Alfons Radomski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alfons Radomski
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

30 września 1896
Poznań

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

7 Dywizjon Żandarmerii
56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941)

Alfons Radomski ps. „Wacek”[1] (ur. 30 września 1896 w Poznaniu, zm. w 1940 w Charkowie) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 września 1896 w Poznaniu, w rodzinie Wacława i Stanisławy z Lewandowskich[1][2][3]. Był podoficerem w armii niemieckiej[4]. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego i wziął udział w powstaniu wielkopolskim[5].

26 października 1919 awansowany na podporucznika żandarmerii, powołany do służby czynnej na czas mobilizacji i przydzielony z dniem 27 października 1919 do Dowództwa Oddziału Żandarmerii Polowej przy Dowództwie Głównym Wojsk Polskich byłego zaboru pruskiego[6]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, pełnił służbę w 2 Dywizjonie Żandarmerii Polowej Etapowej, a jego oddziałem macierzystym był 7 Dywizjon Żandarmerii Wojskowej[7]. Później został przeniesiony do rezerwy. W 1922 posiadał przydział w rezerwie do 7 Dywizjonu Żandarmerii w Poznaniu[8]. W 1923 został przeniesiony w rezerwie do 56 Pułk Piechoty w Krotoszynie[9][10][11]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5329. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[12]. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Rejonu Uzupełnień Poznań Miasto[11]. Pracował w Kasie Chorych w Poznaniu, w charakterze urzędnika[3]. Działał w Związku Peowiaków[3].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

30 lipca 1922 ożenił się z Apolonią Kłosowską (ur. 1 kwietnia 1899 w Bielsku), z którą miał dwóch synów: Janusza Czesława (ur. 20 lipca 1923) i Włodzimierza (ur. 26 lutego 1930)[2].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-16]..
  2. ↑ a b Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931 : Fedorczyk Stanisław. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2022-01-12]..
  3. ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 443.
  4. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 443, tu błędnie podano, że w latach 1915–1918 służył w armii austriackiej.
  5. ↑ Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego – baza on-line. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2022-01-16].
  6. ↑ Rozkaz Nr 247 Dowództwa Głównego Wojsk Polskich b. zaboru pruskiego z 8 listopada 1919.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 404.
  8. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 235.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 285.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 261, 475.
  11. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 26, 510.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 537.
  13. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  14. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
  15. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-16]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alfons_Radomski&oldid=66548704”