Alessandro Longo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alessandro Longo
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1864
Amantea

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

3 listopada 1945
Neapol

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianista, kompozytor, pedagog

Alessandro Longo (ur. 30 grudnia 1864 w Amantei, zm. 3 listopada 1945 w Neapolu[1][2]) – włoski pianista, kompozytor i pedagog muzyczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Achille Longo (1832–1919), kompozytora i pianisty[2]. W latach 1878–1885 studiował w konserwatorium w Neapolu u Beniamino Cesiego (fortepian) i Paolo Serrao (kompozycja)[1][2]. Występował jako pianista, od 1909 roku był członkiem Società del Quartetto[2]. Był redaktorem czasopisma „L’Arte Pianistica”, ukazującego się od 1914 do 1926 roku[2]. Skomponował ponad 300 utworów, głównie na fortepian[1][2]. Od 1897 do przejścia na emeryturę w 1934 roku wykładał w konserwatorium w Neapolu[2]. Do grona jego uczniów należeli m.in. Paolo Denza i Franco Alfano[1].

W 1892 roku założył Circolo Scarlatti, towarzystwo propagujące twórczość Domenico Scarlattiego[1][2]. Poświęcił temu kompozytorowi swoją pracę Domenico Scarlatti e la sua figura nella storia della musica (Neapol 1913)[1][2]. Opublikował katalog dzieł Scarlattiego Opere complete per clavicembalo di Domenico Scarlatti (10 tomów + suplement, Mediolan 1906–1937)[2]. W wydaniu tym połączył sonaty w suity według klucza tonacyjnego[1].

Jego synem był kompozytor Achille Longo[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 415. ISBN 978-83-224-3303-4.
  2. a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2178. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]