy z Podkarpacia. „Nowiny”, s. 1, Nr 247 z 17-19 grudnia 1982. 
  15. ↑ Głos kombatantów z Podkarpacia. „Podkarpacie”. Nr 43, s. 2, 23 grudnia 1982. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Gajewski_(1902–1984)&oldid=70600417”